We mogen weer! Wat begonnen is in 2016 en een paar mooie jaren achter elkaar metal heeft mogen opleveren, is na een pauze van 3 jaar wachten er eindelijk weer. Dynamo Metalfest opent zijn deuren dit weekend! De line-up ziet er zover prima uit, alsmede het weer, wat zelfs belooft bijna helemaal droog te blijven. Heel warm wordt het ook niet, maar wel gewoon lekker, net als het bier! Er is dit jaar een unieke skull pul te bemachtigen die ook mee naar huis mag als aandenken. De organisatie blijkt nog onveranderd, daar de beloofde deuren open om 10:30 drie kwartier op zich laat wachten. Als de deuren eenmaal open gaan, komt de rij maar langzaam in beweging. Goed werk heeft tijd nodig zullen we maar denken.
De eerste band TankZilla, onder leiding van Peter van Elderen, bekend van Peter Pan Speedrock, moet het de eerste nummers met wat weinig publiek doen, dit staat namelijk buiten de poort nog steeds heel langzaam aan te schuiven om binnen te mogen. Het podium is weinig gevuld met de twee mannen, maar muzikaal gezien vult het de ijsbaan prima! De response uit het publiek wat intussen al wel binnen is, is dan ook lekker. De eerste biertjes worden getapt, de eerste horns gaan in de lucht en een goed begin van een metal weekend is met deze band een feit.
De vocalist van Dress the Dead is voor vandaag de enige dame, alle andere bands worden door heren van vocalen voorzien. Kayla Dixon is volgens de bio van de band een perfecte match. Vanaf het eerste moment was er zonder twijfel een klik. De band heeft bij sommige leden wat roots in de bay area thrash, wat wel in de muziek terug te vinden is. De afwisseling tussen wat heerlijke trage lompe riffs en behoorlijk hoog tempo thrash is zalig, zeker omdat Kayla mee afwisselt tussen erg fijne clean vocals en de betere grunts en screams. Muzikaal en vocaal indrukwekkend genoeg om eens verder te gaan volgen.
Iets waar ik naar uit keek: Vended. Deze band belooft dat het tempo een tandje omhoog gaat nu. De zanger is de zoon van Slipknot frontman Corey Tayler, dus dat er wat invloeden uit die kant in de band zitten is niet heel verwonderlijk. De verhoogde tempo belofte wordt ruimschoots waar gemaakt en zo gedraagt de band zich op het podium ook. Ze lijken, inclusief de drummer, op een stel losgelaten duracel konijnen, maar dan met veel te grote batterijen. Men pogo’d en springt over het podium en het publiek neemt deze energie duidelijk over, want er wordt flink gesprongen en geheadbanged. De eerste moshpit is even later ook een feit, evenals de eerste crowdsurfers. Bij het nummer Fear Forgotten zorgt men zelfs voor een flinke wall of death. Dit eerste optreden van de band in Nederland gaan zowel de band als het publiek niet gauw vergeten!
Firewind is weer van een heel ander kaliber. De opkomst is een stuk melodieuzer dan de vorige band, dit belooft een pot goeie power metal te worden. De uit het Griekse Thessaloniki afkomstige band laat er geen gras over groeien en zorgt voor veel kwalitatief uitstekende solo’s. Wat rustigere maten worden afgewisseld met hoog tempo heavy metal, waarbij originele en ingewikkelde riffs onderdeel uitmaken van klassieke powermetalstructuren. Wat ook goed werkt is de interactie met het publiek! Zodra hier om gevraagd wordt doet men behoorlijk goed mee vanuit het publiek om mee te zingen. Zeker bij de cover van het nummer Maniac gaat dit heel goed, want wie kent dit nummer uit Flashdance nou niet? Onvermoeibaar tot de laatste noot geniet de band duidelijk van het publiek en het publiek van de band.
Tijd voor wat ik verwacht de hardste band van vandaag te zijn: Cattle Decapitation. Je zou het niet zeggen, maar deze band heeft het in hun teksten over zaken zoals dieren misbruik, hoe slecht we omgaan met de natuur en raakt onderwerpen zoals hoe het met de mensheid gesteld is. De band begon ooit met alleen maar vegan leden, dit is intussen wel wat minder geworden. Ze spelen een ontstellende harde vorm van technische harde metal en passen in meerdere hokjes, afhankelijk van het nummer wat ze spelen. Grind, grindcore, death metal en zo nog een paar meer. Travis’ unieke vocalen maken dit voor de extreme metal fan een genot om naar te luisteren. Ook hier op Dynamo zetten ze een moordend vette set neer. Het meest indrukwekkende is waarschijnlijk nog wel de drummer, dit is geen drummen meer, dit is gewoon topsport!
