Het begint goed! Op het veld (dus niet op het podium) speelt als eerste band Heavy Hoempa! De band speelt covers van allerlei bekende artiesten zoals System of a Down en zelfs het nummer Ace of Spades wordt prachtig neergezet, met alleen drums en een hoop blaasinstrumenten. Er vormt zich midden op het grasveld voor de band zelfs een moshpit, waar zelfs een paar keer een wall of death ontstaat. De sfeer is al uitstekend, ondanks de benauwde temperatuur. Het festival heeft dit jaar niet 1, maar 2 podia. De bands volgen elkaar dan ook naadloos op. Er is niet of nauwelijks pauze tussen de bands ingepland. Er is in het midden ook een verhoogd VIP dek, waarvandaan beide podia te zien zijn. Er lijken ook meer drank stands te zijn en er is buiten de ring een metal markt gemaakt, waar een behoorlijk grote hoeveelheid t-shirts en andere zaken te krijgen zijn. Er zijn winkels met patches, vinyl en zelfs metal bijbels, er is voor iedereen wel iets.
De eerste band op het hoofdpodium is Fuming Mouth. Het lijkt er op dat men hiervoor gekozen heeft om het festival even goed wakker te schudden. De band speelt enorm harde death metal, die al goed is voor een behoorlijke hoeveelheid headbangers en een pit die al lekker mee doet. De band speelt afwisselend een flink tempo, maar heeft ook erg dikke breakdowns. Het geluid staat lekker afgesteld en knalt het veld op, waardoor de muziek nog harder overkomt. Een goed begin is het halve werk!
Op het tweede podium is Changing Tides de opener, die zo mogelijk nog harder is dan Fuming Mouth. De dubbele bassdrums zijn moordend, zeker gezien de temperatuur. Het is voor het publiek in het veld al zweten geblazen, laat staan voor de drummer van een harde metal band! Ook hier wisselt de band lekker af tussen snelle harde stukken en breakdowns waar de vocalen waarschijnlijk 2 wijken verder in Eindhoven te horen zijn.
De band die nu op het hoofdpodium komt optreden is er eentje bij onze zuiderburen vandaan: Fleddy Melculy. Deze heren zorgen altijd voor een feestje, maar heel serieus wordt het niet. Het gaat over nee zeggen, de vrienden van je vrienden van je vrienden, ofwel niks, pescotariers, feesten en het feit dat je niet zomaar een Metallica tshirt moet kopen. Dit onder het genot van rondvliegende strandballen, opblaasdildo’s, een goeie pot stevige metal en een flinke moshpit, waarbij de vangploeg ook al stevig aan het werk moet om alle crowdsurfers op te vangen. Een metalfeestje zoals het hoort!
Het Duitse Groza doet het anders. Wat begon als een éénmans project is daadwerkelijk een band geworden en timmert al sinds 2018 op deze manier aan de weg. Onherkenbaar, gehuld in zwarte kappen werkt men hun riffs af. Het tempo ligt een stuk lager dan de bands tot nu toe en creëert hiermee een soort rust momentje. Er zijn wel kleine snelle passages, maar het meeste kan omschreven worden als atmosferische metal, die af en toe uitstappen maakt naar het wat stevigere doom werk. Althans, dat lijkt zo, totdat er zich dan toch af en toe een soort explosie voordoet en dit toch meer neigt naar black metal. Het gitaarwerk is uitstekend en is na even wennen toch zeker de moeite waard.
Shadow Of Intent is de volgende op het hoofdpodium. De uit Amerika afkomstige deathcore band heeft een drummer om jaloers op te worden. Het tempo is meer dan moordend, evenals de wisselingen hierin. De band treedt al op sinds 2013 en doet dit prima. De omschrijving die ik er aan kan geven is simpelweg bruut hard. De muziek is werkelijk kneiterhard, evenals de vocalen van Ben. Die doen een beetje denken aan een jonge variant van George Fisher, maar dan in een moderner jasje. De bassdrum dreunt over het terrein, alsof er een muur van geluid tegen je aan wordt geblazen. Om het geheel af te maken ligt er over de muziek daadwerkelijk nog wat toetsen heen, die er verbazend genoeg nog duidelijk overheen komen om wat toe te voegen aan het geheel. De breaks zijn apart, zeker qua maatvoering wordt er leuk gespeeld met je gehoor. Dit is het eerste jaar dat ze ooit in Nederland optreden, ik hoop dat dit niet de laatste keer gaat zijn.
