Dyscordia loopt zich warm voor wat een drukke festivalzomer belooft te worden. Als generale repetitie was er de releaseshow van hun nieuwe album Delete/Rewrite in De Kreun in Kortrijk (België) en die club was weken vooraf reeds uitverkocht. De Dyscordia Army was uiteraard op post en zorgde voor een kolkende avond.
Shocker en Chalice mochten het Dyscordia Army opwarmen. De eerste was Shocker, een band met veel bekende gezichten. Je wil de bandjes niet te eten geven met muzikanten die tegen beter weten in steeds weer nieuwe projecten stappen, maar bij Shocker ligt het toch anders. De voorgeschiedenis van de bandleden leest als een dwarsdoorsnede van het Vlaamse metallandschap van de voorbije twintig jaar, met referenties als After All, Anesthesy, Gae Bolga, Wapenspraak en Drinkgelag, Phoenix Rebellion en nog een reeks cover- en tributebands. De gemeenschappelijke deler is hun liefde voor melodische heavy metal met het zwaartepunt op 80’s hard rock-invloeden uit de VS, denk aan Twisted Sister, Mötley Crüe en WASP. Toch klinken ze niet over-the-top-Amerikaans. Er zitten wel meer invloeden in Shocker, van thrash en death tot doom, maar die zitten eerder onderhuids. De hoofdmoot is smoothe heavymetal en frisse hardrock. In het najaar duikt Shocker de studio in.
Chalice timmert al twintig jaar aan de weg en is intussen een vaste waarde in de Vlaamse metalscene. Dat heeft het voordeel dat ook het Dyscordia Army hun repertoire kent en enthousiast meebrult. Hoeel ze met hun mix van death en thrash een beetje de vreemde eend in de bijt waren, kregen ze het publiek makkelijk mee op hun trip door de krochten van de universele ellende. Deze show in De Kreun was een beetje het keerpunt waarop de tracks uit het album Ashes Of Hope (uit 2018 alweer) stilaan plaats moeten ruimen voor nieuw werk. De zopas uitgebracht EP Lost Connection laat opnieuw een agressiever geluid horen hoewel de tracks nog in het rijtje van die van Ashes zouden passen. De band verkeert nog steeds in een bloedvorm, blinkt van vertrouwen en staat op het podium met het mes tussen de tanden. Of met een bebloede bijl in de hand als het letterlijk correct moet zijn.
Na al dat brute gitaargeweld was het eindelijk de beurt aan de progressive powermetal van Dyscordia. Het was een slimme zet van de band om het album enkele weken voor de releaseshow uit te brengen, zodat de grote schare fans de nieuwe nummers al meteen konden meezingen. En dat deden ze uiteraard ook. Dyscordia heeft waarschijnlijk de grootste en meest trouwe groep fans van Vlaanderen. Zelfs voor shows in Frankrijk, Nederland of Duitsland krijgen ze makkelijk een bus vol.
Van bij album- en liveset-opener Delete/Rewrite en This House werd uit volle borst meegezongen. De nieuwe tracks werden al vroeg in de set afgewisseld met Dyscordia-klassiekers als Chtonic Star, Bail Me Out, From Sight To Black, A Perfect Day en Twin Symbiosis. Van het nieuwe album werd enkel The Cards Have Turned niet gespeeld.
De reguliere set werd afgesloten met Silent Tears. Wat opviel was dat het nieuwe werk live meer power had en echt knalde dan op het album. De band speelde strak en met veel vertrouwen. Zanger Piet en gruntende gitarist Fane vullen elkaar live perfect aan en het publiek at uit hun hand. Met drie gitaristen in de band gebeurt er natuurlijk altijd wel een en ander op het podium en de licht- en rookshow was mooi uitgekiend.
België is al lang te klein voor Dyscordia. Met hun vorige albums veroverden ze al de podia van SummerBreeze, Dijkrock en Prog Invasion en clubs in Frankrijk, Nederland en Duitsland. Daar komen met het nieuwe album vast nog een paar mooie bij.