Het is pas 11:30 op een zaterdag en als je nog niet wakker bent, dan wordt je dat zo wel van Alien Weaponry. Deze uit Nieuw Zeeland afkomstige band zingt over allerlei historie van het land, in relatie tot de Māori. Geheel in stijl met deze Māori achtergrond van de band, schalt er als eerste een haka uit de speakers en zijn er een een aantal fors lange uitgestoken tongen te zien. De drie koppige en driestemmige slow thrash metal klinkt verrekte goed op een zaterdag ochtend. Het is lekker wakker worden zo op de zaterdag van Dynamo Metal Fest 2019. Met het nummer Blinded is ook de eerste moshpit, met bijbehorende stofwolk, een feit. De Māori roots komen ook in de nummers goed terug, zoals bijvoorbeeld in de nunmers Kai Tangata en Raupatu. Al met al een serieus goeie opwarmer voor een zaterdag vol metal. Ka mau te wehi!
De volgende band wordt wat trager, althans, zo doet de opkomst vermoeden. Het klassieke orgel als intro samen met de corpse paint doen wat black metal vermoeden. Tribulation is een band die er uit ziet alsof ze gaan smelten zodra ze in het zonlicht komen. Gelukkig voor hen zijn er wat wolken die overdrijven, het belooft vanmiddag niet helemaal droog te blijven. De band komt hier dan ook niet helemaal tot hun recht, iets als dit hoort eigenlijk in een stikdonkere zaal voor de juiste atmosfeer. Desalniettemin zetten ze een goeie show neer, waarbij vooral gitarist Jonathan Hultén met zijn zwierige bewegingen een plezier is om naar te kijken. Behalve dat het qua sfeer dus niet helemaal klopt, is het geluid niet perfect want er gaan aardig wat details verloren. Dit is op een buitenfestival dan ook erg lastig, zeker met een vorm als die van de ijsbaan. De Zweedse formatie zet een typisch geluid neer, zwaar, maar toch melodieus en voorzien van een constante krijsende grunt, die uit de keel van Johannes Andersson vandaan komt. Uitschieters zijn voor mij The World, van hun laatste album Down Below, en ook Nightbound mag er zijn.
De front man van Armored Saint is duidelijk in zijn nopjes en vocaal op zijn best. De zang, screams en uithalen doen het erg goed. Dat deze band al even mee gaat is ook wel bekend, ze zijn begin tachtiger jaren al begonnen. Het is ook niet de eerste keer op een Dynamo festival, eind tachtiger en begin negentiger jaren waren ze ook al te zien op Dynamo Open Air. Het gemak waarmee de band de nummers er uit gooit is bewonderenswaardig. John heeft er duidelijk zin in, hij beklimt zelfs op een gegeven moment een stapel speakers. Het is wat cliche om te zeggen dat ze alleen maar klassiekers spelen, maar waar is het wel. Het nieuwste album dateert uit 2010, maar de set begint met Raising Fear, van het gelijknamige, wat zwakke album. Al gauw echter wordt het een pak beter, met uitschieters als Win Hands Down. De set eindigt met echte klassiekers, zowel March of the Saint als Madhouse zijn zeer oude songs, maar dat is zeker niet erg, sterker nog, het vormt een uitstekend einde van een goeie set.
Philip H. Anselmo, die we natuurlijk kennen van Pantera, heeft zijn eigen show al een tijdje op de rit, samen met The Illegals. Eer dat ze beginnen duurt eventjes, het lijkt er op dat de band kampt met wat technische mankementen op het gebied van geluid. Uiteindelijk kunnen ze dan toch beginnen. Er werd al aangekondigd dat we, wel in lijn met de verwachting, een aantal Pantera nummers zouden kunnen gaan horen, maar wat blijkt: de gehele set bestaat uit niets anders dan Pantera songs! Met Mouth for War zetten ze gelijk goed in. De sound is lomp en zwaar, zoals het hoort en het publiek kent de nummers donders goed, zo ongeveer alles wordt mee geblehrd. Zeker bij de echte bekende nummers zoals Walk, lijkt het wel of echt iedereen staat mee te roepen. “Re!! Spect!! Walk!!” Het is een feest van herkenning, waar Max Cavalera van Soulfly ook nog even aan mee komt helpen tijdens Walk. Aan de ene kant heerlijk natuurlijk, maar we waren eigenlijk ook wel benieuwd naar het eigen materiaal van Philip met deze heren, ze hebben namelijk al twee albums uitgebracht. We zullen er deze editie niet achter komen. Waar we wel achter komen is of we het droog houden tijdens de set, het antwoord daarop is een overduidelijk nee. Het water komt al gauw met bakken naar beneden. Niet dat het publiek daar iets om geeft, want degene die droog willen staan blijven droog staan en het overgrote gedeelte van het midden van het veld blijft gewoon staan en kan later het water uit de t-shirts uitwringen.
