Endless Cycle – Zonder droom geen doel

Op 26 november mocht Endless Cycle hun debuutcd voor het eerst presenteren aan het publiek bij MEZZ in Breda. Daarvoor had ik al de eer om een recensie te mogen schrijven over Into the Opaque, een bijzondere cd met een mix van diverse metalstijlen opgeluisterd door beukende drums en schreeuwende gitaren en ondersteund door melodische zang en flinke grunts. Het wordt tijd om deze band eens beter te leren kennen en hoe kan dat beter dan gewoon wat vragen voor te leggen aan de vijf Zeeuwen.
Allereerst gefeliciteerd met jullie cd. Het was zeer de moeite waard om de cd te beluisteren. Kun je me allereerst misschien iets meer vertellen over de band.
José:  Je kunt Endless Cycle zien als een smeltkroes van, in eerste instantie, vier individuen die hun muzikale smaak wilden samenbrengen in één band. Thrash, death, progressive metal en rock, jazz, blues, en ga zo maar door: alle ingrediënten zijn aanwezig in onze muziek. In dat licht gezien is het weinig verwonderlijk dat democratie binnen Endless Cycle erg belangrijk is. We zijn bovendien ook een echte vriendenband. Het is door muziek dat we elkaar direct of indirect hebben gevonden. Die band is zelfs alleen maar hechter geworden dankzij muziek. Dat vind je ook terug in Endless Cycle’s muziek. Telkens als er ergens weer een nieuwe, te gekke band opduikt – concrete voorbeelden zijn Mastodon, Textures en Gojira – dan beïnvloedt zo’n band ons, of in ieder geval één van ons. Deze nieuwe bands (ondertussen niet zo nieuw meer) zijn een voortdurende bron van inspiratie. En als er even geen andere muziek is die ons beweegt, dan is het het leven zelf en alle (rand)verschijnselen daar omheen wel die die rol overnemen.

Waar komt de naam Endless Cycle eigenlijk vandaan?
Elmer: In 2003 kocht ik een drumstel met het doel een band te gaan vormen. Na het aanleren van de noodzakelijke technieken ben ik toen op zoek gegaan naar een aantal muzikanten om een jam-project te beginnen. In 2005 is hieruit de voormalige bezetting (Maarten, Boris, José en ik) ontstaan. Na wat experimenteren met verschillende muziekstijlen, hadden we eind dat jaar min of meer ons muzikale vizier scherp gesteld. Daar hoorde natuurlijk ook een bandnaam bij. In eerste instantie dacht ik aan “Garage 11”, naar de garage waar het allemaal begon. Maar aangezien deze naam totaal niet representatief zou zijn voor onze muziek, werd dit idee al snel van de baan geveegd. José kwam met “Endtangled”, om de eindeloze verstrengelingen te symboliseren waar wij allemaal mee te maken hebben (gehad) tijdens ons leven, en welke ook terug te vinden zijn in onze teksten. Boris bedacht “Cyclus”, waar dezelfde symboliek aan ten grondslag lag. Ik kwam toen, met een combinatie van de twee voorgaande namen, op “Endless Cycle”. Deze naam gaf voor iedereen gelijk de doorslag: het vertegenwoordigt onze thematiek, ons gevoel en onze muziekstijl.
In 2005 opgericht en dan win je een aantal jaren later de Metal-Battle in Zeeland. Kun je vertellen wat er allemaal gebeurd is na het winnen van de Metal-battle in Zeeland?
Boris: Nou in eerste instantie was dat ons ticket om een keer buiten Zeeland en België te spelen, want de halve finale was in Arnhem. Ik denk dat de battle ons vooral heeft geleerd nog beter met de show zelf bezig te zijn, performance is voor de ‘audience experience’ van groot belang. Je muziek kan goed in elkaar zitten, maar als er een paar dode mussen op het podium staan die het ene na het andere nummer routinematig afwerken, neemt de interesse om te blijven luisteren snel af. Wat wij hebben geleerd, is echt genieten van de tijd die je op het podium staat en veel bezig zijn met het publiek, zij zijn degenen die je wilt overtuigen. Muzikaal gezien hebben we ook geleerd om bepaalde overgangen aan te passen, zodat het live beter uit de verf komt dan op de cd. Voor de rest heeft het winnen van de Metal-battle in Zeeland voor extra publiciteit gezorgd en onze naam begint steeds meer bekendheid te vergaren.
