Ook op muzikaal vlak kookt Dyscordia hier met dezelfde ingrediënten, maar dan op een nog hoger niveau dan het reeds vaak bejubelde Twin Symbiosis. Words in Ruin opent met een korte instrumentale intro, Templum Creationis, om daarna alle registers open te trekken in Harlequin’s Grief, met de cleane vocalen van Piet Overstijns die telkens mooi afgewisseld worden met de grunts van Stefan Segers. Bail me out gaat een stuk sneller en harder. In deze song gebeurt heel wat tegelijk zonder dat het een boeltje wordt. Reveries, een knipoog naar de gelijknamige EP van Dyscordia uit 2010, en A Perfect Day laten een band horen die ervaring perfect weet te combineren met gretigheid en speelplezier.
Op Words in Ruin zijn de solo’s mooi gedoseerd, wat niet zo eenvoudig is met drie gitaristen, en zorgt voldoende variatie ervoor dat de luisteraar zich geen moment kan vervelen. Zo is Never Will een stuk donkerder en is Sacred Soil of Souls meer ingetogen. The Masquerade, single Chthonic Star en afsluiter Words of Fortune zijn gewoon tijdloos goed en zorgen voor een finale die geen doorspoelen toelaat. Als extraatje krijgt de luisteraar nog een cover van My Land van Sonata Arctica. Words in Ruin is een foutloos album waarmee Dyscordia zich in de Champions League van de progmetal hijst.
Wie Dyscordia live aan het werk wil zien, kan o.m. op 8 april naar de releaseshow in Kortrijk (België), op 16 april naar Dijkrock in Rilland of op 17 april naar het Haunted Sky Fest in Den Bosch.