Ook voor Dyscordia is het een thuismatch en het hele Dyscordia Army is op post voor de voorstelling van de nieuwe CD. De Kreun zit afgeladen vol en o.m. dankzij een gratis vat zit de sfeer er al goed in als de lichten doven en Templum Creationis, de intro van de CD, door de boxen knalt. Zanger Piet Overstijns heeft de avond ervoor nog snel een pak gemaakt dat subtiel verwijst naar Harlequin’s Grief, het eerste nummer van het album Words in Ruin en het eerste nummer van de set in Kortrijk. Het is meteen duidelijk dat de band goed op dreef is. De muzikanten spelen foutloos en halen live moeiteloos het hoge spelniveau van het album. Vooral zanger Piet Overstijns bespeelt het publiek alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. De grunts van gitarist Stefan Segers zorgen telkens voor een mooi tegengewicht.
Bail me Out wordt warm onthaald door het publiek. Dan is het tijd voor ouder werk met In Solitude, dat bijna woord voor woord wordt meegezongen, maar daarna pikt Dyscordia de draad van het nieuwe album weer op met Never Will en A Perfect Day. Met het oude nummer From Sight to Black en publiekslieveling Reveries wordt de sprong gemaakt naar Sacred Soil of Souls dat net als op het album hier ingetogen en akoestisch, en op barkrukjes, gebracht wordt.
Daarna trekt de band opnieuw alle registers open met The Masquerade, Ache of Hearts en Chthonic Star, om dan de set af te sluiten met Words in Ruin. Bij het afsluiten worden de fans nog eens uitgebreid bedankt om voor de band te stemmen in verschillende Belgische en Nederlandse voorkeurslijsten. De bis-nummers zijn Twin Symbiosis, de titeltrack van de vorige Dyscordia-album, en My Devotion. Met deze set toont Dyscordia dat de band klaar is voor de Europese festivalpodia.