We zijn vandaag voor Rockportaal weer op Dynamo Metal Fest in Eindhoven. Net als voorgaande jaren is het weer prachtig weer en stroomt het al weer gauw vol met metal fans. Ghost is de headliner vandaag, wat wel duidelijk is aan de mensen die naar binnen komen. De een na de ander is uitgedost in “heilige” kledij, gecombineerd met corpsepaint. De andere leuke namen waar we vandaag voor komen zijn onder andere I Am Morbid, maar ook Ministry en de invaller Vuur staan wel op ons lijstje. De indeling van het festivalterrein is iets anders dan voorgaande jaren. Binnen is er dit jaar ook een flinke metal markt en zijn er meer munten kassa’s. Deze zijn zowel binnen als buiten op het terrein. Dit heeft echter bij het binnen komen niet iedereen door, waardoor er binnen al gelijk een flinke rij staat bij de munten kassa. De pre order kassa is echter compleet verlaten, wellicht verdient deze toch nog wat meer promotie van te voren. Er is ook geen normale toegangskassa aan de ingang, er staan alleen scanners, je moet je kaartje dus wel online gekocht hebben om binnen te kunnen komen.
Elephant doet vandaag de aftrap, deze band is dit jaar de winnaar van de Dynamo Band Battle en mag zich scharen bij namen als Extremities, White Boy Wasted en Facelifter van de afgelopen jaren als opener van het festival. Vol energie storten de heren zich op het podium maar krijgen nog weinig beweging in het publiek. Met een combinatie van een lekker tempo metal en een lekkere scream weten ze het metal fest uitstekend te openen. De uit België afkomstige band heeft zich laten beïnvloeden door een hoop lekker ouderwetse recht toe recht aan metal waaronder ACDC, Rage Against the Machine, maar ook de Urban Dance Squad invloeden zijn wel te horen. De groove is er, maar het effect in het publiek nog niet. Wellicht nog een gebrek aan bier en te veel zon. Deze is er namelijk ook al volop, het is al aardig warm op het terrein. De afgesloten ruimte laat ook weinig wind toe, waardoor de temperatuur flink aan het oplopen is. Het is ook al langere tijd droog, waardoor ook het gras al niet echt gras meer is.
De mannen van Iron Reagan zijn de tweede band van vandaag, die een goeie tien minuten te vroeg beginnen. Ze houden van tempo, in de omschrijving is te vinden dat het een crossover/thrashmetal band betreft en dat klopt precies. De knetterharde stukken thrash, die het publiek duidelijk lekker vindt, worden afgewisseld met wat rustiger werk en zelfs hier en daar een stukje meezingen in wat men een liefdesliedje noemt. Liefdesliedje? Ach, lekker headbangen lukt in ieder geval uitstekend op deze uitstekende pot metal. Het publiek, wat er al in grote getalen is, staat duidelijk te genieten van wat er van het podium komt afgeblazen. Dit smaakt duidelijk naar meer. Het publiek krijgt dan ook meer, er volgen een paar ontstellend harde en snelle nummers. Dit is waar de band echt goed in is, dat blijkt ook uit de response vanuit het publiek. De set sluit jammer genoeg al heel snel af, maar met het nummer Principal Failure laat de band nog een laatste keer zien wat ze kunnen en het publiek beantwoord dit met een lekkere circlepit. Het metal fest is nu echt begonnen!
Sons Of Apollo kunnen helaas geen acte de presence geven en worden vervangen door Vuur, onder leiding van Anneke van Giersbergen. Met haar goeie band en haar fenomenale stem zetten ze een uitstekende set neer. Ze kunnen qua materiaal niet alleen putten uit hetgeen ze nu met Vuur hebben uitgebracht, maar ook nummers van The Gentle Storm en uiteraard The Gathering mogen niet ontbreken. Het mooie The Martyr and the Saint komt voorbij, maar ook Freedom en Your Glorious Light Will Shine. Anneke vergezeld de mannen af en toe op gitaar en is zuiver als altijd. Haar stem geluid mochten we vorig jaar ook al van genieten. Niet alleen met Vuur, maar ook als ondersteunende factor bij het optreden van Devin Townsend. Ze laten zich ook nu weer van hun beste kant zien in een naar mijn idee te korte set. Wat ze neerzetten is echter erg goed, waar het publiek het behoorlijk mee eens is. Volgend jaar weer? Ik zou het niet erg vinden!
