Een bar jaar: het jaarlijstje van Eric

Normaal gesproken is het maken van een jaarlijstje een volkomen zinloze activiteit waar ik veel plezier aan beleef. Dit jaar was het echt een klus. De wereld lijkt gek geworden, helden laten achter elkaar het leven en voor het eerst vond ik het soms lastig om van muziek te genieten. Gelukkig zijn er toch nog wat hoogtepuntjes te vinden.
 
 
 
 
 
1. SIMO – Let Love Show The Way
2. Inglorious – Inglorious
3. Yossi Sassi Band- Roots And Roads
4. Ruben Hoeke Band – Sonic Revolver
5. Leif de Leeuw Band – Leelah
6. Umphrey’s McGee – Zonkey
7. The Neal Morse Band – The Similitude Of A Dream
8. Theo Sieben – Delphinidin
9. Meat Loaf – Braver Than We Are
10.Stick Men – Prog Noir
Dat SIMO bovenaan zou eindigen stond al heel lang bijna vast. Nog steeds baal ik ervan dat ik het concert in Utrecht aan me voorbij heb moeten laten gaan. De Ruben Hoeke Band en de Leif de Leeuw Band heb ik gelukkig wel live kunnen zien, en dat was nog beter dan op de plaat. Sowieso waren de eerste vijf niet lastig, het schrappen van kandidaten voor de top-10 begon pas daarna.
Een lijstje met erg weinig prog dit jaar. Dat heeft weinig te maken met de kwaliteit van de uitgebrachte prog, maar vooral met mijzelf. Ik had niet het makkelijkste jaar en dus luisterde ik meer rock dan prog. Zo simpel is dat soms. Marillion bracht een prima album uit, maar ik heb het amper gedraaid.
Het lijstje met wat net buiten de top-10 viel bevat dan ook louter (blues)rock:
Glenn Hughes – Resonate
Operation: Mindcrime – Resurrection (leek eerst teleur te stellen, maar blijkt juist in combinatie met voorganger The Key weer uitstekend)
Supersonic Blues Machine — West of Flushing, South Of Frisco
Monster Truck – Sittin’ Heavy
Blackberry Smoke – Like An Arrow
The Answer – Solas
Allemaal albums die ik zeer aanraad.
Dream Theater bracht met The Astonishing een verrassend sterke plaat uit, maar na een half jaar moet ik toch concluderen dat twee cd’s lang écht wat teveel is.
Dan waren er nog favorieten die normaal gesproken zonder meer top-10-kandidaten zijn, maar wier albums dit jaar, hoewel prima, niet echt beklijfden:
The Rolling Stones – Lonesome & Blue
Beth Hart – Fire On The Floor
Paul Gilbert – I Can Destroy
iamthemorning – Lighthouse
Lazuli – Nos Âmes Saoules
Joe Bonamassa – Blues Of Desperation
Als albummens gebeurt het me niet vaak, maar dit jaar had ik een echt favoriete track, “Blunder” van Kingtonic. Diens aanstekelijke vrolijkheid in combinatie met een prachtig geconstrueerde tekst maakte dat ik het nummer vaak even tussendoor draaide. Het is hier te beluisteren op Spotify.
Het overlijden van Lemmy net vóór de jaarwisseling, dat van Prince halverwege het jaar en tot slot dat van Rick Parfitt gisteren maakt dat ik het muziekjaar meer met dieptepunten associeer dan met hoogtepunten. Dat 2017 maar veel beter mag worden.