Ed Wynne – Shimmer Into Nature

Bij de naam Ed Wynne zal bij de meesten niet direct een belletje gaan rinkelen. Wanneer ik zeg Ozric Tentacles dan zullen bij velen de nodige klokken ongetwijfeld wél gaan luiden. Toch hebben we het over hetzelfde. Ed Wynne is immers de oprichter, leider en cultuurbewaker van deze legendarische Britse psychedelische rockband, die werd opgericht op het Stonehenge Free Festival in 1983. Met Shimmer Into Nature levert Ed Wynne zijn eerste album af onder eigen naam.
Shimmer Into Nature is geïnspireerd op enkele locaties die Ed Wynne de afgelopen drie jaar bezocht gedurende zijn reizen. Dat zijn de Colorado Mountains in de Verenigde Staten, de kust van het Britse Cornwall en de oostkust van Schotland. Maar geloof mij, al was de muziek geïnspireerd op Timboektoe, Het Land van Ooit of Verweggistan dan had ik dat ook zonder meer aangenomen.
Ed Wynne geeft zelf het volgende commentaar bij het album: “Het idee is om de luisteraar naar een plaats te brengen waar de dagelijkse ups en downs van de wereld verdwijnen, waardoor je geest vrij is om een tijdje door een kleurrijk, omnidirectioneel gitaar- en synthesizer gestuurd muzieklandschap te dwalen, uiteindelijk geland met een glimlach en een kalmere geest.” Net als de muziek op dit schijfje geldt dat ook voor het volledige oeuvre van zijn band Ozric Tentacles.
Zoals het hoort op een album onder eigen naam neemt Ed alle instrumenten voor rekening. Voor wat aanvullende geestverruimende geluiden en percussie nodigde hij zijn vrienden Tom Brooks, Paul Hankin, Neil Longhurst, Natan Mantis en Silas Neptune uit.
Wat kan je van Shimmer Into Nature verwachten? Vijf nummers met een speelduur van ruim acht tot iets meer dan tien minuten. En dat allemaal in de stijl die we kennen van Ozric Tentacles. Glass Staircase neigt vanwege een overdaad aan toetsen en een sequence soms naar EM. Met her en der een oprisping op gitaar. De toevoeging van een aanstekelijk ritme en percussie maakt het geheel fris en fruitig. Jammer dat het einde vrij abrupt komt. Travel Dust voltrekt zich in een lager tempo. In het eerste deel domineert het gitaarspel met een afwisseling van zwevend en soms spacy toetsenwerk. Halverwege verandert de sfeer door een springerig reggae ritme en fluitende synthesizers. Het is de overgang naar een tweede deel waar toetsen patronen door elkaar heenlopen.
Van meet af aan grijpt Shim je bij de kladden om je de volgende acht minuten niet meer los te laten. Een bont scala van ritmische patronen, elektronica en flarden gitaar streelt de conussen van je speakers. Het enige verschil ten opzichte van Ozric Tentacles zit hem in het feit dat Ed hier alles zelf doet. Het ruim tien minuten klokkende Wherble kent naast het bekende synthesizer werk uiteenlopende ritmes, variërend van oriëntaals tot native. De afwisseling vind je in een aantal spacy en vervormde gitaarsolo’s.
Veel bands en artiesten in dit genre verliezen zich door nummers tot in den treure te laten duren. Ed Wynne is altijd in staat geweest te doseren en nummers te voorzien van kop en staart. Uitzonderingen daargelaten. Dat maakt dit album met een speellengte van 42 minuten een genot om naar te luisteren.
Laat ik het als volgt formuleren. Wanneer je van spruitjes houdt dan wil je die iedere dag wel eten. Vind je ze niet lekker, dan laat je ze lekker in de winkel liggen. Met de zeer verslavende muziek van Ed Wynne, inclusief ‘zijn’ Ozrics is het net zo. Wellicht verraad ik nu mijn smaak. Onwetenden, smakelozen en nieuwsgierigen raad ik aan kennis te maken met deze door synthesizers en gitaar gedomineerde psychedelische rock muziek. Eet u vooral smakelijk!