De afgelopen twee jaar is duidelijk geworden dat de band de ‘doorstart’ met verve wist te doorstaan en populairder is ooit. Stond de band nog niet zo lang geleden nog in Upstairs in Amsterdam. Het afgelopen (festival)seizoen speelden de heren nagenoeg alle weiden en zalen compleet plat met hun aanstekelijke technometalcore. Met Hypa Hypa lijkt de trein te zijn gaan rollen in een hogere versnelling en een rem is er niet.
Op het album zijn de vijf laatste singles te vinden. Singles die stuk voor stuk een hoog opzwepend karakter hebben en van ieder optreden een feestje maken. En wanneer Electric Callboy de eerste tonen inzet, is er geen ontkomen meer aan en wordt het gelukhormoon subiet aangemaakt en kun je niet meer stil blijven zitten.
Pump It en We Got The Moves hebben hun kracht al getoond met de miljoenen hits op de diverse streamingplatforms. Daar hebben de video’s zeker aan bijgedragen, maar op het album word je minstens auditief net zo hard getroffen en getriggerd. De band heeft de combinatie van techno-elementen en zware metal(core) geperfectioneerd in de loop van de jaren. En zo beginnen je voeten dus onwillekeurig tijdens het beluisteren van de composities te bewegen om dit vervolgens te verplaatsen naar je hoofd die al headbangend de kamer rond stuitert.
De single Fuckboi (featuring Conquer Divide) heeft een wat minder feestkarakter maar bevat wel de eerder genoemde ingrediënten en de combi met Conquer Divide zorgt voor een meer luchtig en hiphopkarakter. Je zou bijna kunnen zeggen dat er in dit toch wel liefdesliedje een vorm van ernst zit.
De technometalcorecomposities Spaceman (featuring Finch) is zo pakkend dat ik de melodie al weken niet meer uit mijn hoofd krijg en leuk is hier dat Electric Callboy terugvalt (voor een gedeelte) op de Duitse taal. Dit past uitstekend in het hele plaatje.
De laatste single Hurrikan is met 1 minuut 40 de kortste track en je kunt je werkelijk afvragen of je deze compositie muzikaal serieus moet nemen. Het is vreemd in het kwadraat. De schlagerkant, eveneens in de Duitse taal gezongen, is zo cliché dat je niet anders kan doen dan meedeinen om vervolgens van je stoel te vallen met het deathcorevervolg dat er ongenadig inhakt. Gek of geniaal? Ik houd het bij een combinatie van de twee.
It ain’t over ‘till it’s over en dat geldt zeker voor Tekkno. Onverminderd en energiek gaat Electric Callboy verder met Mindreader. Het ritme is pompend en opzwepend. De refreinen lijken wat serieuzer met meer ingetogen stukken. Opzwepend en somberder blijft het wel een compositie die aanspreekt. Dan is Arrow Of Love weer een stuk luchtiger. Een compositie waarin het weer geoorloofd is om onophoudelijk mee te springen en thuis crowdsurfend door de kamer te gaan. En met de door een housevirus geinfecteerde Parasite blijft het maar doorgaan. Het blijft verbazen hoe Electric Callboy al jaren een strakke en goede melodie weet te combineren met krachtige metalcorestukken. Het is juist dié mix die de band uniek maakt en er tevens voor zorgt dat Electric Callboy synoniem is geworden voor een goed feestje.
Tekkno Train past helemaal in het straatje. Het zou zomaar de nieuwe single kunnen worden die hoge ogen gaat gooien. Het is toegankelijk, olijk en doorspekt met humoristische elementen zoals het treingeluid. In dit tempo zou ons openbaar vervoer een stuk aantrekkelijker worden.
Afsluiter Neon is dan een vrij rustige afsluiter. Het is bijna ‘lief’ te noemen. Veel melodie, weinig metalcore. Een ideale compositie om even op adem te komen. Om daarna weer van vooraf aan te beginnen met het feest van het jaar.
Tekkno telt tien composities in een half uur. Het is genoeg. De composities zijn kort, scherp en vooral heel opwindend. Electric Callboy zorgt al jaren voor uitstekende albums en met Tekkno is dat niet anders. Een band die qua populariteit groeit en groeit en de heren verdienen het.