Het Finse Edge Of Haze is toe aan het derde album The Convoy Or Ruin. De band heeft in thuisland Finland al een aardige reputatie opgebouwd met optredens in het voorprogramma van Swallow The Sun en Evergrey. Met The Convoy Of Ruin is het tijd dat de rest van Europa ook notie krijgt van deze progressieve metalband.
Het viertal opereert binnen het genre van de progressieve metal en doet dat op een uiterst aantrekkelijke manier. Het album verhaalt over de reis van de mensheid die uiteindelijk richting geweld, exploitatie en klimaatverandering gaat. Een niet zo florissant toekomstbeeld dat echter door de band zeer aantrekkelijk wordt aangeboden. Er ligt een bepaald contrast en dat is wel kenmerkend voor de band.
Opener Floods en afsluiter Birth laten een sterk progressief geluid horen waarin de grunts van bassist Eero Maijala en de clean vocals van gitarist Markus Hentunen dit contrast waarmaken. In de zes minuten dat de composities afzonderlijk duren weet de band de intensiteit steeds te wisselen waarin gangbare muziekstukken bijval krijgen van de meer krachtige accenten die het geluid van Edge Of Haze zeker kenmerken. Tussendoor wordt er een stevige groove ingezet en is het even fijn bangen op de riffs die aangeboden worden.
Naast die progressieve invloeden die ruimschoots aanwezig zijn, zet Edge Of Haze geregeld electronische accenten in, zoals bijvoorbeeld in The Other Side en Heathen. De electronische basis komt voornamelijk in het intro goed tot zijn recht, maar blijft op de achtergrond sowieso aanwezig. Met het invallen van de clean vocals komt de vergelijking met Vola naar boven drijven, mede door het ingetogen drumwerk en het stemgeluid van Markus. Die clean vocals zijn heldere en lichtvoetig en hij weet zich in de zware muzikale basis goed staande te houden. In Remains laat hij dat, in een door een zware riff gesierde groove, zeker horen. Van de aanstekelijke groove loopt de compositie als vanzelf over in een fijne aantrekkelijke melodie en neigt de muziek naar een meer mainstream karakter. Iets dat de compositie en het gevoel dat ik bij Edge Of Haze heb ten goede komt. In Trailblazers weten ze met de variëteit die ze bieden in één compositie eenzelfde effect teweeg te brengen. Grunts en clean vocals wedijveren in een mooi samenspel terwijl het tempo goed is afgesteld en de melodie bij een groter publiek aan zou moeten spreken.
Edge Of Haze is vanuit de progressieve basis van alle markten thuis en weet in Parts Of Anything in het tussenstuk een uitstapje te maken naar een meer Gothic/deathmetalritme. Een mooie afwisseling in een compositie die vooral gekenmerkt wordt door een meer ingetogen en opbouwend stuk muziek. Later laat de band in Endgame horen dat het kleine uitstapje geen uitglijder of oprisping was.
Endgame heeft een intro waar menig deathmetalband jaloers op zou kunnen worden, zeker wanneer Eero Maijala zijn strot open trekt. Dat doet hij met overgave terwijl het tempo aardig wordt opgevoerd door Janne Mieskonen. Na het stuk met de clean vocals ontstaat er een soort van vacuüm dat als breakdown het riffende vervolg inzet tot het tempo weer wordt opgevoerd en Juha er een fijne solo aanplakt.
En dan is er (natuurlijk) ook ruimte voor een meer gevoelig stuk muziek in Instead Of Gravity. Het akoestische gitaarspel in het begin geeft meteen een goed sfeerbeeld; het rustieke drumwerk van Janne biedt net dat beetje extra begeleiding die nodig is. En zoals het een mooie ballad behoeft is de bijval van een zangeres een meerwaarde. Haar stem past uitstekend bij de zang van Markus en in de samenzang blijkt dat. De bijdrage van de saxofoon is in het progressieve genre niet ongewoon, maar voegt altijd wel iets extra’s toe. Ook hier. De compositie mag zoetsappig genoemd worden qua melodie en uitvoering. De basis waarop het gebouwd is, is erg sterk. Jammer dat het zo plotseling tot een einde komt.
The Convoy Of Ruin is voor een kennismaking met deze band. Ik ben wel heel blij dat ik de uitdaging ben aangegaan om dit album goed te beluisteren. De combinatie van de twee stemmen van Markus en Eero spreekt enorm aan en ik vind het heel goed dat ze dit truukje niet in iedere compositie hebben ingebed. De uitstapjes naar de electropop uit de jaren tachtig en de deathmetal zijn goed geplaatst en gedurende het album hoor ik sterke vergelijkingen met Vola wat op zich al een mooi teken is.