De wegen van Dyscordia en Rockportaal kruisen zich reeds sinds 2013 met de release van het album Twin Symbiosis. Steeds weet de band ook de handjes op elkaar krijgen met uitstekende albums die het beste binnen de progressieve melancholische metal geplaatst mag worden.
Het nieuwe album The Road To Oblivion voldoet zeker ook aan deze omschrijving. De luisteraar krijgt acht nieuwe composities waarin het zestal laat horen dat ze meer aandacht verdienen dan ze krijgen, naar mijn idee. Het is trouwens het eerste album met nieuwe drummer Chevy Mahieu, nadat mede-oprichter Wouter Debonnet de band verliet eind 2022.
Het album start met de single The Passenger waarmee Dyscordia meteen een fors visitekaartje aflevert. Vanuit een forse basis mag zanger Piet Overstijns zijn ding doen en met zijn kenmerkende stemgeluid is dat ouderwets genieten. Ondertussen spelen de gitaristen Stefan Segers, Martijn Debonnet en Guy Commeene op allerlei manieren het geheel aan elkaar. Dat krijgt nog meer vorm wanneer er na drie minuten een kleine wending plaatsvindt. Een variatie waarin akoestisch spel, rust en kracht elkaar afwisselen en aanvullen en waar de solo’s uitstekend gedijen. De compositie is zo opgebouwd dat het allemaal in elkaar past en waar het refrein als centrale factor mag dienen.
Hell laat een andere kant zien van Dyscordia. Het tempo ligt laag en het schuurpapieren stemgeluid beweegt zich naar de onderwereld waarbij je kunt denken aan de sfeer die een band als Lordi neerzet. Daar tegenover staat het meer heldere stemgeluid dat een tegenwicht biedt, waardoor de compositie zich als een duet tussen hemel en hel openbaart. Het tempo wordt langzaam opgedreven en de melodie is erg pakkend. Halverwege gaan de rauwe kantjes eraf en is het bijna a-capella waarbij ik aan het solowerk van Arjen Lucassen moet denken. Het vervolg is meer krachtig en beweegt zich naar de traditionele heavymnetal toe. Dat is met Oblivion zelf minder voor de hand liggend. Het diepe duistere karakter neigt hier meer naar doommetal of een langzame deathmetal. Daar helpt het zwaar duistere stemgeluid aan mee. De riffs daarentegen zijn lekker oldschool neergezet en het tempo ontstijgt iedere doomgedachte. Oblivion heeft verder nog genoeg variatie en de gitaarsolo’s zijn netjes neergezet.
Via het instrumentele Interlude vervolgt het album zich met Endgame. Een toegankelijke compositie waarin het dubbele riffgeluid tot de verbeelding spreekt. Vanuit dit lekkere stuk muziek opent de speeldoos in Toxic Rain. Luchtig, lieflijk maar uiterst verraderlijk en dat blijkt wanneer drummer Chevy los gaat. Toxic Rain openbaar zich niet zomaar als een uptempo compositie. De versnellingen komen en gaan. Het is vooral de riffgestuurde basis die steeds terugkomt. Wat Dyscordia bijzonder maakt is de samenzang tussen Piet Overstijns en Stefan Segers. De clean vocals passen mooi bij de grunts. Halverwege weet Dyscordia te boeien met slechts een enkele riff en een prominent aanwezig hihatgeluid. Dat bouwt zich langzaam op en resulteert in een fraaie solo. Naar het einde toe wordt het gaspedaal nogmaals ferm ingedrukt om daarna rustig uit te lopen in The Demons Bite. Hier krijgt het geluid meer het karakter van een rauwe powermetalcompositie. De zang is minder gepolijst en lijkt van ondergeschikt belang. De riffs zijn snel en agressief en hier ligt de nadruk ook op in The Demons Bite. Vanuit deze basis beweegt de compositie zich in een kant waarin enige bluesinvloeden naar voren worden geschoven.
Het album sluit af met Infinite Fantasy dat met bijna acht minuten episch genoemd mag worden. De verschillende zangpartijen vullen elkaar ook hier mooi aan. De gitaarmelodie op zijn beurt is als een rode draad terug te vinden en neigt een beetje naar een stuk folklore. Alles bouwt zich op naar een bombastisch geheel en vanuit de gitaarmelodie krijgt de luisteraar een afsluiting die zo weggelopen zou kunnen zijn bij de Scorpions. De vraag is natuurlijk of Dyscordia hiermee in Oblivion is aangekomen? Het tegendeel is waar. Met dit album plaatst Dyscordia zich zeker niet in de vergetelheid, dus die weg naar Oblivion blijkt geen doodlopende weg te zijn.
Ook met The Road To Oblivion zet Dyscordia zich steviger op de kaart en het is verwonderlijk dat we deze band niet vaker tegenkomen op de diverse podia.