Zoals jullie reeds vertelden ligt de oorsprong bij de vier leden Maarten, Boris, José en Elmer. Na het opnemen van de cd hebben jullie een lead-gitarist toegevoegd aan jullie line-up. Waar ligt de meerwaarde van de uitbreiding?
Maarten: Toen we eenmaal de studio indoken, waren alle riffs van elk nummer duidelijk. Alleen zaten er riffs bij die werkelijk schreeuwden om een gitaarsolo. In de periode dat Chris nog niet in Endless Cycle zat, hadden we al het idee dat onze muziek wat miste: niet alleen diepgang, maar vooral solo’s. Onze muziek leent er zich ook niet voor om alleen begeleid te worden door drums en basgitaar als er een gitaarsolo ten gehore wordt gebracht. Bij een band als bv. Vanderbuyst werkt zoiets perfect, maar bij ons niet. Niets ten nadele van Vanderbuyst trouwens, integendeel zelfs! Er valt in ons geval op het gehoor gewoon een beetje een gat, iets wat dan kan worden opgevangen door een tweede gitarist. De diepgang zit hem echter ook in het feit dat je met twee gitaren je muziek voller kan maken en meer kleur kan geven. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de cleane gitaarpassage in Opaque Portrait, of het Death-achtige gedeelte in Controlled By Them. Op het moment dat we besloten het album op te nemen, hadden we dus nog steeds geen idee wie de rol van lead-gitarist op zich kon nemen. We hebben dan Ronald Camonier (bekend van wijlen Polluted Inheritance, Sons Of Jonathas en Master Of Waha) gevraagd of hij solo’s op ons album wilde inspelen. Ronald bracht op de opnames die broodnodige diepgang en het extra cachet dat onze muziek tot dusver miste. En hoe! Zijn geweldige soleerwerk maakte dan weer wel dat we, nog meer als daarvoor, met onze handen in het haar zaten. Wie in hemelsnaam moest die solo’s dan live gaan brengen?
Na een aantal teleurstellingen kwamen we uiteindelijk bij Chris uit. Chris is zo’n beetje een toonbeeld van een slaapkamergitarist waarvan we het vermoeden hadden dat-ie veel meer in zijn mars had dan hijzelf dacht. Een mooie bijkomstigheid was dat we Chris al een paar jaar kenden, en gelukkig was hij daar bovenop ook nog eens fan van onze muziek. Chris is trouwens een begaafde droogkloot, en ook dat is een toegevoegde waarde binnen Endless Cycle! Het is overigens niet zo dat Chris on stage alle gitaarsolo’s voor z’n rekening neemt. Sommige solo’s speel ikzelf. Daar zit hem dus ook de meerwaarde in. Chris’ en mijn geluid zijn verschillend van elkaar en live verdeelt dat de aandacht in zowel optisch als auditief opzicht. En omdat wij een democratische band zijn, en dus óók Chris’ creatieve input van groot belang is, is het aannemelijk dat er naar de toekomst toe invloeden van zijn hand in het geluid van Endless Cycle zullen sijpelen.
De muziek die jullie hebben opgenomen, kent raakvlakken met verschillende metalstijlen. Hoe zou je zelf jullie muziek willen omschrijven?
Maarten: Ik zou het typeren als progressive death metal die hand-in-hand gaat met thrash metal, een potpourri van diverse muziekstijlen die met elkaar zijn versmolten. Het is namelijk niet bepaald “conventionele” metal in de zin van strofe-strofe-refrein-strofe. We kijken ook niet zo nauw naar hoe lang een nummer duurt, en onze muziek kent meerdere moods en meerdere tempo- en maatwisselingen binnen één nummer.
