Het doel bij End Of Silence is om muziek te maken dat niet mainstream klinkt en daar zijn ze toch gedeeltelijk in geslaagd op het album. Niet geheel de muziek die iedereen maakt, maar ook weer niet zo dat het schrikbarend origineel is, want de muziek op Sail To The Sunset neigt sterk naar het geluid dat Parkway Drive neerzet. Vooral in Anchor en A Million Miles Away zijn er sterke overeenkomsten te vinden. Dat zit hem eigenlijk in het gitaargeluid. Het geheimzinnige declamerende gedeelte in Lost And Free loopt mooi over in Sail To The Sunset en wordt gekenmerkt door een mooi zware riff die meteen een interessante insteek biedt. Door een aantal grotere en kleinere breakdowns toe te voegen op gepaste momenten zorgt ervoor dat het album meteen goed van start gaat. De opbouw is sterk en strak en de niet parallelle drumpartij en gitaar- en zangmelodie passen mooi in elkaar.
Ik kan me ook goed voorstellen dat End Of Silence menig publiek gek kan maken met het geluid dat ze presenteren in We Are The Fallen, We Are The Survivors en One Of Those Days. Het straalt kracht uit, is opzwepend en heeft een aanstekelijk gitaargeluid. Door de spelen met het tempo kan menig publiek goed opgehitst worden. One Of Those Days is daarbij een compositie waar nog even een tandje bij wordt gezet en elementen in zich heeft die de spanning flink op kunnen voeren bij een liveperformance.
Mask Of Doom en Unspoken Truth zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Opvallend is dat End Of Silence hier gebruik maakt van clean vocals en dat omt de veelzijdigheid van het album zeker ten goede. Ook bij de nieuwe single F@#k Off! Maakt de band gebruik van clean vocals die mooi contrasteren met het rauwe stemgeluid van Andreas Egli. In deze compositie werkt End Of Silence nogmaals met een breakdown.
Naar het einde van het album blijft End Of Silence boeien door in Blind Hearts het tempo wat te verlagen om daarna met Cross The Line energiek terug te komen.
Sail To The Sunset is mijn kennismaking met deze Zwitsers en ik kan alleen maar concluderen dat deze band boordevol potentie zit. De productie van het album is vrij droog, dunnetjes en dat is wel jammer, want (zeker de eerste helft van het album) zit boordevol peper die scherp en krachtig opgediend mag worden. Met een vollere productie en een sterke liveshow zou dit zo maar de geduchte concollega van Parkway Drive kunnen worden.