Ooit begon het in 1991 als een band zoals zovelen. Een beetje jammen in een garage, een beetje bier drinken en vooral veel lol hebben in het weekend. Door schade en schande word je daarna wijs, zeggen ze dan. Bands als Agnostic Front, Madball en Rage Against The Machine waren hot en Dying Fetus verwerkte al deze invloeden in het geluid van de band, met als doel om de groove in de deathmetal te vinden. Een paar demo’s en albums later leidde uiteindelijk tot het album Destroy The Opposition. Met de introductie van bassist Sean Beasley op het album Stop At Nothing in 2003 begon het balletje wat harder te rollen. Zeker toen Sean, naast John Gallagher, de zang mede voor zijn rekening ging nemen op War Of Attrition uit 2007. Uiteindelijk maakte drummer Trey Williams de bal rond en werd het meesterwerk Descend Into Depravity opgenomen. Daarna is die granieten basis onwrikbaar verder gegaan en zijn we in 2023 toe aan het album Make Them Beg For Death.
Een album waarop Dying Fetus precies doet waar de liefhebbers van smullen. Het geheel wordt vaak in de hoek van de grindcore geplaatst, maar uiteindelijk speelt Dying Fetus zijn eigen genre, met invloeden uit de hardcore, deathcore en deathmetal. Het doel van de band is om ervoor te zorgen dat het muziek is waar je onafgebroken en oneindig vaak naar kan luisteren. En dat is gelukt op het nieuwe album.
Van slijtage is absoluut geen sprake en het concert afgelopen jaar heeft ervoor gezorgd dat ik toch even stil werd van deze onwrikbare, overweldigende muziekstroom die mijn kant opkwam.
De tien nieuwe composities zijn vooral erg gevarieerd neergezet zonder dat de ‘flow’ uit het zicht raakt. Drummer Trey leeft zich meteen uit in Enlighten Through Agony en het gitaarspel van John Gallagher keert in al zijn innemendheid steeds weer terug in de melodie die gezet is. Zijn spel heeft een nerveus zenuwtrekkend karakter wanneer Compulsion For Cruelty wordt ingezet. Elke hersencel gaat spinnen wanneer de groove gesierd wordt door dit spel. Hier is duidelijk dat specifieke wendingen uitstekend passen in een stevige compositie, zolang de groove en de gitaarbasis maar steeds terugkeren.
Dying Fetus is in zijn zoektocht zeker niet vies van lekkere melodieën. In Feast Of Ashes worden deze mooi neergezet in het brute decor dat opgetrokken is. En hoewel Trey zijn drumvellen al aardig heeft gegeseld, lijkt het of hij in Throw Them In The Van helemaal los is gegaan op zijn drumkit. Megasnel wordt deze korte compositie op je afgevuurd en maakt je klaar voor Unbridley Fury. Voor de liefhebber niet verrassend omdat juist het gitaargeluid van John prominent is neergezet, de duozang in perfectie op elkaar is afgestemd en er geregeld een vette groove is ingebed in het totale plaatje.
Als vanzelf gaat het album aan mij voorbij. Strak, vet en krachtig. Totdat Raised In Victory Razed In Defeat en Hero’s Grave langskomen. Twee composities die binnen het totale geluid nog net even een extra accent zetten op. Alles lijkt sneller, harder en vetter neergezet. De wendingen zijn verrassend en ik beleef er enorm plezier aan om van de ene hoek naar de andere geslingerd te worden. Dit is Dying Fetus XL voor mij. Vooral de groovy stukken overtuigen enorm.
Subterfuge is daarna een mooie afsluiter van een dijk van een album. Een album waarop Dying Fetus laat horen dat ze toch enig in hun soort zijn en de concurrentie mijlenver achter zich laten. Niet alleen het concert was een genot om mee te maken. Ook dit album raakt je van begin tot eind.