Als ik dat zo hoor, zijn er diverse invloeden waaruit jullie je muziek gestalte geven. Waar liggen jullie inspiratiebronnen?

José: Onze inspiratiebronnen liggen letterlijk overal! Wij zijn vijf verschillende individu’s met stuk voor stuk verschillende interesses en ideeën. Ieder heeft zijn eigen inspiratiebron. Wij worden geïnspireerd door muziek, de wereld in het algemeen, religie, de mensheid, kunst, geschiedenis, enzovoort, enzovoort! Vervolgens volgen wij ons gevoel en zorgen ervoor dat wij het kunnen bewerken en dusdanig filteren tot een muzikaal eindproduct.
Diverse invloeden in inspiratiebronnen. Een democratische band. Kun je vertellen hoe jullie nummers ontstaan? Wanneer besluit je dan dat een nummer helemaal af is en het klaar is om opgenomen te worden? Welke eisen stel je dan aan jezelf en uiteindelijk aan het nummer?
Boris: Meestal heeft Maarten een riff klaar liggen en van daaruit werken we verder, pas als we allemaal tevreden zijn over de riffs gaan we kijken naar de rest van de instrumenten en als laatste zang en grunt. Als het nummer eenmaal instrumentaal klaar is, we in grove lijnen een zang en grunt groove hebben en een onderwerp voor het nummer verzonnen hebben, schrijven Maarten en/of ik de tekst. Die sturen we dan door naar de rest, zij geven weer feedback, wij passen het aan, sturen het nog een keer door voor een laatste controle check en als er geen op- of aanmerkingen meer zijn, is de tekst officieel af en kunnen we het geheel gaan oefenen in ons oefenhok. Zoals José al eerder zei: we hebben meerdere invloeden en willen alles democratisch oplossen. Daardoor zijn we ook heel kritisch en wordt er soms over één riff flink op los gediscussieerd. Wat er uiteindelijk wel voor zorgt dat we allemaal tevreden zijn en de riff gelijk een stuk vetter is geworden. Dit gaat niet alleen om riffs, maar ook om baspartijen, drum grooves, zanglijnen en gruntstukken. Soms komen we niet op een democratisch besluit, dan moeten er concessies gemaakt worden. Maar goed dat is niet te voorkomen, zeker niet met vijf muzikale individuen, desondanks komt het heel weinig voor.
Elmer: Bovendien denk ik dat er bij ons nooit daadwerkelijk wordt gesteld dat een nummer op een bepaald moment “af” is. Dat zou namelijk impliceren dat het perfect is, en dat is het natuurlijk nooit. Nummers zijn binnen Endless Cycle meer een continu proces, waar voortdurend modificaties in aangebracht worden. Neem bijvoorbeeld “Failure”, ons oudste nummer. De versie van bijvoorbeeld vijf jaar geleden lijkt al lang niet meer op de versie die we nu ten gehore brengen. Wel keuren we een nummer op een gegeven moment natuurlijk als “podiumwaardig”, als we er allemaal (op dat moment) tevreden mee zijn. Maar daarmee stopt de evolutie van dat nummer niet.
Into the Opaque kent het nummer Opaque Portrait. Waar gaat dit nummer over?
Maarten: Opaque Portrait is eigenlijk begonnen met een door mij geschreven, wat poëtische observatie van een schilderij van Caspar David Friedrich: Monastary Graveyard In The Snow. Ik kwam met Friedrichs werk in aanraking toen ik in het Belgische Sint-Niklaas op de middelbare school zat. Het raakte meteen een tere snaar in me, en dan met name dat specifieke schilderij. Eigenlijk heeft dat schilderij me in al die tijd nooit meer los gelaten, dus dat ik er – bijna tien jaar na dato – over ging schrijven is in zekere zin niet meer dan een logisch voortvloeisel. Ik heb daarna m’n observatie aangepast aan de cleane riffs en de daaraan parallel lopende zanglijn (zoals het nu allemaal ook op het album te horen is), en liet het aan Boris horen. Hij was er meteen heel enthousiast over en samen diepten we de tekst, wederom aan de hand van het schilderij, uit tot een fictief verhaal.
