Eden's Curse – Symphony Of Sin

Er zijn bij aanvang twee dingen die opvallen bij de nieuwe cd van Eden’s Curse. Allereerst het prachtige artwork van Thomas Ewerhard (o.a. Avantasia, Masterplan, Jorn Lande) en het nieuwe stemgeluid dat tegenwoordig de band vertegenwoordigd. Nikolaj Mijic uit Servië klinkt fris en heel vertrouwd. Daarbij past zijn stem uitermate goed bij het geluid dat Eden’s Curse op deze vierde studiocd neerzet. Dat geluid kenmerkt zich door herkenbare, eenvoudige tekststukken die ondersteund worden door een makkelijk in het hoor liggende melodie waarbij elementen uit de hardrock de boventoon voeren.
Titel- en startnummer Symphony Of Sin is daar een goed voorbeeld van. Tevens is dit, met z’n bijna acht minuten, een goede binnenkomer. Het nummer werkt lekker naar een climax door middel van een episch intro, uitgevoerd door een 46-koppig orkest. Het tempo ligt er lekker in, de keyboard doet zijn deuntje en het geluid klinkt vol, om daarna een beetje in te zakken maar terug te keren naar wat meer power. Het begin klinkt een beetje als Bon Jovi, maar kent naarmate het nummer vordert ook raakvlakken met nummers van Avantasia (hoewel het ook de titelgelijkenis zou kunnen zijn). Eigenlijk kent de cd daarna niet echt verrassingen meer. Regelmatig krijgt de zang van Nikolaj wat ondersteuning op de achtergrond, wat het geluid zeker diepte geeft. Onwillekeurig bekruipt mij het idee dat het nummer ergens op lijkt. Ik kan er hier echter niet echt de vinger op leggen waarop precies. En dat gevoel is er regelmatig. Het nummer Unbreakable lijkt wat op het geluid van Triumph. Daarnaast benadert Eden’s Curse regelmatig het Journeygeluid. Vooral in de prachtige ballad Fallen From Grace grijpen ze terug naar de Journey van de jaren ‘70/’80. Nikolaj mag hier zeker met flinke uithalen laten horen dat hij wel wat in zijn mars heeft. De overige nummers laveren tussen lekkere temponummers (zoals Great Unknown en Break The Silence), prettige hardrock (in Rock Botton en Sign Of The Cross) tot wat mainstreamnummers (Evil & Divine, Losing My Faith en Turn The Page).
Symphony Of Sin is een lekkere cd om op te zetten, zonder dat je echt hoeft te luisteren. De nummers zijn aanstekelijk en al gauw neurie je onwillekeurig mee met de melodie. Vernieuwend is het niet. Lekker is het wel.