Na dag numero uno, belooft dag twee van Dynamo Metalfest 2022 ook weer prachtig te worden. De weergoden zijn ons goed gezind, het lijkt er op dat het prima uit te houden zal zijn qua temperatuur, de lucht is blauw, de soundcheck schalt al door de ruimte en het publiek stroomt langzaam binnen. Ook vandaag staan er weer zowel bekende als onbekende bands op de line-up, waar we heel nieuwsgierig naar zijn.
De heren van Urne, afkomstig uit Londen, zijn uitstekend in staat om het nog half slapende Dynamo publiek wakker te schudden. De heren zetten een stevige metal set neer, die bestaat uit allerlei stijlen. Het ene moment zijn er death metal achtig riffs met daar boven op de scream van de bassist, het volgende moment is er een rustiger stuk, voorzien van clean vocals. Deze zijn echter niet altijd even zuiver van toon, maar misschien is dit ook wel niet de bedoeling. Het volgende moment lijkt het meer op doom/sludge om vervolgens weer de hardcore kant op te gaan. Het publiek direct aan de barrière staat al lekker mee te knikken en aan het applaus na de nummers te horen vindt het publiek het best om zo te ontwaken. De heren op het podium lijken zich ook goed te vermaken, de set vliegt voorbij en voor we er erg in hebben is hij al weer afgelopen. Een goed teken en een goeie manier om de dag te beginnen.
Een van de korste bandnamen die ik ken: LIK. Als we aankomen bij het podium zegt de backdrop genoeg: Death Metal. Na even zoeken komen we er ook achter dat het Zweedse woord lik, lijk of lijken betekent. Dat klopt dan wel weer goed bij die backdrop. Deze heren hebben duidelijk een doel, namelijk een heerlijke set aan death metal neerzetten. Dat lukt ze erg goed, zowel de wat tragere als ook de hele snelle hebben echt die juiste vibe. Dat het publiek het ook kan waarderen blijkt al weer gauw, de pit gaat al weer open, zeker bij de snellere nummers als Funeral Anthem en The Necromancer. Tomas is tussen de nummers erg vriendelijk en bedankt het publiek meermalen. Grappig om te horen is hoe beleefd en kalm hij spreekt, ten opzichte van wat er tijdens de nummers zijn strot uit komt. Zo zie je maar, heel veel van die die-hard metal dudes zijn eigenlijk best wel lief. Tot nu toe weer fijne onbekende bands in de line-up die daadwerkelijk de moeite waard blijken. Goed bezig Dynamo!
Angelus Apatrida wordt aangekondigd als een van de goeie verrassingen op Graspop, waar er naar het schijnt ook een flinke circlepit zou zijn ontstaan. Dat moet hier toch ook kunnen! Met het tempo wat er gespeeld wordt zit het wel snor als je zo rondkijkt naar alle knikkende hoofden. De heren zetten er vaart achter, gedomineerd door de dubbele basdrum van het enige bandlid met kort haar. De rest van de band zorgt voor een partij gierende gitaarpartijen en heerlijk snelle vocals. Dat deze band in goede aarde viel geloven we direkt, hetzelfde effect hebben ze hier op Dynamo. Het publiek vindt de bijna niet aflatende snelheid erg plezierig en geniet van nummers als One of us, We Stand Alone, en net als we dachten dat het niet harder kon: You Are Next. De heren krijgen dan ook een welverdiend applaus als ze afscheid nemen van het concert, waar ze zelf ook overduidelijk van hebben genoten.
Ok, over Cannibal Corpse hoeven we natuurlijk weinig te vermelden, hier weet je wat je gaat krijgen. Een dosis death metal. Hard. Smerig. Lomp en moddervet. De constante diepe grunt van George, komende uit wat toch echt wel de dikste nek moet zijn die je ooit hebt gezien, afgewisseld met de snelste headbang snelheid, maakt dit simpelweg een enorme publiekslieveling. Als je er naar kijkt, verbaast het bijna dat het hoofd er niet compleet afvliegt. Dit zou dan op zich ook wel prima passen bij de teksten die er worden uit gegrunt en gekrijsd. Toch laat de band zich af en toe van hun zachte kant zien, door bijvoorbeeld een nummer op te dragen aan alle vrouwen in het publiek, Fucked with a Knife. George daagt ook graag uit om zijn headbang snelheid te volgen, waar I Cum Blood dan weer erg geschikt voor is. Iets wat überhaupt op bijna alle nummers wel lukt is headbangen. De security is gelukkig ook in voldoende sterkte aanwezig om de constante stroom crowdsurfers te kunnen behapstukken. Heerlijke live band, alleen wat mij betreft op een vreemde plek in de lineup, dit past naar mijn idee toch veel beter in het donker.
Jinjer is vandaag de enige band met een dame als front vocalist. Zelf vindt de band dit overigens totaal niet boeiend, die vinden muziek belangrijk en niet zozeer wie het maakt. Dat de band uiteindelijk wel op het podium staat is natuurlijk wel een geschenk, gezien het land waar ze uit vandaan komen. De unieke sound levert ze een flinke schare fans op, mede dankzij een aantal YouTube video’s waarin Tatiana’s vocalen worden besproken. Vandaag laten ze op het podium horen hoe goed ze daadwerkelijk live zijn. Gitaartechnisch is het bij vlagen lekker progressief te noemen, waarbij de vocale partijen gewoon indrukwekkend genoemd mogen worden. Dat de band even aandacht vraagt voor de oorlog is natuurlijk niet meer dan logisch, gezien de afkomst. Hun mening: FUCK WAR!! We worden ook nog getrakteerd op een song die ze al een tijd niet gespeeld hebben, maar veel mensen heel bekend in de oren klinkt, Pisces wordt zeer goed neer gezet. Zowel om te zien als om te horen is dit echt een pareltje.
