Ego Kill Talent – The Dance Between Extremes

Kill Ego Talent had grote tourplannen voor 2020 waarbij de Braziliaanse band (met enige Nederlandse roots in de vorm van gitarist/bassist Theo van der Loo) met niemand minder dan Metallica en System Of A Down op pad zou gaan. Dat ging helaas niet door, maar wellicht ben je het Braziliaanse vijftal al tegen gekomen bij de Foo Fighters, Shinedown of bij Within Temptation in AFAS live.
De aanstekelijke rock heeft al menig muziekcollega in vervoering gebracht en Ego Kill Talent kreerg de mogelijkheid om het laatste album The Dance Between Extremes op te nemen in de studio van Dave Grohl die meteen de producerstoel bezet hield bij de opnames. Het album  werd in eerste instantie in twee delen uitgebracht en nu zijn er nog eens vier composities aan toegevoegd.
Gezien de invloeden en de tourgeschiedenis mag je een goed rockalbum verwachten en dat is de band in zekere mate goed gelukt. Het klinkt allemaal wel wat veilig en de composities blijven aardig binnen de lijntjes zodat ze in een rijtje als Foo Fighters en Alter Bridge zeker niet uit de toon vallen. Toch heb ik het gevoel dat er toch nog wat mist. Het is allemaal wel erg gestoeld op de rock voor de radio en grote stadions.
In de tweede helft zoekt Kill Ego Talent de grenzen wat meer op. In Sin And Saints ligt de grondslag in een wat zwaarder en langzamer karakter en durft de band wat meer te spelen met het tempo en bouwt hierdoor meer spanning op. Daarbij is de band er hier ook niet vies van om even een pas op de plaats te nemen en zodoende een aantrekkelijk en verrassend geluid neer te zetten. Met Starving Drones (A Dinner Talk) durven ze de contrasten wat verder uit te werken. Daarbij blijft de basis van solide rockmuziek recht overeind als kapstok waaraan ze de krachtige erupties hangen.
Met Our Song zakt het gevoel van euforie wel weer wat in. Kill Ego Talent grijpt hier terug naar de mainstreamrock waarmee de eerste helft van het album ook gevuld is. Nogmaals, er is niets mis met deze vorm van rock, maar het raakt me minimaal. Daarentegen is het wel een compositie die menig radiozender op zijn playlist zou kunnen plaatsen.
The Dance Between Extremes is voor mij een gewoon rockalbum geworden waar een aantal sterke composities op de vinden zijn en (vooral aan het eind) een aantal composities die wat too lazy zijn ingevuld. Er wordt een hoop aandacht aan de band besteed en ik denk dat je ze zeker het komende jaar gaat tegenkomen op festivals, in diverse playlists en als support bij de grotere jongens.