Enbound – The Blackened Heart

Drummer Mike Cameron Force besloot in 2006 om een band te starten. Al gauw wist hij de zeer ervaren bassist Swede Odén en gitarist Marvin Flowberg te strikken voor zijn band, maar het zou tot 2009 duren voordat ze de perfecte zanger hadden gevonden voor het geluid van Enbound. Lee Hunter (Work Of Art) had al de nodige ervaring op het gebied van TV shows en musicals, maar was op het gebied van metal vrij onbekend.
In 2011 resulteerde de samenwerking in het debuutalbum And She Says Gold, maar het duurde tot 2016 voordat de opvolger The Blackened Heart uitkomt. Voor dit album wisten ze Jacob Hansen te strikken voor de mastering en zangeres Linnéa Wikström (Kamelot, Therion) voor het nummer Falling. Daarbij is Mike LePond (Symphony X) verantwoordelijk voor een basssolo op Feed My Flame.
Het album op zich telt tien composities die stuk voor stuk goed in het gehoor liggen en fraai opgebouwd zijn. Ik moet dan ook bekennen dat ik niets slechts over The Blackened Heart kan vertellen in deze review. Het stemgeluid van Lee Hunter klinkt helder en sterk en de muzikale omlijsting is goed. Het geheel is een mix van het geluid van een band als Kamelot (Falling en Crossroad), het Finse Leverage of Brother Firetribe (Give Me Light).
Het drumgeluid van Mike Cameron Force is goed aanwezig en Marvin Flowberg laat in Crossroad en Get Ready For horen dat hij uitstekend in staat is om zijn gitaargeluid te laten excelleren in de composities die een duidelijke opbouw hebben met daarin aansprekende refreinen zoals bijvoorbeeld in het gemakkelijk in het gehoor liggende Feel My Flame.
Enbound maakt daarnaast op het album gebruik van wat kleine accenten. Get Ready For begint bijvoorbeeld wat afwijkend met een filmisch karakter, terwijl in Twelve de band gebruik maakt van een voller geluid en een wat meer episch karakter. In Holy Grail gaat de voet even op het gaspedaal, om vervolgens in de mooie ballad They Don’t Really Know weer gas terug te nemen.
Nogmaals. Over The Blackened Heart is weinig slechts te vertellen. Toch is het niet het album van het jaar voor me en dat komt waarschijnlijk door het feit dat het album over het algemeen wat uitschieters mist. De variatie is aanwezig, maar een emotionele kick blijft bij mij een beetje uit. The Blackened Heart is een album dat je regelmatig beluisterd en er een goed gevoel aan over houdt; zeker wanneer je Kamelot en Brother Firetribe tot je favorieten mag rekenen. Gewoon een album dat een dikke voldoende haalt.