Hanabie uit Japan zijn een duidelijke publieksfavoriet. De massa mensen die naar het tweede podium loopt is behoorlijk groot, maar tijdens het concert zie je toch ook wel mensen uit het publiek weglopen. Het blijft apart. Een vrij harde crossover metal, met daar overheen de typisch japanse stemmetjes die natuurlijk bij vlagen enorm schril klinken. De lead vocaliste heeft echter ook een behoorlijke grunt, die ze goed weet toe te passen. De muziek is zeer strak, zowel de drums als ook het gitaarwerk hebben niets te lijden van het feit dat ze behoorlijk over het podium staan te springen. Het blijft bijzonder om te horen hoe er zo’n stemgeluid uit zo’n, zeker in dit geval, enorm kleine vrouw kan komen. Ze krijgt het publiek enorm goed mee, alhoewel ze af en toe lastig te verstaan is. Het Japanse accent druipt er van af. Het is in ieder geval een enorm aangename verrassing, deze gaat zeker in mijn Spotify lijst.
Prong is weer van een heel ander kaliber en ze doen waar ze al geruimte tijd goed in zijn, namelijk een goeie pot kwaliteits metal neerzetten. Niet extreem, niet heel uitgeproken, maar wel heel goed. Deze band hoort van de lineup toch wel bij de oud gedienden, de band begon de carrière in 1986 in New York. Het enige originele lid is de zanger Tommy Victor, die nog steeds in staat is om samen met de band hun muziek erg goed neer te zetten. Van de band komt dit jaar nog een nieuw album uit, als het goed is ergens tegen het einde van het jaar.
Frozen Soul is een band die naar eigen zeggen wel wat weg heeft van Obituary, wat neer komt op gewoon lekker klassieke death metal, maar wel met een frisse wind. De band doet het wel anders dan voorgenoemde band en blijft vaak wat hangen in wat tragere doomy passages, maar gelukkig zijn er dan ook wel de wat hardere stukken, waar het publiek erg goed op gaat. Niks mis met die trage passages trouwens, want dat headbangt namelijk heerlijk, zowel voor de band als het publiek. Ook de pit is geopend, alhoewel hij niet heel groot is. Zeker bij nummers als Morbid Effigy gaat de nek morgen wel gevoeld worden en knikt er verder menig hoofd mee in het publiek. Lekkere norse deathmetal in een moderner jasje. Doet het goed!
Gloryhammer staat niet voor niets op het hoofdpodium. De zeer melodieuze en toegankelijke metal is een genot voor het oor, alsmede het feit dat ze heerlijk de draak steken met allerlei gevestigde stereotypen in de powermetal. Het publiek vind het dan ook fantastisch, wat wel te zien is aan de response. Het is een enorm feestje en ook nog eens flink druk aan deze kant van het veld. Dat Sozos niet omvalt van de hitte in zijn lederen kostuum verbaast enorm. Hij heeft een leren harnas aan, waar hopelijk voor hem wat koelelementen in verstopt zitten. De nummers zelf zijn ook wel voorzien van wat humor, waar men zingt over eenhoorns en types als Angus McFife die hij speelt, of het universum wat in brand staat. Doorspekt van humor zetten ze een prima powermetal set neer.
Er staan dit jaar behoorlijk wat lompe harde bands op de lineup, waar Signs Of The Swarm er ook eentje van is. De band speelt volgens eigen zeggen deathcore, wat wel klopt met de enorm brute riffs en monsterlijke grunts van zanger David Simonich. De muziek gaat van groovy naar keiharde breakdowns en weer terug naar technische hoogstaande riffs. De band is overigens wel goed in breakdowns, want die komen er veel. Eigenlijk zoveel dat de balans misschien wel een beetje zoek is, maar dit maakt voor het publiek niet uit, die genieten hier met volle teugen van de muur aan geluid die er over ze wordt uitgestort.
