Zo’n drie en een half jaar geleden heb ik Emilie Autumn voor het eerst live gezien. Haar reputatie dat ze allesbehalve mainstream live shows neerzet maakte erg nieuwsgierig, en in de show die ik toen voorgeschoteld kreeg wist ze erg te overtuigen: op het podium werd zowel met attributen als door de performers behoorlijk uitgepakt om het publiek meer dan twee uur te entertainen. Kan ze dat vanavond toppen?
Wat bij binnenkomst meteen opvalt: de sobere en minimalistische aankleding van het podium. Ook de uitbundige burleske show die bol staat van Victoriaans variété blijkt al snel tot een minimum te zijn gekrompen als het podium na een tergend lange intro van een kwartier eindelijk betreden wordt: het aantal Bloody Crumpets is niet groter dan twee stuks. Goed, misschien heeft ze een nieuwe weg ingeslagen en draait het meer om de muziek dan om de show?
Helaas, al tijdens het eerste nummer schittert ze door onzuiverheid, en tot overmaat van ramp blijkt de geluidsman zijn taak ook nog eens niet naar behoren te verstaan: zowel performance als techniek zijn zwaar onder de maat. De show komt maar niet op gang: dansjes zijn krampachtig, verhaaltjes tussendoor lijken overbruggingen naar een volgend nummer zonder dat het een geheel wordt, van de vorige show die veel indruk op me gemaakt heeft komt vanavond niks langs wat hetzelfde gevoel op me teweeg brengt. Enige puntje van herkenning is het immer wederkerende Rat Game waarin een meisje de eer heeft om Veronica te mogen kussen. Het begin van een stuk “oude” Emilie Autumn? Integendeel, de aankondiging van de pauze is wat er volgt…
Setlist: Intro / Best safety lies in fear / Fight like a girl / Time for tea / 4 o’Clock reprise / What will I remember / Take the pill / The art of suicide / Dominant / / Girls! Girls! Girls! / Dr. Stockhill speech / We want them young / How to break a heart poem / Scavenger / Gaslight / The Key / Hell is empty / Gaslight reprise / One foot in front of the other / Outro
