Iedereen is bekomen van Koningsdag en op de day after is er in Eindhoven veel geprogrammeerd op het gebied van Metal en Punk. Zelf heb ik de keuze gemaakt om af te reizen naar Dynamo, waar het Canadese Counterparts aan mag treden.
Aan Dying Wish de beurt om deze avond af te trappen. Ze stonden hier een klein half jaar geleden ook al in het voorprogramma van Lionheart. Toen wisten ze niet geheel te overtuigen, maar ze krijgen vandaag de kans om zich te revancheren. Dying Wish gaat onder begeleiding van vocaliste Emma hard van start. Aanstekelijke riffs en energiek drumwerk overheersen. Helaas zijn de hoge krijsen een onverstaanbare brei en zijn de cleane vocalen ook ondermaats. Gelukkig weten gitaristen Samuel Reynolds en Pedro Carrillo dit te compenseren met uitmuntende backing screams. De vocale gastbijdrages zijn ook een fijne verfrissing. Instrumentaal is het lekker catchy en zit het goed in elkaar. In een half uur weet Dying Wish een actief optreden neer te zetten vol moshpits en circlepits. Uiteindelijk weten ze zich aardig te revancheren, echter is er vocaal nog werk aan de winkel.
Aan Paleface de beurt om de aanwezigen op te zwepen. De Zwitserse formatie maakt bepaald geen alpenmuziek, maar laat een meer recht toe recht aan geluid horen, dat zich het beste laat classificeren als een combinatie tussen Beatdown en Deathcore. De simpele riffs zijn uiterst doeltreffend en weten het publiek mee te laten bewegen. De trage breakdowns worden vergezeld door snelle riffs en een breed scala aan vocalen. Zelli laat zien, een alleskunner achter de microfoon te zijn. Van lage growls en hoge screams tot aan rap. Muzikaal is het beukend hard. Wie denkt dat Paleface een one-trick pony is, heeft het mis. Tijdens het melodische en emotioneel beladen nummer My Grave/Lay With Me mogen de zaklampjes de lucht in. Zo ver als mogelijk laat Paleface een semi-ballad in Deathcore stijl horen. Afgesloten wordt met de nieuwe single Best Before Death en publieksfavoriet Curse Us. Tijdens dit slotoffensief wordt het publiek nog maar eens aangespoord om los te gaan. In deze uitverkochte zaal hoeft dat geen 2 keer gezegd te worden. Een uitermate plezierig optreden van deze alpenbroeders.
Er staat nu dus een lastige taak te wachten voor Kublai Khan TX. De Texaanse Hardcore band staat al bijna 15 jaar op de planken en kan met 5 albums op zak, uit genoeg nummers kiezen. Toch wordt er gekozen om de laatste EP Lowest Form Of Animal centraal te stellen. Geen slechte keuze want het is een fijn wapenfeit uit 2022. Er zijn weinig bands die het aandurven maar deze heren starten de set met hun bekendste nummer The Hammer. Matt heeft een fijn stemgeluid en is goed bij stem, maar mist wat diversiteit. Geen man overboord want hij wordt vocaal bijgestaan door Eric (bas) en Nolan (gitaar). Snelle riffs met een hoog two-step gehalte vullen de zaal en die schurende bas doet wonderen in de mix. Overenthousiast publiek springt en host in de rondte. Muren breken en er wordt plezier gemaakt. Het constante drumtempo van Isaac is indrukwekkend en kwalitatief bovenmatig goed. Zowel slaand als trappend is er geen houden aan. Achtereenvolgend van de nieuwe EP komen Swan Song, Taipan en Resentment voorbij, waarna ook de nieuwe single Theory Of Mind niet overgeslagen mag worden. Kublai Khan verklaart dit het beste optreden van deze tour en weet met onder andere Boomslang imponerend af te sluiten.
De avond wordt afgesloten door het Canadese Counterparts. Met hun nieuwe album A Eulogy For Those Still Here, treedt de band op diverse plaatsen in Europa op. De enige Metalcore band van de avond. De vraag is of ze deze headlinerpositie ook waar gaan maken. Ze hebben in ieder geval een pak meer melodie. Brendan is daarbij ook veel beter bij stem dan de vorige keer dat ik hem met Counterparts zag optreden. De setlist bestaat vandaag uit het hele oeuvre, maar natuurlijk prijken de nummers van de laatste 2 albums bovenaan de setlist. Zo horen we al vroeg in de set Wings Of Nightmare. De melodische riffs vallen goed bij het publiek en vanaf de eerste seconde wordt het eigenlijk nooit rustig. Zo betreden een hoop mensen de stage (waaronder ikzelf) om vervolgens zichzelf te lanceren in het publiek. Counterparts geniet van de aandacht en gaat er steeds beter door spelen. Alex zijn clean vocalen zijn niet top, maar acceptabel, zeker wanneer je in acht neemt dat de beste heer ook nog gitaar speelt. Jesse is terug op het oude nest en zijn gitaarwerk valt op tijdens Unwavering Vow en Your Own Knife. Het einde komt veel te snel, maar niet voordat de zaal wordt gevuld met perfecte vertolkingen van Paradise And Plague en The Disconnect als encore. Een band die op dreef is en de toekomst van Metalcore hoog houdt.
Dynamo stond zoals gewoonlijk weer garant voor een avond vol goede muziek, leuke mensen en een prettige sfeer. Counterparts en Paleface wisten mij omver te blazen en dus lag de weg naar de merch binnen handbereik.
Foto’s: Liza van de Ven