Opener Bark is een favoriet van mij. De energieke death ‘n’ roll is altijd een perfecte opener. Zoals weinig bands weten ze hun optreden altijd zo neer te zetten alsof ze voor een vol stadion spelen, zelfs als het publiek maar mondjesmaat binnen druppelt. De maniakele blik van (de overigens eigenlijk ontzettend amicale) vocalist Ron en zijn vele stoere poses met zijn microfoonstandaard doen de energie overspatten naar het publiek. Tel daarbij de kwaliteiten van gitarist (en producer van o.a. Sisters of Suffocation) Martin Furia bij op en wat mij betreft is deze act eigenlijk gewoon de hoofdact.
The Stone laat bij opkomst gelijk zien dat ze niet vies zijn van een obscuur sfeertje. Met veel rood licht en ruggen naar het publiek komen ze op. Bovendien draagt de zanger een masker en een galg bij zich. De typische black metal blastbeats en lichtshow geven het geheel een bijzonder effect waardoor ik me echt even in een andere wereld waan.
Klassieke death metal met een black randje komt van Necrowretch. Qua sfeer komt het best in de buurt van The Stone maar net wat minder theatraal en met net wat meer smaak aan de riffs. Ze blijken ook het meeste publiek van de avond te trekken. Of dat komt door hun populariteit of gewoon door het tijdstip weet ik niet. Feit is wel dat technisch gezien hun geluid wel het beste klinkt (waar soms het geluid Bark en The Stone in de steek leek liet).
Baptism‘s optreden mag gezien worden als generale repetitie, want ze mogen de volgende dag namelijk weer, maar dan voor meer publiek. Dat deze Finse heren hun genre verstaan staat buiten kijf. Met geroutineerde professionaliteit laten ze hun black metal horen ook al is er verrassend weinig publiek over. Wat Baptism sterker maakt dan veel andere collega’s is de wat ingetogenere sfeer en dat komt wel mooi naar voren in het optreden.
Al met al een leuk avondje om in de mood te komen voor het grotere geweld wat komen gaat.