Voormalige Sound of Contact bandleden Simon Collins (zoon van Phil) en Kelly Nordstrom brengen met eMolecule een uitgekiende mix van progressieve moderne industrial metal. The Architect is in alles urgent te noemen. Tekstueel gaat het concept over de donkere kant van de macht van de overheid, de wij tegen zij politiek, de verdere digitalisering en de technologische ontwikkelingen die een vlucht namen tijdens de COID-19 periode. Het is realisme vermengd met sciencefiction. Dan weet je direct dat dit geen vrolijke plaat is. Naast die donkere teksten is de plaat gevuld met recht in je gezicht heftige gitaar erupties, elektronische uitspattingen en felle zang (waarin de zoon soms trekjes vertoond van zijn vader). De industrial factor past prima bij het gekozen onderwerp. Dit begint al met het door house geïnspireerde start van het verder ingenieus in elkaar zittende The Universal. Het tweede deel van The Turn doet zelfs denken aan de beste tijd van Ministry. Het fantastisch opgebouwde Mastermind is ook een goed voorbeeld van een nummer waarin de industrial factor uitstekend werkt. Opener Emolecule is direct de pièce de résistance van de plaat. Alles wat eMolecule zo interessant maakt komt samen in het meer dan tien minuten durende nummer. Het is bij vlagen psychedelisch maar ook heel erg direct in your face. Als geheel is het uiterst vernuftig gedaan. Het nummer tekent de klasse van de rest van deze plaat. Moderne metal is duidelijk de inspiratie in The Architect en het ultra-heftige einde van Moment of Truth. Zeker als je dat einde vergelijkt met de rest van het overwegend rustige nummer. Wat opvalt is dat de toon gelukkig regelmatig ook wat lichter is. Luister daarvoor bijvoorbeeld naar Dosed, de poppy semi-ballad Beyond Belief en de mooie ballad Awaken. eMolecule laat met The Architect horen tot de top te behoren van futuristische progressieve metal.
eMolecule