Electric Six tekende in 2003 voor een opmerkelijke radiohit met Danger! High Voltage (met Jack White van de White Stripes als achtergrondvocalist) en een iets minder grote hot met Gay Bar. Het leverde hen meteen een plek op de affiche van Lowlands op en een langlopend abonnement voor het clubcircuit in Nederland.
Na deze hit wisselden ze van label en voor Metropolis Records namen ze van 2006 tot 2018 elk jaar een album met één of meer singles op. Met dezelfde garagerock-stijl, hetzelfde gevoel voor drama en enthousiasme, met als een grapje erbij, … Maar geen van die singles daarvan kwam in Nederland inzake impact nog maar tot aan de knieën van hun eerste hit. Electric Six hield het tempo van een release per jaar daarna nog vol met nog twee releases in eigen beheer. Daarna volgde één jaar rust en dan volgde in 2021 het album Streets Of Gold, opnieuw voor Metropolis. En nog steeds geen nieuwe radiohit. Voor het nieuwe Metropolis-album Turquoise nam de band van Dick Valentine nu twee jaar pauze en dat lijkt te lonen.
Op Turquoise staan minstens drie nummers met het potentieel om uit te groeien tot een radiohit. De grootste kanshebber is het militante, licht-bombastische en uptempo Panic! Panic!. En die heeft dus ook nog eens het uitroepteken gemeen met Danger! High Voltage. Twee zelfs, het kan niet op. En het is ook al een waarschuwing. Alle lichten staan op groen om de wereld te veroveren met deze track.
Behalve Panic! Panic! hebben ook nog het hitsige Hot Numbers On The Telephone en het springerige Dr. K. zeker een catchyness waar heel wat rockbands een puntje aan kunnen zuigen. Als we moeten gokken, denken we dat dit gaat over de grondlegger van de diëten op basis van cholesterol, de eerste die een gezonde levensstijl zonder alcohol, sigaretten en andere feestelijkheden aanprees. Voor wie een beetje rock ’n roll door zijn aderen heeft lopen is dat dus de baardelijke duivel.
Daarna wordt de spoeling wat dunner. Skyrocketing heeft een furieuze, veelbelovende intro, maar verzandt voorbij die intro al gauw in dertien-in-een-dozijn-rock met prekerige lyrics. Child Of Hunger heeft een oldschool Amerikaanse hardrock-vibe. Toch blijf je twijfelen of de lyrics nu echt empatisch over een kind met honger gaan of dat het toch tongue-in-cheek/humoristisch/sarcastisch is. Dat heb je dan als je al eens wat humor gebruikt. Hetzelfde geldt voor Units Of Time, waar de Elektrische Zes het pad van de singer-songwriter inslaan. Dat jasje past hen niet, of de maat van het jasje is wel juist, maar de kleur niet. Zoiets.
Electric Six slaat ook een paar keer de bal helemaal mis. Five Clowns, Born To Be Ridiculed, Staten Island Ass Squad, de veel te rustig voortkabbelende titeltrack Turquoise, …. Ook openingstrack Take Me To The Sugar klinkt vooral klef, maar hij houdt wel woord, want hij leidt de luisteraar op dit album naar het trio van Panic!Panic!, Dr. K. en Hot Numbers On The Telephone dat daarop volgt.
Het album wordt afgesloten met The Wheel Finds A Way, met opvallende synth-beats in de intro. Een prima track, maar ook niet meer dan dat. Het maakt van Turquoise een monster met twee koppen. Het toont dat Electric Six ‘het’ nog steeds kan. Als alle sterren mooi op een rijtje staan, zou deze band met drie nummers van dit album opnieuw een dikke hit kunnen scoren. Hetzelfde album toont jammer genoeg ook dat middelmatigheid evenzeer een vaste waarde is bij deze Amerikaanse band.
Electric Six komt in november naar Nederland voor drie concerten: op 23 november naar de Melkweg in Amsterdam, op 24 november naar de Bosuil in Weert en op 25 november naar de Muziekgieterij in Maastricht. Dat wordt vast een feestje. Tegen dan is dit album ook op vinyl verkrijgbaar.