De volgende op de set is I Am Morbid. Je hoeft je bij deze heren niet af te vragen wat je te horen krijgt, namelijk lekker ouderwetse death metal. De klassiekers vliegen je om de oren, maar het klinkt wel als een enorme brij aan geluid. Het scheelt waarschijnlijk als je een hoop van de nummers kent, maar als dat niet zo is kan ik me voorstellen dat het niet zo heel goed klinkt. De nummers die voorbij komen zijn zoals we van ze hebben verwacht: alleen maar oud materiaal, het nieuwste nummer wat er voorbij komt is uit het jaar 1995. Het kan echter nog een heel stuk ouder, Blessed are the Sick en Rapture, van het album Covenant, zijn nog ouder. De set komt echt goed los als men nummers van het album Domination begint te spelen. Het begint met Eyes to see, ears to hear en gaat kneiterhard verder met Dominate en Where the Slime live. De nummers die van dit album afkomstig zijn hebben toch wat meer body en groove dan het oude werk, wat hier niet helemaal lekker over komt.
Leprous mag nu de bühne betreden, deze band gooit het over een behoorlijk andere boeg dan de voorgaande bands. De set begint heel rustig, heel rustig. De constante keyboard loop, vreemde hoge zang en behoorlijk progressieve metal er overheen zijn wel even wennen na het brute geweld van de vorige band. In de nummers zijn veel diepgang en gelaagdheid te vinden, wat het, als je goed oplet, heel interessant houdt om naar te kijken en te luisteren. De zang van Einar is op zijn zachts gezegd uniek te noemen en past wonderwel bij de sfeer, maar de echte uitschieters zijn een beetje zoek. De gitaren zijn wat minder overheersend dan bij het wat oudere werk van de band. Zeker de langzame en sfeervolle stukken zijn onder andere omstandigheden waarschijnlijk zeer te genieten, maar komen op een podium als dit net niet helemaal uit de verf. Wat wel uitstekend overkomt zijn de opbouw in de nummers en iedere keer weer die fantastische climax, waarbij de band op het podium ook helemaal los gaat. Als je echter niet zo van progressieve metal houdt, dan ga je je bij deze band denk ik snel vervelen, maar als dit in je straatje past is dit heel erg goed.
Na een mooi stukje akoestische gitaar intro komen de heren het podium op rennen en is het tijd voor een lekker stevig en snel stukje gitaarwerk. Annihilator gaat er gelijk vol in. Dit is de band die als eerste op de lineup mocht verschijnen van deze editie van Dynamo Metal Fest, wat ze dankzij hun reputatie ook wel verdienen. Op het podium prijken de vlaggen met het logo van de nieuwe plaat “For the Demented”. Een lekker tempo thrash met een hoop gelikte solo’s er tussendoor maken dit erg lekker om naar te luisteren. De band gaat al een behoorlijke tijd mee, maar dat wil niet zeggen dat ze niet meer mee kunnen, integendeel! Ze hebben in 2017 nog een nieuw album uitgebracht en worden niet voor niks een van de Canadese Big Four genoemd. Ze vermaken zich uitstekend op het podium en genieten duidelijk van het feit dat het publiek dit ook doet. De ene crowd surfer na de andere komt over het publiek heen en de stofwolk die omhoog komt vanuit de pit zegt genoeg. Een stoffige bende is het in het publiek dan wel, maar op het podium gaat het onverminderd door. Ondanks de temperatuur die intussen boven de 30 graden uit is gestegen gaat het feestje onvermoeibaar door. Een verdiende plek op de lineup.
Ook de heren van Overkill laten er geen gras over groeien, ook deze mannen snappen hoe een goeie pot thrashmetal in elkaar moet zitten. De hoge schrille stem van Bobby is zeer herkenbaar, zelfs aan de andere kant van het veld is deze overduidelijk aanwezig. De hoeveelheid treble had voor mij wel iets minder gemogen, maar het is er niet minder gezellig om. De set wordt geregeld eventjes onderbroken door Bobby, die van alles aan elkaar praat en het publiek nog wat verder opjut, wat hem goed lukt. De pit en crowd surfers aan de voorkant van het publiek vinden het duidelijk leuk en weten van geen ophouden. Ondanks dat er zich behoorlijk wat mensen bij de eettentjes aan de achterkant hebben verzameld is het aan de voorkant onverminderd gezellig. Het is een lekker metal feestje vooraan, iets wat deze band ook zeer verdient.
