Dit weekend staat vol harde bands, zo was ik gisteren bij Fit For An Autopsy in Doornroosje en draaf ik vandaag al vroeg op in de Effenaar voor een matineeshow van Dying Fetus. De Amerikaanse death metal legendes staan al jaar en dag bekend om hun strakke liveshows en consistentie. Vandaag zijn mijn verwachtingen net zo hoog gespannen als normaal, want ik geniet iedere keer weer een beetje meer. Zeker wanneer het voorprogramma bestaat uit Vitriol, Despised Icon en Chelsea Grin, is dit op papier garantie voor een geweldige middag.
Terwijl om 13:00 de deuren openen, mag Vitriol zich om 14:00 klaar maken om hun technische death metal te laten spreken. Bassist en bandoprichter Adam Roethlisberger verliet eerder dit jaar plotseling de band en dat betekent dat Vitriol vandaag als duo aan zal treden. De baspartijen, net zoals veel van de achtergrondgeluiden, worden voorzien door middel van een backing track. Een ware tegenvaller, maar aan de wilskracht van gitarist/vocalist Kyle en drummer Matt zal het vandaag niet liggen.
Ik was nogal sceptisch over het optreden van deze band, want de chaotische herrie van hun studioalbums is gedoemd te verzinken in een livesetting, maar daar is geen enkele sprake van. De technische riffs worden afgewisseld met momenten van pure dissonantie en progressieve structuren, terwijl de bovenmenselijk snelle drummer alles vakkundig aan gort weet te slaan, zonder zijn creatieve uiting te verliezen. Helaas ervaart Kyle technische problemen met zijn gitaar, waardoor het optreden na de opener tijdelijk gestaakt wordt. Tot verbazing van zowel zaal als hemzelf, komt er niemand van de crew te hulp schieten en dient hij de problemen zelf op te lossen. Dit leidt tot zichtbare frustratie bij het duo, maar mede daardoor spelen ze de rest van de set met zoveel venijn, dat het publiek helemaal murw wordt geslagen door de depressieve muren van geluid die deze Amerikanen opzetten.
Wat dat betreft maakt het niet uit of The Rope Calls You Brother of Weaponized Loss wordt gespeeld, want alles gebeurd met zoveel snelheid en techniciteit dat deze overrompelende platwals zich mag kronen tot beste death metal optreden van dit jaar. De dubbele bas en de schizofrene gitaar komen goed tot uiting en brengen dezelfde gelaagdheid die ook op plaat te bewonderen is. De daaropvolgende drumsolo is een masterclass waar maar weinig medemuzikanten aan kunnen tippen. Afsluiter Shame And It’s Afterbirth bevat de vetste, meest emperimentele riff van het hele oeuvre en vervaagt in een terecht applaudisserend publiek. Vitriol verontschuldigt zich voor de, naar eigen zeggen, slechte show, maar ‘your harshest critic is always going to be yourself’ is hier van kracht, want dit optreden is een muzikaal hoogtepunt.
Despised Icon tapt dan weer uit een heel ander vaatje, de Canadezen beheersen de kunst van deathcore tot in de puntjes en bieden een hoop diversiteit. Zo heeft het ensemble niet alleen twee gitaristen, maar ook twee zangers op het podium. De mix tussen hardcoresque krijsen en grunts is een fijne wisselwerking en wordt goed ingevuld door het duo Alex en Steve. De band heeft zeker de traditionele breakdowns, maar speelt veel meer met groove dan louter gebeuk. De deathcore heeft een hoog hardcore-gehalte en de daarbij behorende two-steps zijn altijd een genot om te aanschouwen. De helft van het optreden wordt gewijd aan het materiaal na hun reünie, terwijl we in het andere deel door de historie van deze heren varen.
De lompe riffs krijgen de zaal goed in beweging en tijdens Retina vinden de heren het wel tijd voor een ware wall of death. Het publiek luistert naar de aanvraag en trekt ten strijde op de duistere breakdowns. De uitstraling van het gezelschap is aanstekelijk en de vijf heren zweven voortdurend over het podium om het publiek op te zwepen. Dat lukt ze heel aardig en dat maakt het onmogelijk om stil te blijven staan. Tijdens MVP is het aan Alex (die andere) om zijn drumkunsten tentoon te stellen, de rauwe snelheid en passie die hij in de mix legt is van grote waarde en komt vooral in deze klassieker tot recht. De lichten gaan aan en er lijkt wat verwarring, zeker omdat Despised Icon alvorens MVP aangaf er nog twee te spelen. Even later gaan de lichten weer uit voor afsluiter en mede-titltrack Purgatory. Een lijflied onder de two-steppers. De heren maken er een feestje van en na de show is het terecht druk bij de merchandise stand.