Tijd voor een hele goeie thrashband: Death Angel. Voor deze band is het niet de eerste keer op dit podium, bij de eerste editie van Dynamo Metalfest waren ze er ook al bij. Nog steeds zet de band iets neer waar heel veel toeschouwers heel erg van genieten, gewoon goeie thrashmetal! De vocals van Mark passen uitstekend, waarbij zeker de enorm harde hoge screams uitmuntend genoemd mogen worden. Het publiek, wat ondanks de warmte lekker naar voren staat, is enorm enthousiast. Constant heeft men wel de handen in de lucht, staat de moshpit niet stil en heeft de security het maar druk met het vangen van de crowdsurfers. Mark vertelt ons hoe fijn hij het vindt om terug te zijn en dat er sinds 1987 al zulke mooie herinneringen zijn gemaakt. Er kan er echter natuurlijk altijd nog eentje bij: het volgende nummer The dream calls for Blood wordt de fysieke verwerking van 2,5 jaar ellende gerealiseerd. Het publiek gaat dan ook goed uit z’n dak, wat eigenlijk de hele set wel het geval is. Dit is duidelijk een van de favoriete bands van vandaag.
Dat de heren van Exodus al een tijdje mee gaan is wel duidelijk, want ze weten uitstekend wat ze doen op het podium. Het publiek smult van de dosis machtige thrash metal die ze voorgeschoteld krijgt. Dit wordt ook duidelijk uit de enorme stofwolk die uit de moshpit opstijgt. Wat vanochtend nog een mooi grasveldje was, is nu een dorre zandvlakte geworden, die overduidelijk onder het geweld van de pit bezweken is. De bezetting van de band is overigens niet compleet. Lee Altus kan er bij de huidige europese tour niet bij zijn vanwege familie omstandigheden. Vervanging is wel geregeld in de vorm van Brandon Ellis van The Black Dahlia Murder. Gitaartechnisch zit dit dus wel snor, alhoewel er wel eens geluiden over hem op gaan die anders doen vermoeden. Niets is echter minder waar, de band zet een strakke set neer, waar bekende nummers natuurlijk niet mogen ontbreken. Het een na laatste nummer in de set is de oh zo bekende Toxic Waltz. Vlak nadat deze wordt ingezet, breekt de band hem af, om eerst het publiek nog even verder op te zwepen. Dit lukt erg goed, men staat tot in de rij bij de bar mee te headbangen en te schreeuwen.
Candlemass is hier dit jaar voor iets heel speciaals. Sinds Johan Längqvist terug is als vocalist bij de band, nadat hij hier dik 30 jaar geen onderdeel van is geweest, is Candlemass terug naar de roots van hun muziek aan het gaan. Helemaal passend bij dit idee is het feit dat men vandaag het album Nightfall integraal zal spelen. Wat het nog specialer maakt, is dat het ook nog eens de verjaardag is van Lars, die helemaal verlegen wordt als het publiek onder leiding van zijn bandgenoten He’s a jolly good fellow inzetten om het te vieren. Als de band eenmaal begint, merk je dat de sfeer van Dynamo op slag helemaal veranderd is. Waar het eerst nog een ruige golvende menigte was, staat en zit men nu te genieten van het epische doom stuk wat opgevoerd wordt vanaf het podium. Het geluid is ook duidelijk anders afgesteld, om recht te doen aan de zware lome sound van de band. Deze wordt af en toe wel afgewisseld door een heerlijke solo, maar het ouderwetse doom gevoel overheerst. In feite heeft Dynamo nu even een rust moment, voordat de volgende band, de laatste van vandaag gaat optreden.
Testament is de afsluiter van vandaag. Terwijl we nog zitten na te kletsen over de vorige band, begint vanuit het niets Testament al te spelen. Als we op de klok kijken zijn we dan ook verbaasd om te zien dat ze bijna een kwartier te vroeg zijn! Zodra de meute het ook door heeft gaat deze richting podium, dit is duidelijk een band die niemand wil missen. Het is ook niet de eerste keer dat Testament hier in Nederland is, ook staan ze hier op Dynamo niet voor ‘t eerst. Chuck vertelt ook dat hun eerste festival daadwerkelijk hier in Nederland was, ik hoef waarschijnlijk niet te melden welk festival dat was :). Nou voor uit, Dynamo Open Air in 1987. De heren zijn hun kunsten nog niet verleerd… hun nukken duidelijk ook niet. Uit het geruchtencircuit zou de reden voor de trage opening van de deuren vanochtend iets met de heren te maken hebben gehad. Ook zag de band een signeersessie niet zitten en heeft men zich dus niet gehouden aan het speel schedule. Dat naast ons neer leggende kan de band nog steeds een uitstekende pot thrash metal neer zetten. Het publiek kruipt niet voor niets steeds verder naar voren om te genieten van deze legendes. Met nummers als The Formation of Damnation en Into the Pit is dit een uitermate goed geslaagd einde van de eerste dag van Dynamo Metalfest 2022. Op naar dag 2.
Foto’s: Wendy Steenmans