De zes jongens uit Sheffield zijn door Kerrang! al vergeleken met een band als While She Sleeps en ik kan daarmee inkomen. Op de EP klinkt Elegies echter qua zang wat meer gepolijst. Muzikaal komt dezelfde energie en heftigheid prachtig naar voren. Opvallend bij Elegies is misschien het feit dat de band twee zangers (Thomas Hoyland en Sam Gibson) heeft die elkaar aanvullen en zeker versterken. Er wordt namelijk niet om en om gezongen, maar zeker in het nummer Headache is duidelijk hoorbaar dat zij in samenzang de ‘gepolijste bruutheid’ eruit gooien. Muzikaal is Headache ook zeker de moeite waard. Elegies speelt met ritmes en sfeerbeelden. Dat resulteert in ingetogen stukken, die ingebed liggen in stukken die meer stevig van aard zijn. De gitaarmuur die opgebouwd wordt is daarbij van cruciaal belang voor het totale geluid. De zang heeft in alle nummers op deze EP een ‘gekweldheid’ in zich. Een soort ‘new-wave-strot’ (oude Clash) die alle emotie eruit schreeuwt zonder schreeuwerig over te komen. Cobweg Eyes kent dezelfde emotionele gekweldheid, maar kabbelt zich rustig een weg en meandert zich om de zang heen. Single Throne is het meest dynamisch. De algehele muziek wijkt niet heel erg af van de andere twee nummers, maar het heeft iets toegankelijks en mixt new-wave, britpop en stevige rock lekker door elkaar waarbij metalcore-invloeden net om de hoek liggen. Het verbaast me niets dat Hassle Records heeft toegehapt toen ze Elegies hoorden en zagen (live knalt het ook enorm). Dit zou wel eens een hele grote band kunnen worden omdat ze zowel mainstream als alternatieve luisteraars aan zich kunnen binden.
