Dag 2 van Dynamo Metalfest is aangebroken. Nog voordat we überhaupt het terrein op mogen, komt er zowaar al een band ons wakker maken met een soort wachtrijmuziek. Heavy Hoempa stelt zich op, de drummer en zes blazers zetten een aantal erg fijne metal covers neer, zoals Iron Maiden’s The Evil that Men Do. Daarnaast is de frontman ook een halve standup comedian, wat het optreden alleen maar leuker maakt. Wat ze neerzetten is echter erg goed, ze hebben ook al op wat grote festivals op het podium mogen staan, zoals Graspop bijvoorbeeld. Prima wakker worden dit. Asjeblieft! Dankjewel!
Goeiemorgen! De Engelse band Pest Control heeft geloof ik als doel gesteld om Dynamo en omstreken eens goed wakker te schudden. Het tempo is vanaf het begin al moordend en de lekkere riffs doen het goed. Ondanks dat het al best warm is, ontstaat het eerste circlepitje al, want dat past uitstekend bij de crossover thrash die ze spelen. De vocaliste springt als een dolle op het podium rond en zweept de hele boel al goed op. Ze heeft een behoorlijke growl en de energieke performance is aanstekelijk. Een lekker begin van de dag is weer een feit!
Torn From Oblivion, de winnaars van de bandbattle, zetten een stevige set neer, wat een mix lijkt tussen deathcore en hardcore. De energieke, tengere, jonge zanger brult met al zijn macht de set uit zijn longen. Heel af en toe lijkt hij z’n stem wat kwijt te zijn, maar bij de volgende uithaal gaat dit weer prima. De meeste nummers zijn een meer dan uitstekend headbang tempo, wat door de band maar al te goed gedemonstreerd wordt. Het publiek vindt het duidelijk ook leuk, de response is goed en het pitje is er ook, maar is met deze warmte wel hard werken. Menigeen komt er nat van het zweet uit. Bij het laatste nummer lukt de wall of death ook nog en dat is een waardige afsluiter van een goeie set. Hier gaan we denk ik wel meer van horen.
Op het hoofd podium is het nu tijd voor Gatecreeper. De totaal in het zwart geklede band zet een goede old-school death metal neer en doet een beetje denken aan Bolt Thrower. De pit is weer geopend, het mooie grasveldje met gele bloemen van gisteren is veranderd in een zo goed als kale zandvlakte, waar nog net geen stofwolk uit op komt gestegen. De vocalen van Chase zijn lekker hard en bruut, wat uitstekend past bij deze vorm van death metal. Niet snel en licht, maar langzaam en dodelijk. Niet constant, er zitten ook wat heerlijk snelle passages in de muziek, wat men in de pit duidelijk kan waarderen. Het publiek geniet met volle teugen, ondanks het feit dat het nu al 29 graden is. Nu maar hopen dat men zich goed insmeert en niet alleen maar bier drinkt…
Representing New York thrash metal: Extinction A.D. staat voor de eerste keer op Dynamo Metalfest. Niet onverdienstelijk, ze zetten namelijk een goeie pot trash neer. Het publiek lijkt echter niet heel enthousiast voor de band, maar dat kan ook komen omdat men in het midden van de ring precies in de hete middagzon staat. De heren trainen veel in de sportschool, dat is wel duidelijk. De spierbundels staan als een blok op het podium, waar de vocalist uiteraard niet stil staat. Hij nodigt het publiek uit om een lekkere pit te vormen, maar deze komt maar mondjesmaat tot stand. Aan de muziek ligt het niet, dit staat als een huis. Hopelijk komen ze nog een keer terug!
De Schotse formatie Bleed from Within is naar eigen zeggen het meest harde wat er ooit uit Schotland afkomstig is geweest. Deze Glasgow Bruisers doen het goed, ze hebben een tour achter de rug, waarvan dit daadwerkelijk de laatste show is. Hoe mooi is het, om de laatste show van de tour de beste te maken? Het publiek werkt hier dan ook graag aan mee. De meute is weer rijen dik aangesloten bij het hoofdpodium, maar ook de pit is goed gevuld en luistert naar iedere opdracht van Scott. Wat de band ook fijn maakt om naar te luisteren is de afwisseling tussen de screams en clean vocals. Die laatste zijn ook zeer helder en zuiver om te horen. Het mooiste is misschien nog wel het mooie Schotse accent waarmee hij de klassieker The End Of All We Know aankondigt. Een zeer goed einde van een zeer goed concert.
Enemy Inside is wellicht de eerste band die vrouwelijke clean vocals gebruikt. De band onderscheid zich behoorlijk, want ze komen compleet in het wit gekleed en geschminkt op. Het publiek reageert echter niet zo goed op de aparte stijl. Of het een combinatie is van het feit dat de band wat uniek is op de lineup, of dat het gewoon te warm is, is niet helemaal duidelijk. De afstelling van het geluid helpt de band ook niet, zeker op een afstandje komt het over als een bonkende brij, waar de normale gitaren zo goed als weg vallen.
Er kan op het gebied van death metal toch echt weinig tippen aan Obituary. Zeker als de set zo goed is als vandaag. Het blijkt ook wel uit het hele publiek, wat ongeveer voor 99% voor het hoofd podium te vinden is. Het enige wat verbaast is het feit dat deze grootheden niet later op de lineup staan. De dikke, moddervette riffs en niet aflatende grunt van John, samen met de gillende en krijsende gitaarsolo’s wekken daadwerkelijk kippenvel op, zo vet is het. Ze kunnen ook niet anders dan hun vetste nummers laten horen en eindigen dan ook met Slowly We Rot.
