Editors zijn herboren. Herboren nadat gitarist Chris Urbanowicz uit de band is gestapt en er een vers album in de schappen is komen te liggen. ‘The weight of your love’ heet het werk en is het uitgangspunt voor een nieuwe tour. Nadat de band Rock Werchter heeft plat gespeeld, een plaats in de Ziggo Dome heeft bemachtigd en een grote act is op Lowlands, is de Amsterdamse Gashouder het eerste doelwit. Klaar om veroverd te worden.
Night Engine mag de avond in de Gashouder openen en doet dan ook overtuigend. Vanwege het mooie weer blijven veel mensen nog buiten staan, maar de mensen die wel al binnen zijn kunnen het voorprogramma wel waarderen. Zanger Phil McDonnell heeft excentrieke trekjes maar ook een prachtige stem die doet denken aan David Bowie. De muziekstijl van de band sluit goed aan op het hoofdprogramma van vanavond.
Het is stipt negen uur. Het grote licht wordt gedimd als enkele silhouetten het podium betreden. Er is een knotje herkenbaar in het haar van een van de schimmen. Het is Tom Smith, de grote persoonlijkheid achter Editors. Hij zegt niet veel, mompelt af en toe wat en bedankt het publiek herhaaldelijk. Het is een echt gevoelsmens op het podium. Slangachtig beweegt hij over het podium om af en toe zijn frustratie kwijt te kunnen. Frustratie die voortvloeit uit de gevaren van liefde: het centrale thema van hun nieuwe plaat. Maar wat een strot! Live weet Tom het geluid uit de studio makkelijk te evenaren en misschien zelfs wel te overtreffen. En het publiek? Die vindt zijn draai vrij laat.
Openingsnummer Sugar is een knaller met epische proporties. ‘Nou de gitaren hadden wel zachter gemogen, wat een kabaal’, zegt een gezette mevrouw naast mij. Vervolgens kijk ik naar rechts, naar een stel jongelingen. Zij glunderen en zijn zichtbaar meer thuis in de nieuwe plaat. Ook radiohit A ton of love blaast het dak nog niet van de Gashouder af.
Hoppa, gooi er dan maar een Munich tegenaan. Dit sternummer weet ook de oude garde wel te bekoren en langzaam zie ik ook de heupen van de stoorzender naast mij langzaam heen en weer bewegen. Het middenstuk is ingetogen. Formaldehyde, Two-hearted spider en Bird of prey proberen te benadrukken dat Editors zijn veranderd. De wijze waarop de band zich live presenteert is formidabel. Het is dan ook treurig dat technische fouten de kracht van The Editors laat afnemen. De mevrouw naast mij heeft gelijk: de gitaar klinkt te schel. Gelukkig wordt de kalmte bewaard met The Phone Book en Nothing.
De mannen hebben net met volle overtuiging In this light and on this evening gespeeld. Migraine-lichten en (weer) de silhouetten geven tijdens dit nummer een mysterieuze sfeer aan, want iedereen weet het: het slot komt er aan. Uitgeblust verlaat de band het podium en alleen Tom keert terug. In z’n eentje. Zoekend naar zijn gitaar staan de lichten op hem gericht. ‘Dit vind ik een mooi liedje!’, fluistert een grijze man tegen zijn vrouw achter mij. Nothing passeert de revue en het daaropvolgende Honesty lijkt een waardige afsluiter. Met twee extra refreinen en een solo. Dat is een waardevol trucje vanavond: het rekken van nummers middels intense eindes. Sommige mensen willen de zaal al verlaten, twijfelachtig en met een nog onvoldaan gevoel. Maar dan luiden synthesizers Papillon in. Dit is het moment waarop iedereen heeft gewacht. Zelfs de oudjes springen nu. De toetsenist staat op zijn kruk, de bassist draait onophoudelijk rondjes met zijn gitaar en Tom heeft zijn doel eindelijk bereikt.
‘It ends with a kiss, it ends with a tear.’ Het is zomaar een passage uit The Phone Book, maar het beschrijft deze avond uitstekend. Editors zijn in staat om je te raken, muziek te laten voelen. Tegelijkertijd creëert de band een euforisch gevoel, zelfs bij een publiek dat moeilijk bij de kraag is te vatten. Voordat ik het vergeet: er zijn nog kaarten voor het concert in de Ziggo Dome. Twijfel niet, want wat zijn ze groot geworden.