Een lichtpunt in de schaduw die momenteel onder meer door de verspreiding van het coronavirus over onze aarde schuift. Zanger Danny heeft al gezegd: “Being on this earth is not easy. Just as it is not easy to be human.” Maar uiteindelijk gaat het er allemaal om dat je kan proberen om iedere ochtend wakker te worden en beter te zijn dan de vorige dag. De titels op Art Of Being Human zijn gestoeld op deze gedachte. De gedachte om , onafhankelijk van anderen, jezelf te ontwikkelen en vrij te zijn; om rechtop te blijven staan wanneer het lot je even niet gunstig gezind is.
Stand Tall is daar een mooi voorbeeld van. In Wake Up gaat het over jezelf bevrijden van indoctrinatie. Een smeekbede van Elyne om vooral zelf na te blijven denken en je niet te laten leiden door religieuze instituten en onderdrukking. De metalcore die ze daarvoor inzetten is strak en sterk, de breakdown is lekker zwaar, maar het geheel is daarbij ook heel toegankelijk en dat maakt de muziek van Elyne zo verrekte prettig om naar te luisteren.
Stand Tall heeft een sterke groove met een uiterst aantrekkelijke melodie die de kracht mooi contrasteert. Een compositie vol passie en een goede breakdown met een heerlijke diepe grunt om het geheel wat extra aan te wakkeren. In Throne Of Thorns gaat Elyne verder volgens een beproefd recept en is het hier een pompend ritme dat aanwakkert en je een opdonder geeft.
Voor Light It Up mocht Elyne zich verheugen op de hulp van Aaron Pauley van Of Mice & Men die ze tijdens een tour tegenkwamen en hem de compositie hebben voorgelegd. Terwijl Danny Light It Up componeerde aan zijn piano wist hij al dat Aaron de juiste stem had om het te doen laten excelleren. De beide stemmen vullen elkaar mooi aan en de krachtige momenten hakken er goed in.
Art Of Human Being is daarmee een genot om te beluisteren. The Voice Inside, Ithaca met een dijk van een breakdown en een uptempo karakter vullen dat aan. Sweet Eternity start onheilspellend met een meisjesstem. De riff daarna is lekker en wanneer je Undead 2 – The Tale Of The Midnight Ride van Motionless In White beluistert aan het begin herken je misschien wat overeenkomsten. Verder lijkten de composities niet op elkaar. Het gitaargeluid uit het intro blijft netjes op de achtergrond aanwezig terwijl het tempo wisselt en Danny van grunts naar cleanvocals overschakelt zoals ik sokken verschoon.
In 2 AM gaat de voet heel even van het gas af en dat lijkt zich voort te zetten in Zenit, maar langzamerhand wordt hier toch weer het tempo en de power opgevoerd. Het gitaarspel is heerlijk intens en het drumwerk van Dario Capacci mag hier zeker opgemerkt worden.
Daarna gaat Elyne weer groovend tekeer in Outbreak. In de opzwepende uptempostukken moet ik aan Slipknot denken terwijl de zang me richting Genesis voert. Een bijzondere combinatie dat resulteert in een groovende meezinger. En dan weet Elyne me in Still Life ineens te verrassen met wat techno-elementen of in Memento Vivere met pianoklanken en een meer orkestrale ondersteuning. Het is vooral de boodschap aan het einde van Art Of Human Being dat me tevreden achterover doet leunen om het album nogmaals van het begin af te beluisteren. Memento Vivere kan namelijk vertaald worden als ‘vergeet niet om te leven’. Een bewustwording die me positief stemt en dat doet het album ook. De combinatie van grunts, clean vocals, kracht en melodie maken dit album tot een zeer uitstekend metalcorealbum waar ik al een tijd op heb gewacht en die mijn verwachtingen fijn inwilligen.