Ministry laat zich weer van zijn politiek geëngageerde kant zien. Voor op het podium staat een tweetal enorme kippen met een onmiskenbaar kapsel, van wie die goudblonde lokken zijn laat zich wel raden. Het doorgestreepte hakenkruis op de buiken van de twee enorme hennen laat ook niets aan de verbeelding over. De muziek is als vanouds, industrieel en metal laten zich combineren tot een muur van geluid die op het publiek wordt afgeschoten. De spreekwoordelijk afgeschoten raket landt goed, want het publiek gaat los op de stampend harde industrial metal. Iets wat me verbaast, aangezien zanger Al zich niet van zijn beste kant laat zien vandaag. Hij zwalkt over het podium en heeft volgens mij geen al te beste dag. Hij staat er natuurlijk wel om bekend dat hij tegen de heilige huisjes aan schopt, maar de kippen moeten het wel heel erg ontgelden. Alhoewel hij een aantal jaar geleden heeft toegezegd dat hij z’n inname van drugs en alcohol zou verminderen, lijkt het er op dat hij zich daar vandaag niet aan heeft gehouden. Als de band dan ook nog eens over de afgesproken speeltijd lijkt heen te gaan en men de opdracht krijgt om het optreden af te ronden, is de sneer van Al richting de organisatie, die dusdanig lomp is dat ik hem niet ga herhalen, verre van netjes. Ik heb wel eens een beter optreden gezien van Ministry, dit was wat mij betreft niet Dynamo waardig.
Als headliner van het festival staat Ghost op de planken. Dynamo is zeer trots dat de Nameless Ghouls met de nieuwe Kardinaal Copia aan het hoofd het festival in Eindhoven interessant genoeg hebben gevonden om te komen spelen. Het publiek, waarvan er een aantal overduidelijk voor Ghost deze kant op zijn gekomen, vinden de band ook dusdanig interessant dat er aan het begin van de dag zelfs een paar mensen naar voren rent en niet meer van hun plek af komt. De band pakt, zoals je van de hoofdact mag verwachten groots uit. Een prachtig aangekleed podium en wat lijkt op een aantal confetti kanonnen vooraan het podium. Ze krijgen redelijk ruim tijd om te spelen en die tijd hebben ze wel nodig, ze hebben een behoorlijk aantal nummers op de set list staan. Er wordt met het nieuwe album Prequelle getoured momenteel, daar maakt dit optreden dan ook een onderdeel van uit. Het album is pas uit en uiteraard bestaat de set uit een behoorlijk aantal nummers die afkomstig zijn van het nieuwe werk. Nummers als Rats, Ashes, Miasma en Dance Macabre, er komen er genoeg voorbij. Men put echter ook uit ouder werk zoals From the Pinnacle to the Pit, He Is en Square Hammer. Er is ook gezorgd voor een mooi spektakel in de vorm van confetti kanonnen en genieten de fans van deze kwalitatief hoogstaande metal band.
Het festival is hiermee dan ook afgelopen en net zoals de voorgaande jaren is de volgende editie al weer aangekondigd. Een eerste band voor op de line up is er echter nog niet, maar die zal waarschijnlijk wel snel verschijnen. Net als andere jaren was de sfeer weer top. Er is beter nagedacht over de verdeling, er is op het veld meer ruimte gekomen voor het publiek, door de metal markt naar binnen te verplaatsen. Wel was er wat problemen met de drank toevoer, het bier was af en toe wat schuimig en de glazen fris blijkbaar niet altijd even goed gevuld, maar ondanks dat alle lof voor al die vrijwilligers, want zonder die vrijwilligers zou er überhaupt geen festival mogelijk zijn. Met de hitte zouden een paar water tap punten geen overbodige luxe zijn, maar goed. Als dat de grootste problemen waren, was het een geslaagd festival waar we weer met veel plezier naar uitzien!