Ik word bij binnenkomst ontvangen met de klanken van ABBA. Duidelijk dat de DJ zich laat inspireren door de hoofdact vanavond. Wat meteen opvalt is de fans die allemaal al meteen aan het begin met zijn allen tegen het podium staan. De rest van de zaal is dan weer opmerkelijk leeg. Dan te bedenken dat op 6 april hiermee de Melkweg in Amsterdam werd uitverkocht.
Het vrij onbekende, Duitse Empire Of Giants maakt een einde aan de ABBA hits door van start te gaan met hun combinatie van rock en metalcore. Op één of andere manier komt het geluid niet echt uit de verf. Het kan liggen aan de leegte van de zaal of dat de stem van de in zilveren jurk gehulde zangeres wat moet opwarmen, maar het klinkt niet zo goed. De combinatie met harsh vocals van een zanger die als een soort gorilla regelmatig met blote voeten op de risers klimt, komt ook wat gemaakt over. Het publiek heeft zin in een feestje echter en de band krijgt redelijk wat bijval. Vooral de zangeres heeft duidelijk wel plezier in het optreden en het feit dat ze de hele avond nog bij de merch te vinden is maakt haar sympathiek. Erg goed is de band helaas niet, hoewel hun nummer Dying Star best in het hoofd blijft hangen. Er zit dus zeker wel potentie in.
The Raven Age heeft natuurlijk wat van hun bekendheid te danken aan het feit dat gitarist George Harris de zoon is van Iron Maiden bassist Steve Harris. Ze hebben al een mooie historie van support acts er op zitten, o.a. voor Killswitch Engage en Tremonti. De makkelijk in het gehoor liggende heavy metal is geschikt voor een breed publiek, dus ook in deze zaal gaat de muziek er in als koek. Er wordt een solide set neergezet waarbij Matt James, die in 2018 de microfoon overnam van Michael Burrough laat horen dat hij toch wel de superieure vocalist is van die twee. Hij waagt zich nog even van het podium, net achter de barrier om zijn fijne stemgeluid van dichterbij te etaleren. Even later keert hij weer terug naar het podium en spoort het publiek aan mee te zingen. Hij heeft werkelijk de uitstraling en bewegingen van een frontman die in een stadion kan staan. Naast ouder werk komen nieuwe nummers als Essence Of Time voorbij. Afsluiter is natuurlijk het populaire, catchy Fleur de Lis.
Onbetwiste headliner Lord Of The Lost gaat van start in een wat voller gelopen, maar nog steeds vrij lege zaal. Deel van de roem vergaarde de band door voor Duitsland uit te komen op het Eurovisie Songfestival in 2023. Vandaar natuurlijk de ABBA hits tussen de optredens door. Toch heeft de band meer in huis dan alleen aanstekelijke poppy metalsongs. De diepe stem van oprichter en brein achter de band Chris Hams kan behoorlijk donker en gothic klinken. Hij grapt dat hij weet dat hij niet moet spreken over Holland maar over Nederland en heeft een goede ‘’dankjewel’’ in huis. Dat siert hem. Hoe rock ‘n’ roll hij is, toont hij door te drinken van een pakje Caprisun voor hij Go To Hell inzet. En trve? Daar heeft hij niets mee. Daarom heeft hij ook gewoon twee toetsenisten, laat hij ons weten. De band is voortdurend in beweging, Chris beweegt van links naar rechts en de overige bandleden wisselen van positie, gaan gitaarduels met elkaar aan en springen van de risers. Chris hoeft het publiek ook niet te vragen te klappen, dat doet het vanzelf.
De setlist zit prima in elkaar, er wordt door de hele discografie gegaan tot hit Blood And Glitter, waarna overgegaan wordt op covers zoals Bad Romance (Lady Gaga) en Shock To The System (Billy Idol). Het kunstje van een toegift doet de band nooit, ze sluiten gewoon traditioneel af met One Last Song waarna het bandje met Village People’s YMCA wordt opgestart. Met prima songmateriaal, een sterke podiumpresentatie én een prima lichtshow gewoon een dijk van een optreden. Persoonlijk kwam ik met name voor The Raven Age maar het valt niet te ontkennen dat Lord Of The Lost de terechte headliner was.
Foto’s: Theo Visser