Emil Bulls – Sacrifice To Venus

Heb je dat ook wel eens dat een hoesontwerp je ‘triggert’? Dat is het geval bij Sacrifice To Venus van het Duitse Emil Bulls. De cd die begin augustus werd uitgebracht, brengt tevens wat teweeg bij mij. De dertien nummers (exclusief de bonustracks) bieden me genoeg en ik ben aardig onder de indruk. Gezien de energie en frisheid van de nummers leek het mij om een jonge band te gaan, maar niets is minder waar. Emil Bulls bestaat reeds negentien jaar en Sacrifice To Venus is hun achtste cd tot dusver. Het is bijna onwaarschijnlijk hoe deze band de frisheid al die jaren heeft kunnen bewaren.
De muziek van de band is niet in één hok te plaatsen en dat is gelukkig ook nergens voor nodig, want de diversiteit maakt de cd zeer prettig om naar te luisteren. Ze putten hun invloeden uit de rock, de nu-metal en de metalcore om een paar richtingen te noemen. Bovenal zijn alle nummers lekker aanstekelijk met een duidelijke melodie en kop en staart. Het stemgeluid van Christoph van Freydorf is veelzijdig en past uitstekend binnen de sfeer van de afzonderlijke nummers.
Duidelijk wordt dat in de eerste single van de cd: Pants Down. Het is vrij heftig en schurkt tegen een flinke portie metalcore aan. Gangbaar van melodie zijn Rainbows And Butterflies, The Age Of Revolution en Hearteater, waar een heerlijk ritme in schuilt. Meer pit vinden we in het openingsnummer The Grave. Maar ook hier zorgt een melodieuze zangpartij voor wat frisheid in de pittige structuur van het nummer. Het is zonder twijfel een uiterst energiek staaltje metal. Deze energie komt zeker ook terug in Keep On Dreaming waar vergelijkingen met Papa Roach aanwezig zijn, hoewel het geheel een stuk pittiger van aard is. Uitersten worden niet geschuwd in de composities. Het titelnummer is daar een goed voorbeeld van. De afwisseling in intensiteit en brutaliteit zijn verzekerd van een hoge mate van spanning. Dat is in het meer populaire I Wanna Feel You (de ‘catchy’ single) wat minder en zeker in Gone Baby Gone. Een eersteklas meezinger met eenvoudige structuur. Helemaal los echter ga ik echter bij het heftig groovende The Reckoning. De stevige ritmesectie hakt er meteen goed in en ook hier is de polariteit aan intensiteit enorm adrenalineverhogend. Dit live meemaken moet een ontzettend heerlijke ervaring zijn. Dat geldt tevens voor het aanstekelijke Man Or Mouse. De tekst lijkt me van minder belang, maar het ‘feestgehalte’ is bijzonder groot. Dit is de muziek die ik bij mededuitsers We Butter The Bread With Butter of Eskimo Callboy ook zo kan waarderen. Neem daarbij de veelzijdigheid van Caliban en het moge duidelijk zijn dat Emil Bulls een buitengewoon geluid laat horen op Sacrifice To Venus, daarbij hun eigen identiteit behoudend.
Met Sacrifice To Venus laat Emil Bulls horen nog lang niet uitgespeeld te zijn binnen de muziekscene. Bijzonder energiek en fris komen de nummers voorbij en laten een variëteit aan intensiteit en brutaliteit horen. Emil Bulls is niet nieuw, maar wel nieuw voor mij. En een band die ik nog jaren zal gaan volgen.