Okee, officieel mag je het geen herrie noemen en wordt het beschaafd omschreven met noiserock. Maar volgens mij zitten de heren van El Yunque uit Hasselt, Belgie, daar allerminst mee. Het boekje bij hun tweede full-length album Boxes bevat onder andere de pagina met omschrijvingen voor ‘geld’ uit het woordenboek, een verenigingsakte getekend door de bandleden met ‘Money Bitches Fame’ eroverheen gekalktd en een screenshot van hun Facebookpagina. Op hun Bandcamppagina wordt hun muziek omschreven als ‘It’s arty-farty, all over the place and the vocals tend to be slightly out of tune’.
En toch, de tracks, met titels als “Scottie Pippen”, “Michael Jordan” (die Scottie Pippen toespreekt, ik zie een patroon), “Tired Of Dressing Like A Girl” en “Dog Park”, hebben iets. Met soundscapes en van nul-tot-honderd-in-één-seconde-tracks doen ze mij wel denken aan de wilde momenten van dEUS op het debuut. Het is spelen met klanken zonder precies te weten waar het uitkomt. Ongetwijfeld is er heel veel materiaal gesneuveld voor ze deze acht tracks en 33 minuten te pakken hadden, maar het is bizar en fascinerend tegelijk.
In lengte varieert het van een minuutje tot bijna zeven minuten, in uitvoeringen van permanent overstuurde instrumenten in een helse kakafonie (“Deer”) tot kalm opgebouwde repeterende patronen die langzaam in volume toenemen (“Cinder”). In “Dog Park” wordt korte metten gemaakt met de gedachte dat een klarinet alleen in jazz of dixieland past. Coupletje-refreintje-coupletje zul je tevergeefs zoeken bij El Yunque, maar ik neem aan dat wie dergelijke vastigheden nodig heeft een paar alinea’s geleden al is afgehaakt.
Herrie maken met instrumenten, dat kan iedereen. Er muzikale herrie mee maken is een stuk moeilijker. El Yunque krijgt het voor elkaar.
El Yunque op Facebook