Dusk is een gitarist die zijn sporen in de muziekwereld in de afgelopen tien jaar aardig heeft verkend. Dat betekent in de praktijk dat hij zich heeft gespecialiseerd in verschillende genres zoals Rock, Hip-hop, jazz, soul, EDM en metal. Sinds 2020 brengt hij soloprojecten uit die meer in de metalkant zitten en elementen bevatten uit de metalcore, djent en progressieve metal. Na twee EP’s was het tijd om een volledig album op te nemen en daartoe wist hij mensen als Khalid C (Entropia), Absulrahman Elghazali, Aron Harris (Solemn Vision) en Jaani Peuhu (Swallow The Sun) zover te krijgen dat ze bijdroegen aan dit album.
De naam Dusk is een ‘nickname’ die zorgvuldig gekozen is. Hij refereert daarmee naar zijn diverse muzikale invloeden en ervaringen. Hij balanceert op de lijnen van de verschillende genres en het moment waarin de schemering invalt, paste goed bij hem.
Het zorgde ervoor, onwillekeurig, dat ik zijn album ook als een soort muzikaal dagboek ben gaan bekijken/beluisteren.
Met The World We Used To Know (featuring Abzy en Khalid C) start alles nog vrij lieflijk en rustig hoewel de meer georiënteerde grunts wat wisselvallig weer laten zien. Met Digging Deepr (featuring Alex Hamilton) is er een lichte verschuiving merkbaar. De gitaarmelodie is erg belangrijk in deze compositie (maar eigenlijk op het gehele album). De rap van Alex past uitstekend bij het karakter van de compositie. Van rap verschuift Alex rustig naar een meer krachtiger stemgeluid. Hij schakelt ook schijnbaar moeiteloos tussen kracht en grunt en het samenspel is uiterst goed neergezet binnen de metalcoresetting. Het karakter van de metalcore wordt vervolgd in Breath In, Breath Out (featuring Adnan). Een compositie die verhaalt over het ontwaken uit onze giftige maatschappij om eruit te stappen en het van een afstand te bekijken. In Hatred komen we Alex Hamilton weer tegen. Zijn zangpartij in dit metalcoregeweld voelt wat gekweld aan. Daarbij is het een duidelijke boodschap naar voorliegende en corrupte politici. De basis is vet en krachtig en de gitaarmelodie is hier als een rode draad het contrast met de woede die er uitspat. Lethal Perspectives (featuring Aron Harris) is de compositie die alle metalcore-elementen in zich heeft en heftig en lekker op je af komt.
De ommezwaai op het album krijgt vorm in Agnes Of Rome (featuring Abzy). Het verhaalt over een echt gebeurde gebeurtenis 2000 jaar geleden. Aanvankelijk is het een mooie pot herrie, maar er zijn al diverse invloeden hoorbaar en het is duidelijk dat Dusk hier zijn jaren ervaring in één compositie heeft weten te stoppen. Naast de stevige zang zorgen de clean vocals van Abzy voor de meer ‘luchtige’ noot. Na twee minuten krijgt de metalkant ineens bezoek van een meer proggy-/jazzykant en komt het stemgeluid van Abzy nog beter tot zijn (of haar) recht.
Binnen mijn imaginaire dagindeling is de morgen gekomen met Agnes.
Via het jazzy bruggetje richt Dusk zich meer op de elektronisch getinte muziek. Burning In My Mind (featuring Moe Steiger) start als een dubstep. Daar blijft het niet bij, want de metalinvloeden nemen al snel de overhand en worden mooi afgewisseld met melodieuze refreinen. Een kleine breakdown zorgt voor een fraai accent in het geheel. Via dubstep worden we in Karma Will Find You (weer met Moe Steiger) verrast met techno-elementen, maar ook hier weet Dusk een mooie samensmelting neer te zetten van techno en metal, zoals ook Electric Callboy dat zou kunnen. Dusk schuwt het niet om heen en weer te gaan in de genres en gaat zelfs richting een stuk deathcore. Someone To Trust (featuring Jon Thomas) gaat verder op de zijstraat die genomen is. Tekstueel een vrij positief stuk over vertrouwen en de juiste keuzes die je soms maakt, hoewel de zangpartij minder centraal lijkt te staan. Het opzwepende ritme vraagt hier meer aandacht.
De namiddag nadert en een stukje rust is welkom. Hier zorgt de compositie Only You (featuring Jaani Peuhu) voor het stukje rust. Het drumwerk is ook hier aardig indrukwekkend, maar de focus ligt op het toegankelijke karakter van Only You.
Het begin van de avond kunnen we rustig de kaarsen aansteken en Celestials (featuring Iman Ahmed en Abdulrahman Elghazali) opzetten. Een liedje over liefde in de beste traditie van de indierock. De zang is enigszins mysterieus. Ik heb eerder vermeld dat het gitaargeluid bij Dusk belangrijk is. Hier neemt hij ruim de tijd om een mooie gitaarsolo toe te voegen aan deze innemende compositie. Het moment van schemering krijgt daarna nog meer vorm in het instrumentale en afsluitende Absence Of Full. Het gitaarspel is ingetogen en biedt rust. Het zou de soundtrack kunnen vormen voor het radioprogramma Candlelight van Jan van Veen (voor de senioren onder ons). Even rustig bijkomen van de dag en de sfeer van Spectrums op je in laten werken.