Emerson, Lake & Palmer – In The Hot Seat/Bad Moon

BMG brengt de twee laatste studio-albums van Emerson, Lake & Palmer opnieuw uit: Black Moon uit 1992 en In The Hot Seat uit 1994. Twee albums uit de ‘reünieperiode’ van deze progrockband die algemeen niet als hun beste materiaal beschouwd worden, maar omdat deze band als de top in progrock beschouwd worden, ligt de lat ook wel heel hoog.
 
Emerson, Lake & Palmer hebben de progrock in het begin van de jaren ’70 zowat eigenhandig op de kaart gezet. Zij waren niet de enige progrockband, maar ze hebben het genre mee uitgekristalliseerd tot de definitie die het vandaag heeft. Het waren halve goden in hun glorieperiode. Ze vulden de grootste zalen en festivalterreinen en hun singles werden volop gespeeld op de radio. De invloed van Emerson, Lake & Palmer op de pop en rock kan nauwelijks onderschat worden. Ze inspireerden Pink Floyd, Genesis (zelf begonnen als progrockband), Iron Maiden, Porcupine Tree, Spock’s Beard, Mastermind, Opeth, Queensrÿche, Marillion, Anathema en Dream Theater. Die lijst is natuurlijk veel langer, maar je hebt toch al een idee.
 
Ook de new romantics en het merendeel van de popartiesten van de jaren ’80 grabbelden vrolijk in de ideeëntrommel van het Britse trio om er leukste akkoorden, melodielijnen en songopbouw uit te pikken voor hun eigen werk. Recenter en dichter bij huis vind je de invloeden van Emerson, Lake & Palmer nog bijna rechtstreeks terug in het werk van Kingfisher Sky, Mayra Orchestra, Within Temptation, Epica, Delain, Fabulae Dramatis, Circle Unbroken en Solitide Within. Ze waren ook bij de eerste bands die klassieke muziek verwerkten in hun pop/rockcomposities, nog iets wat vandaag gemeengoed is geworden in de metal.
 
Progrock werd een tijdlang verguisd. Alle kenmerken die het genre zo goed maken, zorgden op een bepaald moment ook voor afkeer en zelfs tegenstand. De progrockbands werden verdrongen door new wave en punk en zouden nooit meer terugkeren op het eerste plan. Dat blijkt ook uit de eerder tegenvallende verkoopcijfers van Black Moon en In The Hot Seat in het begin van de jaren ‘90. Dat was in volle grunge-periode. Het contrast tussen de arty, cleane progrock en emotionele, ongeleide grunge-furie kon niet groter zijn. Gelukkig bleven er ook altijd fans die de band blijven volgen en nieuwe fans die de albums blijven ontdekken.
 
Als prog vandaag nog leeft, dan is het wel in de metal. Soms zijn de invloeden van Emerson, Lake & Palmer heel helder en bijna tastbaar, soms zijn ze subtieler. Neem Hardwired To Self Destruct van Metallica en vervang de ‘agressieve’ gitaren door akoestische en zet er wat synths bij en dan komen de lang uitgesponnen composities en de vele solo‘s van Hetfield & co al aardig in de buurt van wat je hoort op Black Moon of In The Hot Seat. Zo actueel zijn die albums dus wel.
 
Wie vandaag in een metal- of ander bandje speelt en tijdens het songschrijven even vast zit, vindt nog steeds makkelijk een uitweg via het verzamelde werk van Emerson, Lake & Palmer. Het voordeel van de recente heruitgaves is dat je bovenop het reguliere album nog een live-album met dan ook het ‘oudere’ werk meekrijgt. Nog meer kans dat je inspiratie vindt, of nog meer luisterplezier.