De muziek van Egonaut beweegt zich tussen diverse metalstromingen. Aan de ene kant is er het doomgenre wat zich openbaart in logge en zware melodieën die dan toch ineens weer gesierd worden door een sterk Hammondgeluid. Soms als saillant detail in bijvoorbeel The Pledge waarin ook gespeeld wordt met tempo en vooral een pompend ritme waarvan het karakter zich ontwikkeld naar een vorm van dark new wave. Er is hier sprake van een stevige gitaarmuur waar de zang van Emil Kyrk rustig tegenaan leunt. Maar ook in het retroachtige Initium is het Hammondgeluid aanwezig. Dit keer was sterker. Ook deze compositie klinkt zwaar terwijl een temporijke riff de voortgang behoudt. De kracht in Initium zit zich in de herhaling in de refreinen.
Het doomkarakter komt terug in Offerings. De klassieke basisriff wordt aangevuld met subtiele gitaarklanken en dito solo. Door de fikse portie distortion krijgt het geheel een nog zwaarder karakter.
Egonaut is niet vies van een experimentje. Zo klinkt er een leuke kwinkslag door in The Abdication in en leuke ritmeverandering, zetten ze instrumenteel zwaar in in Into The Eye en naderen ze het idee van een ballad in Totentanz en Revelations waar het stemgeluid van Emil helderder klinkt dan voorheen terwijl de compositie muzikaal donker aanvoelt.
Gedurende het album stappen ze ook in de richting van een old-school heavymetalgeluid. Alienati heeft een lekker tempo en klinkt vertrouwd en prettig. De compositie is vrij gemakkelijk te doorgronden en heeft energie. Daarnaast klinkt Deathsworn verrassend als een Rainbowcompositie uit de jaren zeventig. Luchtig maar met een aantrekkelijk karakter.
The Omega is daarmee niet alles-, maar wel veelomvattend. De luisteraar krijgt een diversiteit aan muziek dat over de hele linie toch mooi in balans is. Het retrogevoel in deze heavydoomdarknewwavemetal geeft het daarbij een extra dimensie. Ik mag die Zweden wel.