We zijn vanavond uitgenodigd om de release show van het nieuwe album van End of the Dream bij te wonen. We hebben de band al eens eerder gezien, vlak na de release van hun eerste album in 2014. Ze waren toen al best aardig op weg, maar de podium presentatie en eigenlijk het hele live geheel kon nog wel wat verbeterd worden. 11 Mei is het nieuwe album Until You Break uitgekomen, wat ook weer in samenwerking met Joost van den Broek is geproduceerd. Geen onbekende naam, dus dit belooft wat! In het voorprogramma staat het uit Duitsland afkomstige Aeverium. Deze combinatie is ook wel eens andersom gemaakt, End of the Dream heeft ook wel eens als voorprogramma bij Aeverium op het podium gestaan. Een leuke wisselwerking tussen de bands, wie weet wat dit ooit nog teweeg gaat brengen?
Zoals gezegd krijgen we eerst een flinke dosis Duitse metal van Aeverium over ons heen. Zij timmeren ook al een jaartje of 4 aan de weg en hebben ook twee albums uit, met intussen ook een leuke track record aan concerten en festivals waar ze hebben mogen spelen. De sfeer zit er na het gefaseerd opkomen van de bandleden gelijk in, want het geheel wat de band neer zet is compleet en klinkt als een klok. Het duidelijke enthousiasme waarmee men op het podium staat werkt ook erg aanstekelijk. Zowel Marcel als Aeva zijn lekker afwisselend bezig en hebben er duidelijk plezier in, hun stemmen passen uitstekend bij elkaar. Marcel houdt er ook van om wat te grappen en te grollen uit te halen tussen de nummers en doet dit vaak, maar niet te vaak. Hij komt ook nog wel eens wat serieuzer uit de hoek, zijn boodschap tijdens een van de intermezzo’s is duidelijk: “Buy music, don’t steal it!”. Duidelijke taal lijkt me. Marcel en Aeva zijn overigens niet de enige die vocaal lekker uit de hoek kunnen komen, tijdens het concert blijkt dat zo ongeveer iedereen wel een lekker stemmetje kan opzetten. Van de samenzang van drie of meer mensen wordt dan ook geregeld gebruik gemaakt en klinken goed samen. De geluidsman verdient overigens ook een vermelding, want de afstelling klinkt sowieso erg fijn. Geen wegvallende stemmen, geen rare verdeling of overdreven bas, het is gewoon uitstekend. De meeste nummers zijn lekker beukend, zoals Distrust, Brave New World en Heaven’s Burning (Harvest Time). Ze kunnen echter ook lekker rustig uit de hoek komen. Midden in de set spelen ze het nummer Home, wat een erg leuk effect heeft op het publiek, dit staat met zijn allen heerlijk mee te zwaaien met het ritme van de muziek. De band doet ook wel eens wat akoestisch werk, wat ze ook erg goed af gaat. Daar is vanavond echter geen sprake van, het gaat er lekker hard op. De zaal heeft er al duidelijk zin in en is dan ook zichtbaar teleurgesteld als de band het podium verlaat. Een zeer goede opwarmer, die zeer aan te raden is om eens te gaan kijken en luisteren.
Al snel staat End of the Dream op het podium, net zo enthousiast als het voorprogramma, ze stuiteren over het podium heen. Drum en gitaar staan als een huis en daar komt de stem van Micky dan nog eens overheen. Deze is zuiver, zeer sterk en domineert de muziek op een dusdanige manier dat je eigenlijk niet anders kunt dan aandachtig naar haar luisteren. De set bestaat uit nummers van hun beide uitgebrachte albums, waaronder het nummer Until You Break, waar ook een videoclip van is uitgebracht. De maker ervan, Erwin, wordt door Micky nog even bedankt voor dat ze beginnen met spelen van het nummer, deze staat zelf ook te genieten in het publiek. De publieks response is ook hier weer prima, er wordt geapplaudisseerd, mee geklapt en de handen gaan menig maal de lucht in, dit zit goed. Micky is behoorlijk gegroeid qua stem en qua podium presence. Waar ze eerst wat timide overkwam en nog wel eens op wat onzuiverheden betrapt kon worden is dat compleet veranderd. Er staat een solide frontvrouw met een bijbehorende dijk van een stem, die werkelijk heerlijk klinkt. Ook bij End of the Dream is de afstelling van het geluid weer goed, de geluidsmannen doen hun werk vandaag uitstekend! Naar mate de set vordert gaan er een paar nummers qua stijl naar mijn gevoel een beetje op elkaar lijken. Niet dat dit erg is, want ook de gitaristen en drummer weten van wanten, we krijgen een lekkere bak herrie over ons heen, voorzien van een aantal lekkere solo’s. Deze zijn goed en precies lang genoeg om het accent te leggen waar het hoort.
Micky bedankt tussen de nummers door Aeverium ook nog voor het opwarmen van de zaal en vertelt ook nog dat ze zichzelf bij het vorige concert een beetje voor aap heeft gezet met de uitspraak van de band Vetrar Draugurinn. Op zich wel te snappen, je verslikt je in deze naam vrij gemakkelijk, toch? Het doet in ieder geval niets af aan de muziek, de band laat horen dat ze ook een beetje van de progressieve kant hebben geproefd in nummers als Collide en Your Poison. Waar de set naar mate hij vorderde een klein beetje vlak neigde te worden, is daar nu niets meer van te merken. Muzikaal technisch zitten de nummers ijzersterk in elkaar en laat men vanaf het podium horen ze uitstekend onder de knie te hebben. We krijgen ook nog een toegift die bestaat uit twee nummers van het eerste album All I Am: Shadow’s Embrace en het mooie Colder. De band gooit er werkelijk alles uit wat ze hebben en het applaus wat de band na het einde van de uitstekende set krijgt is dan ook wel verdiend. Als de band dit niveau in stand kan houden, ook bij grotere shows, dan staat ze een leuke toekomst te wachten. Alles is aan boord, nu is het zorgen dat deze trein echt vertrekt. Ik ga een volgende keer graag weer luisteren!