Emil Bulls – Kill Your Demons

Het laatste ‘echte’ studioalbum van Emil Bulls dateert alweer uit 2014. Sacrifice To Venus liet toen een springlevende band horen. Met XX uit 2016 vierde de band het twintigjarig bestaan met een album vol met oude nummers in een ‘rustig’ jasje.
Kill Your Demons is ondertussen het negende album van de band en qua geluid ligt het sterk in het verlengde van Sacrifice To Venus. De mix van (pop)rock, nu-metal en de Gothenburgstijl klinkt wederom goed en biedt de luisteraar een diversiteit aan composities.
Het zwaartepunt qua rock/metal is voornamelijk op de eerste helft van het album te horen. Zanger Christoph van Freydorf klinkt sterk en zijn stemgeluid past uitstekend binnen de krachtige basis in Kill Your Demons, The Ninth Wave en Black Flags. Drie topcomposities waar je het album mee mag beginnen. Emil Bulls heeft duidelijk In Flames als invloedsbron. Dat resulteert in een krachtig en aantrekkelijk geluid dat een sterke groove in zich heeft en waarin een sterk aanstekelijk refrein de aandacht naar zich toe trekt. Het geheel is opzwepend en het gebruik van stiltes zorgt ervoor dat de aandacht niet verslapt. Live zullen menige horns/vuisten de lucht in gaan wanneer de band inzet.
In Mt. Madness wordt die Gothenburgsound lekker vermengd met wat nu-metalinvloeden en staat er ineens een ijzersterke compositie voor de deur. Drummer Fabian Füß leeft zich lekker uit terwijl Andy Bock en Stephan Karl hun gitaargeluid laten resoneren. Dat gitaargeluid zorgt er voor dat een compositie als Gone Dark een zwaarder karakter krijgt, waarin de zang dit nog eens versterkt.
Emil Bulls is echter geen doorsneemetalband die je over één kam kunt scheren. De stevige rock blijft in de basis altijd aanwezig, maar Emil Bulls weet ook zeker meer popgeoriënteerde composities neer te zetten. Miss Magnetic, Euphoria, In Any Case Maybe en Once And For All bieden dat beetje extra waardoor een breed publiek aangeboord gaat worden. Soms neigt het naar een vorm van Duitse britpop met een rauw rockrandje. Zanger Christoph beschikt over een breed spectrum en de lijzige zang in Once And For All pakt je. Er heerst bij het beluisteren van deze compositie een soort groepsgevoel. De muziek geeft je zo’n wij-gevoel. Ook in The Anatomy Of Fear weet Emil Bulls dit gevoel op te roepen. Het klinkt krachtiger en heeft een meer groovend karakter. Vooral in de coupletten komt dit sterk naar voren. Het spelen met tempo in het refrein klinkt interessant en wanneer uiteindelijk Christoph alleen zingt voel je de spanning weer opkomen.
Levels And Scales past binnen het plaatje van Emil Bulls en hierin laten ze horen over de kunst te beschikken om stevige rockmuziek te maken dat met een couplet-refrein bijzonder aanstekelijk klinkt.
Afsluitend komt de sfeer van het album XX in Winterblood naar boven. Een rustige compositie waarin de band, mede door het gebruik van piano, inspeelt op de gevoelige snaar van het publiek.
Ruim twintig jaar bestaat Emil Bulls en met het negende album brengt de band wederom een aanstekelijk album op de markt waarin ze hun eigen geluid trouw blijven en de fanschare ongetwijfeld weer wat zullen vergroten.