Dan is het om 16:45 de beurt aan die andere deathcore helden. Het Amerikaanse Chelsea Grin is volgens velen niet meer de band die het vroeger was en ik ben het daar om andere redenen mee eens. Onder leiding van Alex was het gezelschap leuk, maar toen Tom het roer overnam, wisten de heren mij pas echt te overtuigen. Heden ten dage heeft de band geen grondleggers meer in de gelederen en hebben de drie gitaristen plaats gemaakt voor één enkele gitarist, maar de dubbelaar Suffer In Hell & Suffer In Heaven heeft een fenomenale indruk achter gelaten. Echter geeft de band vandaag vooral een oude lezing.
Desalniettemin trappen Barber en consorten af met hun grootste hit, Hostage. De aanstekelijke riff wordt goed begeleidt door de rauwe, diepe grunt van Tom. Het publiek neemt het al te graag tot zich en schreeuwt consistent mee met ‘hos-tage’. De toon is gelijk gezet en de heren blijven in de nieuwe sfeer hangen met The Isnis. Tot verbazing van velen grijpen de heren ook terug naar het allereerste demo-werkje en geven een moderne uitvoering van Crewcabanger. Tom is een ander type vocalist dan zijn voorganger en geeft dan ook een eigen feel aan de oude nummers. Hij haalt bijvoorbeeld de hoogte niet, maar legt meer kracht in de uitspraak en trekt het publiek veelvuldig naar zijn hand toe. De praatgrage frontman toont zijn charisma, charme en humor en krijgt veel bijval tussen de nummers.
Net zoals Hostage is de van Eternal Nightmare afkomstige hit Dead Rose een ware meezinger en zorgt daarnaast ook voor vele crowdsurfers. De band imponeert met krachtige bas- en drumpartijen, terwijl de gitaarsecties van Stephen een melodische inslag bevatten. Barber vraagt of we terug in de tijd willen en het publiek geeft gretig gehoor aan die oproep. Cheyne Stokes, dat zich tegenwoordig mag classificeren als bescheiden TikTok hitje, en Sonnet Of The Wretched van debuutalbum Desolation Of Eden zijn het resultaat. De fans van de oude school weten hier wel raad mee en toveren de zaal om in een slagveld. Het theatrale Sing To The Grave laat ons wegdromen, terwijl Recreant één groot feest der herkenning is. De rake breakdowns en screams laten de toehoorders moe, maar voldaan achter.
Dying Fetus heeft ruim de tijd nodig om het podium gereed te maken, maar ons geduld wordt rijkelijk beloond als de eerste klanken van From Womb To Waste de zaal vullen. De brutal death metal wordt retestrak ten tonele gevoerd en er is geen speld tussen te krijgen. De afwisselende gorgelende zang van gitarist John en bassist Sean biedt een fijne dimensie, net als het variërende spel van de heren.
Daar waar Chelsea Grin het verleden in dook, laat Dying Fetus zien dat het niet op oud werk hoeft te teren. Op een enkele uitzondering na bestaat de hele set uit de laatste drie platen. Laat dat net mijn favoriete werkjes van dit gezelschap zijn en je weet hoe blij ik hier van word. Het eerste hoogtepunt is afkomstig van magnum opus Reign Supreme en heet In The Trenches. De brute riffs resoneren perfect en het timmerende drumwerk van Trey is voelbaar in de diepste krochten van de ziel. Maar moge het duidelijk zijn dat Dying Fetus verder gaat dan bruutheid en hardheid. De technische elementen getuigen van virtuositeit en kundigheid, terwijl de doeltreffende riffs de creativiteit onderstrepen.
Wanneer de baspartijen de overhand nemen komt de band het krachtigste voor de dag. De dreiging is hoog en komen boos en gevaarlijk over, zoals op Intentional Manslaughter. Naast technische allures kent Dying Fetus ook nog de nodige grindcore-invloeden, waardoor deze bak herrie toch voor lange tijd een genot blijft om naar te luisteren. John communiceert graag met het publiek en laat (net zoals Despised Icon) weten dat dit het beste optreden van de tour is. Dat kunnen de toeschouwers zeker beamen. Wie dat niet kunnen, is de Christelijke gemeenschap van hun geboortestaat Maryland, waar de band enige haat ervaart. Gelukkig kan de bandleider er alleen maar de spot mee drijven en doet uitspraken zoals: ‘this crowd on the lords resting day, fuck him’ en laat de hele zaal ‘fuck church’ scanderen.
Throw Them In The Van wordt opgedragen aan blijkbaar de enige fan die een busje in zijn bezit heeft en voelt zich daarmee gevleid. Dying Fetus speelt de sterren van de hemel, stelt niet teleur, komt krachtig uit de verf en is dan nog niet eens toegekomen aan zijn twee grootste hits. Met de oude juweel Grotesque Impalement en recenter meesterwerkje Subjected To A Beating laat dit drietal ons volslagen en verslagen achter.