Een project opgericht in een buitenwijk van Parijs ten tijde van alle onrust in 2021. Een debuutalbum van een Franse band met (ex) leden van o.a. Svart Crown, Igorr, No Return en Hyrgal. Een bandnaam die verwijst naar de befaamde oproep ‘écrasez l’infâme’ van Voltaire. Een samenwerking tussen Source Atone Records en My Kingdom Music. Toen album Belluaires langs kwam in mijn mailbox wist ik genoeg. Dit moest ik toch echt even aan een grondige luisterbeurt onderwerpen.
ECR.LINF staat voor ‘écrasez l’infâme’, het motto van de bekende Franse verlichtingsfilosoof Voltaire. De zin betekent letterlijk ‘vernietig het eerloze’ en was een oproep om de strijd aan te binden met religieuze dogma’s, misbruik, fanatisme en bijgeloof. Een anti-kerkelijk decreet waarmee hij zich openlijk uitsprak tegen het machtsmisbruik van de Rooms-Katholieke kerk en obscurantisme. Zowel het Vaticaan toen als verschillende machten in het heden lijken het volk bewust in onwetendheid te houden en zelfstandig denken tegen te gaan. Een gekwelde oproep dit tegen te gaan is een passend thema voor de post-black waar deze Fransmannen zich van bedienen.
De plaat start met het furieuze Le Désespoir du Prophète. Van het begin af aan raak ik betoverd door de combinatie van black metal en boze hardcore tonen. Het geheel klinkt oprecht over de zeik, opzwepend en overduidelijk Frans. Een vergelijking met Deathspell Omega is direct te trekken, ondanks dat deze Belluaires een pak rechtlijniger en meer emotioneel beladen is. Verder komen vergelijkingen met bands als Glaciation (tevens uit Parijs), Penitence Onirique of zelfs Les Chants des Nihil naar boven. Er zit een bepaalde Franse eigenzinnigheid in de muziek die het samen met de emotionele diepte een eigen smoel geeft en zorgt dat ik buitengewoon geboeid blijf luisteren.
Tweede track Tribunal de l’Âme borduurt verder op het eerste nummer. Opvallend zijn de puntige herkenbare riffs die de hardcore invloeden blootleggen maar vooral de beladen vocalen. Deze zijn behoorlijk verstaanbaar en ondanks dat ik de Franse taal helemaal niet zo machtig ben heb ik het gevoel de essentie en boodschap ergens dieper te voelen en begrijpen. Het zorgt ervoor dat de zware duistere sfeer nog meer gewicht en focus meekrijgt. Er huist zich een bepaalde giftigheid en verbetenheid in de stem. Belluaires is vernoemd naar de gladiatoren die met beesten moesten vechten. Diezelfde vechtlust druipt uit alle voegen van de muziek. Je voelt de woede en zwartgalligheid dwars door de luidsprekers.
Het derde nummer La Danse des Crânes doet me vervolgens naar adem snakken. Dit nummer bouwt op naar een waanzinnige climax met accordeon (ja echt) en rauwe melodische zang die ongelofelijk puur en beladen aanvoelt. Golven van woede, mistroostigheid en onbegrip spoelen door de muziek en zanglijnen heen. Een onwaarschijnlijk goed nummer dat vervolgens plaatsmaakt voor de relatieve rust van Missive. Een lang akoestisch intro bouwt langzaam de duisternis op, waarna er plaatsgemaakt wordt voor een heerlijke stoomwals van een riff. Le Royaume du Vide geeft vervolgens weer meer van de black metal invloeden weer. Chaotische drums, naargeestige toetspartijen en Behemoth-achtige riffs vechten om de aandacht.
Deze dystopische klanken zetten zich verder door in Ultime Projection. Dit nummer start met dezelfde intensiteit en chaos die we kennen van het eerder genoemde Deathspell Omega. De zang eist ook hier weer de aandacht op, waarbij deze vooral richting het einde diep ontroert in zijn wanhoop. De muziek valt weg en enkel de radeloos krijsende zanger blijft over. Dit stuk grijpt me bij de strot en zorgt dat de mistroostigheid bijna tastbaar wordt.
Vervolgens schiet het voorlaatste wapenfeit Valetaille nog maar eens keihard uit de slof. Na een duistere opbouw wordt het nummer overspoeld door venijnige black metal riffs en hevige blastbeats. Dat we hier met kundige muzikanten te maken hebben wordt nog maar eens duidelijk gemaakt. De sfeervolle donkere productie geeft alle instrumenten goed de ruimte. De zang ligt er ‘hard’ op, maar is zeker niet storend. De toetsen op dit nummer geven het geheel een bijna apocalyptische sfeer mee. Het is alsof heel Parijs in elkaar stort, zo onheilspellend en gewelddadig wordt er op los geknald. Na al dit geweld is het aan outro Feu Pâle om af te sluiten met naargeestige noise klanken. Ik blijf met een gevoel van leegte achter.
Soms zijn er van die platen waarvan je vooraf niet wist dat je ze nodig had. Voor mij is dit zo’n album. Zowel muzikaal als emotioneel sleurt ECR.LINF je mee in hun troosteloze mensbeeld. Waar andere bands in deze stijl regelmatig blijven hangen in chaos en duisternis, blijft deze plaat echter ontzettend menselijk. Doordat de muziek zo oprecht en gemeend overkomt wordt de grens tussen band en luisteraar ontzettend dun en breekt de sfeer moeiteloos in op het eigen gevoel. Vaak hoor ik bands zeggen dat hun muziek geschreven moést worden, dat ze een bepaald gevoel simpelweg van zich af moésten schrijven. Ik krijg zeer sterk het idee dat dit ook het geval is bij deze Belluaires. Een absolute parel van een album met een oprechtheid en menselijkheid die, zeker in deze stijl, een absolute verademing blijkt.