Metal Church. Dit is voor Dynamo Metal Fest (en uberhaupt voor Dynamo) een echte oud gediende. In 2016 stonden ze al op Dynamo Metal Fest en ook in het begin van de negentiger jaren waren ze al gast op Dynamo Open Air. Net als Armored Saint is het wel duidelijk dat het hier om ervaren rotten gaat. Met gemak gooien ze hun nummers er uit en spelen lekker met het publiek. Frontman Mike heeft het heerlijk naar zijn zin, zelfs al druppelt het nog wat na van de regenbui. Er staat in het boekje van Dynamo te lezen dat de heren een van de grondleggers zijn van het thrash metal genre, maar pure thrash is dit allang niet meer. Het is snel, het is hard, dynamisch, maar qua vocalen ook lekker apart met de mooie langgerekte uithalen van Mike er tussendoor. De band heeft in de afgelopen jaren aardig wat wisselingen en momenten van stilte gekend, maar op basis van wat ze vandaag laten zien en horen zijn ze voorlopig weer lekker terug. Deze heren mogen nog eens terug komen!
De volgende band op de bühne vandaag is een persoonlijke favoriet. Soulfly is een stukje nostalgie, waarbij dit eigenlijk voornamelijk gaat om de vorige band van Max Cavalera, Sepultura, waar hij in 1996 uit stapte en met Soulfly verder ging. De keiharde thrash, gecombineerd met allerlei tribal invloeden is altijd een uitermate lekker moment om eens de pit in te duiken en het van dichtbij mee te maken. Het komt bij Soulfly echter wel eens voor dat de leadzanger Max niet zo’n goede dag heeft en het optreden vervolgens ook maar halfslachtig doet. Daar is vandaag gelukkig geen sprake van. Max heeft duidelijk goede zin, hij staat niet alleen met een brede grijns op het podium, maar ook vocaal gezien gaat het vandaag meer dan verdienstelijk, iets waarmee sommige Soulfly concerten nog wel eens qua niveau kunnen inzakken. Met zijn zoon op de drums (met een gebroken hand…), Mike op bas en Rizzo op gitaar is dit een lekker spektakel. Tribe, Arise Again, Fire, Jump dafuck Up, Eye for an Eye, het is allemaal even lekker. Er wordt meegeklapt, meegezongen en meegesprongen als Max daar om vraagt en het is duidelijk, dit past prima op Dynamo Metal Fest. De publieksreactie zegt genoeg, dit vindt men gewoon fantastisch en wij kunnen niet anders dan het daar mee eens zijn.
Alsof het nog niet hard genoeg ging, komt met een overtuigend en evil klinkend “Goedemiddag!” Carcass het podium op en zet er een ontstellend hard tempo in. We zijn op enig moment in de set de tel kwijt geraakt, maar de band gooit er binnen het uur zeker dertien a veertien nummers uit, waarbij de ene nog harder is dan de andere. Het genre zit ergens tussen death metal en grindcore in, waarbij er eigenlijk voornamelijk een redelijk hoog tempo blijft. De langzame passages, als die er al zijn in een nummer, duren nooit erg lang, gauw gaat het qua riffs dan weer gauw de snelle kant op. De pit aan de voorkant mag er ook weer zijn en het is genieten van een scala aan nummers uit het rijke verleden van de Britse metallers. Er worden nauwelijks nummers gespeeld van de nieuwe plaat, alleen de eerste song van de set, 316l Grade Surgical Steel is afkomstig van het laatste album. Deze is ook niet nieuw meer overigens, deze kwam al in 2013 uit en sindsdien is het weer stil. De vangploeg heeft ook genoeg te doen, behalve dat er een pitje gevormd wordt, komt er bij tijd en wijle natuurlijk ook wat naar voren gecrowdsurfed. Live is de band vanouds goed. De snelle technische stukken worden meesterlijk uitgevoerd, alhoewel de vorm van de ijsbaan het vanuit sommige hoeken ooit wel lastig maakt om goed te horen.
