Een bijzonder feit heeft hij sowieso op zijn cv staan. Op zijn album Kindred Spirits uit 2008 staat de laatste studio-opname die Rory Gallagher maakte voor zijn dood in 1995. Op dat album staan trouwens ook gastbijdragen van Jan Akkerman en Herman Brood, die hij in zijn ‘Nederlandse tijd’ leerde kennen. In 2017 bracht hij een album uit met de ritmesectie van Gary Moore, Jonathan Noyce en Darrin Mooney, onder productie van Chris Tsangarides. Genoeg grote namen in zijn geschiedenis.
Op Storyteller heeft hij een jonge ritmesectie met Max Jung-Poppe op drums en Edgar Karg op bas. De productie was in handen van Arne Wiegand, die ook de toetsen verzorgde. Wiegand heeft verleden achter de noppen gezeten bij onder andere Kamelot, Uli Jon Roth en Kamelot. Dan verwacht je een groot geluid, maar het tegendeel is waar. Het is allemaal erg basic gehouden en vaak zou je niet meteen aan een productie uit 2020 denken. Dat kan op zich best, zo’n keuze, maar dan moet de rest precies kloppen.
En daar zit ‘t ‘m. McCormack heeft namelijk een stemgeluid waar ik maar niet aan kan wennen. Of misschien is het dat hij met zijn stem dingen probeert waarmee hij voor mijn gevoel balanceert op het randje van wat ‘ie kan. Bij een up-tempo track als Cowboy Blues past zijn stem perfect en het bijna praatzingen in Tie One On (met lekkere slidepartijen die wel wat aan Rose Tattoo doen denken) werkt ook. Maar als hij trager zingt en de tonen langer aanhoudt dan wordt zijn stem voor mijn gevoel wat wankel. Gevalletje acquired taste. Niks mis mee, maar je moet het wel even beluisteren.
Muzikaal is het verder dik in orde, want McCormack overtuigt als gitarist. De ritmesectie zorgt voor de melodie en McCormack zwiert daar omheen, met een aantal prachtsolo’s. Alleen de boemtsjikke-melodie van In A Dream is een soort levenslied-met-gitaarsolo waar ik niet heel blij van word. Bij Every Note That I Play is het net alsof ik naar een Thin Lizzy-ballad zit te luisteren. In gedachten hoor ik Phil Lynott in de zanglijnen. With No Way Out is een van de tracks waarop McCormack me het beste bevalt. Lekker uit de bocht gierende gitaarsolo’s per strekkende meter in een up-tempo rocker.
McCormack heeft geen echt herkenbare eigen stijl, het is meer een amalgaam van stijlen. Maar die beheerst ‘ie prima en dat maakt dat Storyteller een genoegen is om naar te luisteren. Die stem, da’s een kwestie van persoonlijke voorkeur. Luister even wat je er zelf van vindt. Voor september staan er verschillende optredens in Nederland gepland in het kader van het Jimi Hendrix Music Festival, met onder andere Michael Lee Firkins. Of die ook doorgaan, is een tweede…
Eamonn McCormack website