Nederland heeft inzake spraakmakende progmetalbands een langere traditie dan België. Als een Nederlands label dan een Belgische band tekent, dan zullen die wel bovengemiddeld goed zijn. Earupt toont op Nihilosophy dat ze zeker niet onterecht op het roster staan bij Layered Reality Productions.
Denk bij de prog van Earupt niet aan eindeloos gesoleer en extatisch gitaargepingel. Deze band brengt wat we groove prog metal zouden kunnen noemen, waarbij de groove dan zeker eerst vermeld moet worden. Dat hoorden we al op eerder albums van Earupt en dat geldt ook zeker voor op dit album, waarbij de thrashy grooves een hoofdrol gekregen hebben. Prog-elementen zijn er natuurlijk ook. Ze zijn zelfs heel talrijk. Maar als je die laatste even wegdenkt, zit Earupt al eens in het spoor van de vroegste versie van hun landgenoten van (de vroege) Channel Zero of After All.
De mix van groove en prog zorgt op Nihilosophy voor een aangename mix. En dan zijn er nog een jazzy intro, een epic solo, zuinig wat synths, … die voor variatie zorgen. Ex-Haken bassist Tom MacLean stond in voor de mix en die heeft dat bijzonder goed gedaan, met een subtiel evenwicht tussen de agressie en de groove van de gitaren en de cleane vocalen van Hendrik Vanhoutte.
Haken-gitarist Charlie Griffiths leverde de gitaarsolo op de track Phoenix. Dat is leuk om te vermelden, maar het is niet zo dat deze solo er nu zo fantastisch opvallend boven uit springt. Walter en Tom van Earupt moeten niet echt onderdoen voor de Griffiths. Niets dan positieve opmerkingen? Het elektro-tussenstukje Spark is in meer dan één opzicht overbodig. En het albumconcept met allerlei filosofische beschouwingen over het niets, dat zit wel in de lyrics, maar in het grotere geheel weegt het wat licht door. In de progmetal zijn we bij conceptalbums wel wat meer gewoon. Wel is het leuk om te zien hoe het artwork wel helemaal aansluit op dat meervoudige concept. Hoe langer je daarnaar kijkt, hoe meer het niets erin opduikt.
Earupt heeft voor Nihilosophy de lat heel hoog gelegd: de muzikanten en zanger overstijgen zichzelf op dit album, de composities zijn sterk, net als de productie en mix. De sterkste nummers zijn voor mij Casting Shadows In The Dark, Set Fire To A Rainbow en Man Or Machine.