Steel Panther! Alleen de naam al doet gelijk denken aan allerlei foute grappen, onderbroeken lol en schunnige taal. Dit gecombineerd met een hoop vrouwelijk schoon op het podium en ook nog eens een hoop muzikaal talent? Dit zou toch een feestje moeten worden! De komische act haalt echter wel constant de vaart uit de set. De nummers zijn erg goed, waarbij ook enkele covers voorbij komen. De leukste hiervan is nog wel Crazy Train, waarbij ook een briljante Ozzy imitatie wordt neergezet. Ook het loopje, als nep Ozzy eenmaal weer van het podium verdwijnt is om te gieren. Dit zijn de echte leuke momenten, de rest moet het hebben van erg foute anekdotes, waarbij sommige wel aardig zijn, maar sommigen ook wel erg lang duren en vooral erg flauw en schunnig zijn. Voor het nummer 17 Girls in a Row wordt het podium zoals gewoonlijk bij een Steel Panther concert vol gezet met dames uit het publiek. Wat echter achterwege blijft is wat we bij concerten van Normaal ook wel eens zagen gebeuren bij het nummer “Vrouw Haverkamp”, namelijk het ontbloten van menig prachtige boezem door het omhoog trekken van shirtjes en aanverwante kledingstukken. Waar het tempo dus wat matig is, wordt dit gelukkig wel goed gemaakt met een aantal dikke hits, zoals All I Wanna Do Is Fuck (Myself Tonight), de cover You Really Got me en als laatste van de set het nummer Gloryhole. Al met al een prima Steel Panther concert, maar de verhouding tussen de act en de muziek was wellicht een beetje zoek.
De afsluiter van het festival is Arch Enemy. Waar bij alle voorgaande bands het licht en podium meer iets op de achtergrond waren, is dat bij Arch Enemy wel een ander verhaal. Er wordt groots uitgepakt met een aangekleed podium en een flinke lichtshow. Daar het nu eindelijk ook wat donker begint te worden komt deze ineens ook goed tot zijn recht. Wat voor nog meer verlichting zorgt zijn de vele pyro’s op het podium, die op flinke afstand van het podium nog te voelen zijn. De band is zo ongeveer een machine om te zien, dit is een geregisseerde act, die verdomd netjes wordt uitgevoerd. Waar voorheen de act nog wel eens onnatuurlijk of houterig aanvoelde, zijn Alyssa en de band nu geoefender dan ooit en zetten een zeer nette show neer. Het regent bekende nummers zoals War Eternal, My Apocalypse, Under Black Flags We March en meer. Ook is er plek voor gitaarsolo’s, waarbij Jeff een flinke laat horen in het tweede gedeelte van de set. Vocaal gezien is Alyssa ook nog steeds groeiende, waar er eerst nog wat onbedoelde variatie was te horen is dat nu bijna onmenselijk strak, qua sound en qua toonhoogte. Haar bekende truukjes laat ze uiteraard ook nog steeds zien, haar microfoon gaat vaak genoeg recht de lucht in, om zorgvuldig weer te worden opgevangen. Ook de poses die we van haar kennen zet ze nog steeds hetzelfde neer, maar brult ondertussen met gemak alle songs aan elkaar. De set eindigt met het machtige Nemesis en daarmee eindigt helaas ook weer deze editie van Dynamo Metal Fest.
De editie voor volgend jaar staat al weer op de planning. Op 17 en 18 julli 2020 wordt het weer op dezelfde plek georganiseerd, de Eindhovense Ijsbaan zal dan weer het toneel zijn van Dynamo Metal Fest. Er is wel een puntje van aandacht omtrent de prijs, deze zal namelijk redelijk fors omhoog gaan. Dit heeft volgens de organisatie te maken met het feit dat de vrijwilligers, zeker die achter de bar, bijna niet aan te slepen waren, wat voor uitdagingen zorgde. Het bar personeel zal volgend jaar dan ook aangevuld worden of zelfs vervangen worden door betaalde krachten, wat natuurlijk zijn gevolgen zal hebben voor de prijs. De eerste band voor volgend jaar is ook al bekend gemaakt, Sepultura staat in ieder geval op de lijst, wij zijn er hopenlijk ook weer bij.