Biohazard stelt gelukkig niet teleur. Weer bij elkaar in de originele line-up kan dit natuurlijk ook heel erg tegengevallen. Gelukkig is het tegendeel waar. De mannen kunnen het nog, en wauw, wat oogt Billy Graziadei nog jong . Met mokerharde knallers als Tales From The Hard Side en Urban Discipline houden ze de pit in beweging. Wellicht dat de Bad Religion cover wat overbodig is als je zo’n fijne discografie hebt echter.
Op het moment dat we aan komen gelopen bij Drain staat de zanger al iedereen te verzamelen en naar voren te halen. Het lijkt alsof hij zijn batterijen net vervangen heeft, want hij stuitert alle kanten op. Hij hoeft z’n publiek niet uit te nodigen om dat zelfde te doen, want dat gaat compleet automatisch. De moshpit gaat vanaf de eerste noot al van start en het gaat er lekker lomp aan toe. Tekstueel komt er niet heel veel uit, maar het publiek opzwepen kan de immer grijnzende … als geen ander.
Trivium heeft intussen alweer bijna 25 jaar ervaring, en dat zie je er van af. De set is uitermate professioneel en frontman Matt Heafy heeft voldoende woordjes Nederlands ingestudeerd om te vragen hoe het gaat en ons aan te moedigen om te springen. Het Japanse decor ziet er ook prima uit. De setlist is dik in orde met favorieten als opener In The Court Of The Dragon, The Heart From Your Hate en In Waves. We worden aangespoord het beter te doen dan het tot zover beste publiek, het Duitse. Aardig is dat hij laat weten dat 20 jaar geleden ze hier in Eindhoven hun buitenlandse debuut maakten. De cleans van Matt klinken, zoals laatst ook op Alcatraz wat slapjes, maar de fijne songs maken dat helemaal goed.
De band Wind Rose komt in vol ornaat op, het gaat hier namelijk om een dwergen power metal band, die volledig geïnspireerd is door de Lord of the Rings materialen. De outfits van alle band leden is zo gemaakt dat men inderdaad kleiner lijkt, zeker dat van de zanger is erg groot, wat de illusie wekt dat we te maken hebben met een dwerg. Niets is minder waar, want het blijkt een flinke kerel. Het doet bijna denken aan Johnatan Rhys-Davies, die Gimli speelt in de Lord of the Rings films. De muziek zelf is redelijk typische folk metal, die helaas na een aantal nummers de aandacht niet van iedereen kan vasthouden. Het publiek vindt de band echter geweldig, zeker als het laatste nummer de bekende cover Diggy Diggy Hole betreft. Toegegeven, het is gewoon echt een leuk nummer!
Ongetwijfeld was Megadeth een belangrijke reden dat voor vandaag de meeste kaarten zijn verkocht. De set begint met Hangar 18, wat wel in de lijn der verwachting ligt. De bands is natuurlijk een legende in de thrash metal. Fans worden niet teleurgesteld want publieksfavorieten als Tout Le Monde en Symphony Of Destruction worden niet overgeslagen. Een indrukwekkende achtergrond van beeldschermen zet het podium helemaal in het licht. De stem van frontman Dave Mustaine hebben we slechter gehoord en zijn gitaarspel is weer van hoge kwaliteit. Wellicht hadden we wel zonder de vrij lange bassolo gekund. Doordat de band iets later begon dan eigenlijk de bedoeling was, wordt Peace Sells ingekort, om als laatste dan toch Holy Wars… The Punishment Due te kunnen laten horen. Het blijft gezien de leeftijd van de band toch enorm knap om nog op een dusdanige manier op het podium te staan, waar menig fan dan ook goed van geniet. Een goed einde van een eerste dag Dynamo Metalfest!
Tekst: Hans Kraaijeveld / Jochem van der Steen
Foto’s: Wendy Steenmans