Bay Area Interthrashional is iets heel bijzonders. Craig Locicero heeft een heleboel mensen uit de Bay Area Thrash scene bij elkaar weten te krijgen voor dit speciale project. Drie jaar geleden begon hij met het project, wat nu eindelijk live te zien is hier op Dynamo. Het is een waar festijn, waarbij men wel een simpele regel toepast voor alle artiesten die mee doen, je doet niet je eigen songs, alleen die van iemand anders. We krijgen heerlijk oud werk van onder andere Metallica, Exodus, Death Angel, Voilence, Forbidden en nog meer. Nummers als Whiplash, Voracious Souls, Over the Wall, Calling in the Coroner, No Remorse en nog veel meer. Het publiek smult van alle machtige klassiekers die hier worden neer gezet door allerlei grote namen uit de Bay Area community, Matt Camacho, John Campbell, Mark Osegueda, Randy Blythe en naturlijk Craig Locicero zelf. Alhoewel Craig meldt dat thrash metal soms best wel een zooitje kan worden, worden de nummers met dusdanig veel verve gespeeld dat het publiek compleet uit z’n dak gaat. Dit is absoluut voor herhaling vatbaar, we hopen van harte dat we ze nog een keer in een soortgelijke opstelling mogen terug zien. De set sluit af met het fantastiche Metallica nummer Creeping Death, waarbij een groot gedeelte van de gitaristen (5 of 6 tegelijk) dit neer zetten. Mark verzorgt hierbij de vocalen en zetten hiermee de spreekwoordelijke tent compleet op z’n kop. Werkelijk fantastisch!
Randy mag nu met Lamb of God zijn eigen sound laten horen. Het is voor de band de laatste dag in Europa, hier op Dynamo Metalfest sluiten ze hun tour af. Ze bouwen er daarom ook een aardig feestje van, een flink ruig feestje wel te verstaan. Het legioen in de stoffige moshpit doet goed zijn best om er een nog grotere stof bende van de maken. De security moet ook hard aan de bak met de vele crowdsurfers die er over de hoofden van het publiek langs komen. Het begin van Walk with me in Hell ontaard ook nog in een behoorlijk springfestijn. Randy staat op het podium ook geen moment stil. Hij vraagt voor de andere bands ook een applaus, maar speciaal voor Jinjer zet hij een nummer in: 512. Ook Laid to Rest komt nog voorbij en de set eindigt met een enorme circlepit, gewoon omdat Randy daar om vraagt. Hij headbangt er zelf ook lustig op lost, alhoewel we ons wel afvragen of hoe dat nou voelt met die lange dreadlocks van hem. Het levert in ieder geval erg mooie plaatjes op en het enthousiasme werkt duidelijk aanstekelijk.
Het Duits getinte einde van Dynamo Metalfest 2022 wordt ingeluid door Heaven Shall Burn. De set begint al meteen met vuurwerk en zwart/zilvere slierten die door de kanonnen het veld over geschoten worden. De wind staat echter wel ietwat de verkeerde richting uit, een gedeelte van dit spul komt op het podium terecht. De crew moet dan gauw aan de slag om te zorgen dat dit niet in de weg ligt voor alle pyro die nog moet gaan komen. Het duurt niet lang voordat de moshpit weer verder gaat, waarbij velen hun neus en mond proberen te beschermen tegen de stofwolk met om het hoofd geknoopte bandana’s, t-shirts en wat er nog meer handig is. We krijgen goed werk te horen, waaronder het nieuwe nummer Übermacht, waar men lekker op rond kan springen. Eigenlijk zorgen alle songs in de set voor een nog grotere en wildere pit. Of het nou Black Tears is, Behind the Wall of Silence of Endzeit, het publiek wil alleen maar meer. Het ontaardt ook twee keer in een behoorlijk forse wall of death die dan weer overgaat in een circle pit. De temperatuur blijft ook lekker, zeker om dat de pyro’s bij het concert niet bepaald ongebruikt blijven. Het is muzikaal en visueel een flink spektakel, wat we niet gauw gaan vergeten.
Als hekkensluiter van het festival krijgen we een nog grotere dosis Duits geweld in de vorm van Kreator. Deze grootmeesters van de Duitse thrashmetal mogen de laatste hoeveelheid energie uit het Dynamo publiek persen. Die gaan overduidelijk nog niet naar huis maar kruipen met z’n allen zo dicht mogelijk bij het podium om dit vooral niet te missen. Met het alles verzengend tempo en aanstekelijke refreinen waar de groep om bekend staat blazen ze Dynamo omver. Geflankeerd door 2 duivelse wachters met vlammende staf in de hand komt de band op met Violent Revolution, wat gelijk de toon zet voor de rest van het concert. Kreator doet waar ze goed in zijn, namelijk een vlammende set thrashmetal neer zetten. De heren zijn op het podium niet de meest bewegelijke artiesten, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de enorm snelle gitaren, vocalen en drums. De set is zeer gevarieerd, we krijgen nummers uit het hele repertoire voorgeschoteld. Satan is Real, Enemy of God, Strongest of the Strong, van ieder album krijgen we wel wat. De afsluiters van de show zijn met recht klassiekers te noemen, zowel Flag of Hate en Pleasure to Kill zijn van het laatstgenoemde gelijknamige album uit 1986. Helaas komt het festival hiermee toch echt tot een einde, maar we kunnen met z’n allen meer dan tevreden naar huis. We hebben nu al zin in volgend jaar en houden 19 en 20 augustus 2023 vrij, de verkoop van de 666 early bird tickets is al begonnen!
Foto’s: Wendy Steenmans