Langzaam maar zeker is de ster van het Belgische Cobra The Impaler stijgende. Met hun progressieve sludge brengen ze ons sterke songstructuren maar ook genoeg riffs om lekker op te headbangen. Intussen een graag geziene gast op de grote en kleine festivals in de Benelux, en als ze deze kwaliteit blijven brengen binnenkort vast ook snel daarbuiten.
Rudeboy Plays Urban Dance Squad is ook weer heel iets anders op de lineup. Wat dat betreft is vandaag een stuk afwisselender qua soort bands dan gisteren. Waar het gisteren over het algemeen bruut hard, snel en lomp was, is het nu zeker war meer afwisselen. Deze set is behoorlijk traag, maar zal voor de oudgedienden vast wat bekende nummers hebben. Voor een buitenstaander is het niet heel enerverend. De gebruikte riffs zijn veelal hetzelfde, evenals de tempo’s. Daarbij zijn de vocals ook niet heel vooruitstrevend, apart of fantastisch, wat het geheel nogal onindrukwekkend maakt. Over smaak valt niet te twisten, maar het blijft niet heel erg hangen.
The Boneless Ones staan op het kleine podium, waar ze ietwat moeite mee hebben, je krijgt de indruk dat ze graag willen bewegen, maar daar eigenlijk de plek niet voor hebben. Deze bay area punk/hardcore/metal crossover heeft wat bekende namen, waaronder ex Machine Head drummer Chris Kontos en gitarist Craig Locicero, die hier al vaker zijn kunsten heeft mogen laten zien op Dynamo Metalfest. Het is een lekker afwisselende band die het publiek goed mee krijgt, ondanks dat het voor de meeste mensen geen bekende nummers zijn. Dikke prima!
De bandnaam zegt Sepultura, maar is het nog wel Sepultura? Dit vragen we ons toch wel af als we richting het podium lopen en zien wie er op het podium staan. Dat iedereen dit wil zien is wel duidelijk, want zo goed als iedereen staat bij het hoofdpodium. Menigeen vindt het al geen Sepultura meer sinds het vertrek van Max in 1996, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Over het feit dat de oude nummers het nog goed doen bestaat totaal geen twijfel, Embrionic Cells, Refuse Resist, Arise, Ratamahatta, Roots Bloody Roots en zelfs Kiowa’s komen langs en zijn nog altijd zo gaaf als voorheen. Iets wat Derrick overigens wel kan en Max een stuk minder is een langgerekte grunt. De uithalen en lengtes die Derrick produceert kan Max een puntje aan zuigen. Het publiek vindt het in ieder geval fantastisch en schreeuwt de kelen schor om mee te blehren met de klassiekers uit Sepultura’s thrashy verleden. Blijft lekker.
Het staat dit weekend al bol van de technisch hoogstaande deathmetal en deathcore bands, en daar hoort Brand Of Sacrifice zeker tussen. Ze beginnen wat later dan bedoeld, omdat Sepultura toch wel 10 minuten uitloopt. Alhoewel de geluidsafstellling te wensen overlaat, is het weer zowel vocaal, drumtechnisch, als gitaartechnisch een hoogstandje van jewelste. De hardste en snelste beats worden afgewisseld met pauzes en breaks, terwijl alles even strak in de maat blijft. Het publiek heeft dan ook nauwelijks aansporing nodig om een pit te beginnen en hevig mee te headbangen als het tempo daar bij past. En passen doet het! De dikke vette breakdowns veroorzaken bijna kippenvel, om daarna weer te ontaarden in een enorm snelle passages. Dit mag de volgende keer weer terugkomen!
Ook deze band gaat al eventjes mee, het in 1999 gevormde Killswitch Engage is al heel lang voor veel mensen live een absolute go to band. Ook vanavond maken ze dit weer waar met een forse set aan heerlijke nummers. Het hoofdpodium is dan ook de juiste plek voor ze, waar ze pareltjes als Reckoning, Hate by Design en This is Absolution laten horen. De set eindigt met wat voor velen de enige juiste afsluiter is, namelijk de Dio cover Holy Diver. Blijft toch wel erg lekker dit.
Warbringer is zo’n band die je verwacht op dit festival. Hoewel gevormd in 2004 brengen ze het type old school thrash waar je vooral de iets oudere metalhead midden in de nacht voor wakker mag maken. De energie is zonder twijfel hoog, de riffs dik in orde en fel. Hoewel niet onze persoonlijke favoriet van de dag zal deze band later nog wel vaak als zodanig worden genoemd.
In Flames heeft de nobele taak het festival af te sluiten. Op het intussen late tijdstip kiezen toch wel wat mensen om er wat eerder vandoor te gaan. Jammer, want de band klinkt vanavond prima. Natuurlijk komen bekende nummers als Only for the Weak en I Am Above voorbij maar ook wellicht wat minder populaire nummers als Pinball Map en Where The Dead Ships Dwell worden gespeeld. Alle periodes van de band komen dan ook wel aan bod, zoals we toch wel gewend zijn van ze.
Tekst: Hans Kraaijeveld / Jochem van der Steen
Foto’s: Wendy Steenmans
