We moeten ons eerst even door een onheilspellende, maar wat overbodig intro muziekje worstelen voor het geweld losbarst met de blackened thrash riff van Straight Outta Depths. Dat blackened randje is verder nauwelijks te horen op de nummers. Wat wel? Een fijne mengeling van het rauwe van Kreator, de melodieuze kant van Anthrax en de attitude van Municipal Waste. Let wel, dat laatste zit hem in de riffs, de vocalen zijn die van de geschreeuwde soort dus Joey Belladonna fans hebben hier niets te zoeken. De regelmatige bijval van de tweede stem zorgt voor wat extra kracht. De gitaarsolo’s zijn zondermeer indrukwekkend maar klinken soms wel heel erg als een vingeroefening. De basloopjes zijn erg solide, vooral die op Beer Fueled Machine. Helaas hoor ik maar een enkele keer een ‘’blegh’’ maar eentje die naar meer smaakt. Ik stem voor meer ‘’bleghs’’ in thrash. Een verrassende afsluiter vinden we in de vorm van Offspring cover Da Hui. Bijzonder om een minder bekend nummer te kiezen als cover, maar zeker aardig in een eigen jasje gestoken.
Gewoon een fijne thrash plaat. Niets meer, maar ook niet minder.