Eddie van Halen overleden

Wie ik nu ben en wat ik nu doe op muzikaal gebied is ergens eind jaren zeventig en begin jaren tachtig gezaaid. De kennismaking met de rockmuziek van Meat Loaf, Rainbow, Saxon, Iron Maiden, KISS hebben de basis gelegd voor mijn verdere muzikale leven. De band die hierin nog ontbreekt is Van Halen. De band wist mij en de rest van de wereld te verrassen met één van de beste debuutalbums ooit gemaakt. Een album dat met hulp van Gene Simmons van KISS in 1978 uitkwam en binnen een jaar platina werd.
Running With The Devil liet meteen horen dat de band potentieel had. Het bijzondere drumwerk van Alex van Halen, het strakke basspel van Michael Anthony en het exentrieke van zanger David Lee Roth zorgden voor een uniek geluid en een unieke uitstraling. De vierde factor was natuurlijk Eddie van Halen die al vanaf het begin als gitaarvirtuoos werd gezien en werd al snel genoemd in het rijtje Ritchie Blackmore, Ynwie Malmsteen en Michael Schenker.
Een wijsheid die je als jonge tiener op dat moment gewoon niet beseft. Je wordt gegrepen door de vibe en de energie die het debuutalbum met zich meebracht en van alle beroemde bands kwam de band Van Halen uit Nederland. Tenminste, dat maakten wij ervan omdat de broers Van Halen oorspronkelijk uit Amsterdam/Nijmegen kwamen. Dat ze al jaren Amerikaan waren zou tegenwoordig als fakenieuws aangemerkt worden. In onze kringen werd daarom de naam van de band niet uitgesproken als ‘Ven Helen’ (op zijn Amerikaans) maar gewooon op zijn Hollands als Van Halen. Ik kan me ook nog voorstellen dat deze superster Eddie van Halen in een radioprogramma, volgens mij met Alfred Lagarde, uit ging leggen hoe hij zelf de sound van zijn gitaar heeft bepaald door onderdelen zelf te maken. “Ik heb dat gewoon ‘gesolderd’, hoor ik hem  nog zeggen.

Met het album Van Halen II en Women And Children First verstevigde de band hun muzikale status en werden steeds populairder (onder hardrockfans). Het duurde toch wel enige tijd totdat de band bij het grotere publiek echt groot werd. Het album 1984 zorgde daar uiteindelijk voor. Het welbekende Jump had alle elementen van het werk van Van Halen, maar werd er ook gebruikt gemaakt van de synthesizer dat (waarschijnlijk) ervoor zorgde dat het een single werd die over de gehele wereld een hit werd.

Visueel gezien sprak Van Halen ook steeds meer tot de verbeelding. Het serieuze/volwassen van Alex, de standvastigheid van Michael en het uitbundige van David zorgden voor een palet dat aangevuld werd met de kwajongensuitstraling van de schavuit Eddie. De bijdrage van Eddie op Beat It van Michael Jackson zorgde voor wat wrijving in de band en David werd uit de band gezet.
Na de split met David Lee Roth was het onzeker wat Van Halen nog zou kunnen bieden, maar met Sammy Hagar kreeg de band een ijzersterke doorstart. Hoewel Sammy misschien minder een lolbroek leek dan David was het geluid op de albums 5150 en OU812 toegankelijker en volwassener en leek het succes van de band niet te stoppen.
Strubbelingen in de band zorgde ervoor dat Sammy Hagar in 1996 opstapte toen er ‘geheime’ opnames waren gemaakt met David Lee Roth, Dit zette niet door en ook Gary Cherone van Extreme kon met Van Halen niet echt meer spijkers met koppen slaan. In 2001 werd daarbij bekend gemaakt dat Eddie van Halen kanker had. Hij overwon de ziekte, maar na 2004 was het leven van Eddie er één van pieken en dalen. Hij werd opgenomen in een afkickkliniek, had relatieproblemen en de keus om zoon Wolfgang basgitaar te laten spelen in plaats van Michael tijdens een uitgebreide Amerikaanse tour viel niet overal in goede aarde. De tour werd wel een succes en gaf de fans van de laatste drie decennia toch de gitarist waarvoor zij mede gekomen waren.
6 oktober viel voor Eddie helaas, op de leeftijd van 65 jaar, definitief het doek na een ziekbed. Hij laat een gat achter in de muziekwereld. De wereld die hem meermaals uitriep als beste gitarist van de wereld, de wereld waarin vele(gitaar) artiesten beïnvloed en geïnspireerd zijn door zijn unieke gitaarspel, de wereld die hem als schobbejak, als deugniet en kwajongen herinnert en de wereld die ontzettend zal missen omdat het een gat slaat in onze herinnering. Een gat dat niet meer te dichten is en alleen de glans blijft behouden door de herinneringen die we hebben aan hem als gitarist en vooral het heerlijke spel in Van Halen.