Dinosauriërs als Picture en Vengeance zijn nog steeds actief op de vaderlandse podia, maar ook enkele iets minder bekende vaderlandse metalbands zijn (al dan niet met tussenpozen) nog steeds actief in de muziek. Eén van die bands is Ear Danger. Deze mannen zitten ook al weer meer dan veertig jaar in de muziek, en dat is te horen. Het gebrachte repertoire is dan misschien ook iets gedateerd voor sommige luisteraars (dit is echt een tripje terug in de tijd), maar de presentatie is kwalitatief best goed en klinkt alsof het met erg veel plezier gedaan is.
Bij Ear Danger zijn net als bij Picture, Highway Chile, Blackout, Helloïse en veel andere vaderlandse bands, de invloeden van grote broers als Saxon, Judas Priest en soortgenoten nooit ver weg. Lekkere en pakkende riffs, gierende solo’s, een stuwende ritmesectie en meeblèr teksten met zo nu en dan een snerpende hoge krijs; een tijdreis terug naar de metal-eighties.
Qua sfeer en productie doet Minotaur me bij vlagen aan Something In The Air van Frankie Woodhouse denken; jeugdsentiment? Hoe kom je er bij. Die Frankie Woodhouse plaat is wel zo’n beetje een cultklassieker lijkt me. Persoonlijk kan ik dat vrij vlakke, bijna demo-achtige karakter wel hebben. Het heeft zeker zijn charme, maar zal qua luisteraarsdoelgroep misschien wel zijn beperkingen hebben. Ook de strakke-broeken-uithalen zijn niet echt gemeengoed meer bij alle metal luisteraars, maar ja, deze mannen zullen ook niet meer de hele wereld willen veroveren lijkt me. Wel hebben ze voor de liefhebbers van old-school metal (en waarschijnlijk ook voor zichzelf) weer een mooi plaatje afgeleverd. Hopelijk kunnen ze hiermee ook weer wat podia onveilig gaan maken, want ook Ear Danger lijkt me net als eerder genoemde Picture en Vengeance, zo’n band waarbij je vooral live gewoon even een mooie tijd kan hebben. Vuisten in de lucht en headbangen maar!