Jaren geleden ontdekte ik deze Duitse progressive rock band per toeval. Ik was destijds veel naar Electric Light Orchestra aan het luisteren en kwam door de afkorting ELO in the typen aan bij het album Floating van Eloy. Ik denk dat ik sindsdien ieder album wat deze band sinds hun gelijknamige debuut uit 1971 wel gehoord heb en ik ben ze altijd blijven volgen. Vier jaar geleden kwam hun negentiende studio album, The Vision, the Sword and the Pyre – Part II uit. Een album wat smaakte naar meer.
Gelukkig brengt de band vrijdag een nieuw album uit. Wederom een hoogstaand progressive rock album van een band die al meer dan 50 jaar muziek maakt. Album opener Conspiracy is een fijne binnenkomer. Gesproken tekst, gevolgd door een bass riff die bij een eerste luisterbeurt meteen de aandacht zal grijpen voordat ietwat simpele teksten worden gezongen. Wat progressive rock cliches komen aan bod, al maakt de band dit instrumentaal meer dan goed. Dit is overigens het enige nummer op het album waarbij de tekst me niet direct overtuigd of pakt.
Mijn favoriet op het album is het nummer wat hier op volgt, getiteld Compassion for Misery. Een welgeschreven tekst, die duidelijk maakt dat het hier om een concept album gaat. Overigens is dit het derde album in de door Frank Bornemann geschreven rock opera over Jeanne d’Arc. Een sterk einde van de trilogie, waarvan het eerste deel in 2017 verscheen.
Dat dit een groots project is, is duidelijk te horen. Epische instrumentalen, fijne vocalen en een achtergrond zangeressen om dat gevoel te versterken. Het album klinkt fris en is fijn gemixt. Geen overmatig gebruik van compressie en genoeg detail om de instrumenten eruit te pikken. Een album als dit heeft dat nodig om het volledig te apprecieren. Ondanks dat dit misschien niet direct mijn favoriet van Eloy is, onmogelijk kiezen in een prachtige discografie van inmiddels 20 albums, is dit een van de hoogtepunten uit een nagenoeg perfecte discografie.
Voor de mensen die niet kunnen wachten totdat dit album komende vrijdag uitkomt, raad ik aan om beide delen van The Vision, the Sword and the Pyre nog eens te beluisteren. De meest recente Eloy albums zijn stuk voor stuk progressive rock platen van hoog niveau, die het niveau wat ze in hun begintijd hadden met gemak behalen. Na meer dan 50 jaar klinkt de band nog altijd fris en hebben ze me nog altijd niet teleur gesteld. Een release waar menig prog liefhebber van zal smullen.