Dying Wish + Get The Shot + Terror + Lionheart

Na wat minder volle zalen gezien te hebben de afgelopen dagen is vanavond de boel ram uitverkocht. Wat wil je ook met een dergelijke line-up. Hardcore is nog springlevend, zo blijkt wel.

Opener Dying Wish stelt lichtelijk teleur. Waar Emma Boster op de plaat ontzettend krachtig klinkt en de flirts met clean vocals prima klinken blijft live niet veel meer over behalve gekrijs. Ook de sfeer van vooruitstrevendere, metalcore komt niet over. Wat overblijft is gewoon doorsnee metallic hardcore. Waar ik niet over kan morren is de energie, die heeft de band genoeg. Interessant momentje is er als een dame uit het publiek als gastvocalist een nummer niet onverdienstelijk meeschreeuwt. Geen idee wie de dame in het zwarte topje was, maar ze deed het aardig! 

De populariteit van Get The Shot is, vooral bij een jonger publiek, enorm. De brute, op breakdowns leunende hardcore van deze heren uit Québec garandeert een uitzinnig publiek en meer karate dan in een aflevering van Cobra Kai. Alsof de muziek niet opzwepend genoeg is, nodigt zanger J-P het publiek uit ‘’to kill each other’’. Die focus op de publieksinteractie haalt helaas het muzikale gedeelte van het optreden nogal eens onderuit. Het soms thrashy karakter van de nummers komt niet uit de verf en er blijft alleen lompe beatdown over. Neemt niet weg dat het publiek veel plezier heeft, vooral als ze uitgenodigd worden op het podium en er in grote getale van af duiken. Ook hier valt niet te klagen over de energie van de band. Zo klimt J-P op het publiek zodat hij in de lucht gehouden een stukje kan zingen. Daarnaast gaat hij ook nog eens even crowdsurfend de zaal rond.

Het verbaasd me niet dat Terror de zaal het volste weet te krijgen. Formeel zijn ze geen headliner, maar de staat van dienst van deze hardcore band en frontman Scott Vogel is natuurlijk legendarisch. Enthousiast gaan de vuisten van het publiek in de lucht bij nummers als One With The Underdogs en natuurlijk Keepers Of The Faith. Op verzoek gaan de handjes ook naar boven en naar beneden als Always The Hard Way wordt ingestart. Het is duidelijk een genoegen voor Scott om een show zonder barriers te spelen zodat het publiek het podium kan bereiken voor wat stagedives en mike-grabs. Routineus gaat Scott door de set heen, maar zeker wel vol overgave. Terror stelt zelden teleur, en vanavond ook niet.

Het is een stuk leger in de zaal bij Lionheart nu de Terror fans vertrokken zijn. Dat mag de pret of het pitgeweld echter niet drukken. Reus Rob Watson zet met zijn als rap klinkende vocalen de boel zonder moeite in beweging. De groove van de platen blijft live ook redelijk overeind staan zonder aan bruutheid in te boeten. Grappig intermezzo is het korte stukje van Fight For Your Right van The Beastie Boys wat te horen wordt gebracht. Waar de eerste twee bands teleur stelden en de derde gewoon deed wat ik had verwacht was dit optreden een prettig verrassing.

 

 

 

DYING WISH

 

GET THE SHOT

 

 

TERROR

 

LIONHEART