Dit verhaal gaat over een vrouw wiens grote liefde door onbekende redenen om het leven kwam. Hij kan haar maar niet loslaten, en dus zwerft zijn geest doelloos rond over de plek waar hij is begraven. De geest van de overleden man vertelt hoe hecht zijn relatie met deze vrouw was en, nu hij zich gevangen voelt op die desolate begraafplaats, mist hij haar aanwezigheid met alles wat hij nog in zich heeft. Zijn liefde voor haar verandert echter in pure haat als hij ziet hoe zij plots zijn graf bezoekt in de aanwezigheid van een andere man. Zijn toorn is zelfs zo groot, dat hij alle denkbare kwade machten mobiliseert en haar uiteindelijk zelfs vervloekt.
Naast een goede pot herrie laten jullie in Pride horen dat metal meer is dan een beetje raggen op gitaar, bas en drums. Waar ligt jullie muzikale achtergrond?
Elmer: Sowieso hebben we een brede en diverse fundering aan inspiratiebronnen (zoals José net al heeft verteld), waar we zowel collectief als individueel op bouwen. Maar ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat we geïnspireerd raken door meer dan alleen metal. Als drummer ben ik bijvoorbeeld ook erg gecharmeerd van jazz, funk, blues en salsa. Stijlen waar ik ook de nodige energie in steek om in verder te groeien, en welke ik ook duidelijk laat terugkomen in mijn drumpartijen met Endless Cycle. Eigenlijk is deze brede achtergrond ook een beetje geboren uit noodzaak, want ik ben niet zo extreem snel als sommige andere metaldrummers. Hierdoor moet ik het hebben van een inventieve combinatie van verschillende stijlen. Wat de oorzaak ook moge zijn, de muzikale diversiteit is, denk ik, in ieder geval wel de kracht van onze band.
Jullie hebben net de release-party achter de rug. Hoe zijn de reacties tot dusver? Hoe is de cd ontvangen?
Chris: De CD release in Mezz was een groot succes en we hebben veel lovende reacties gekregen. De recensies die we tot nu toe hebben ontvangen zijn voor het merendeel positief, dus al met al kunnen we wel zeggen dat de CD goed ontvangen is (zie ook: http://www.rockportaal.nl/endless-cycle-into-the-opaque. Met de mix van stijlen waar wij voor hebben gekozen blijft het natuurlijk grotendeels een kwestie van smaak, maar gelukkig blijken toch voldoende recensisten en metalliefhebbers ruimdenkend genoeg te zijn om open te staan tegenover onze muziek en daar zijn wij uiteraard heel erg blij mee.
Welke droom streven jullie na voor 2012? 
Chris: Ik denk dat iedereen hier zijn eigen visie op heeft, maar er is zeker een collectief streven naar de droom dat we ‘doorbreken’ en aankomende zomer een mooi slot krijgen op een festival als Graspop. Een tour door de Benelux of openen voor een band als bijvoorbeeld Opeth staan overigens ook op het verlanglijstje. Of dit allemaal ooit te realiseren is, weten we niet, maar daarvoor is het dan tenslotte ook een droom. We weten allemaal hoe moeilijk het is en hoe veel inzet het vergt om iets te bereiken in dit wereldje, dus we maken ons dan ook geen illusies, maar zonder groot te durven dromen heb je ook geen bijzondere doelen om naar toe te kunnen werken.
Ik heb begrepen dat er naast de band ook gewerkt en gestudeerd moet worden. Hoe moeilijk is het om privé en band te combineren?
Elmer: Het vergt in ieder geval de nodige coördinatie, discipline en planning, maar we zijn eigenlijk niet anders gewend. Endless Cycle is ontstaan in het jaar dat ik naar Utrecht ben verhuisd voor mijn studie. Van begin af aan was het dus al passen en meten om logistieke uitdagingen het hoofd te bieden. Inmiddels ben ik klaar met mijn studie en vanaf januari begin ik met een serieuze job, waarvoor ik ook af en toe naar het buitenland zal moeten. Daarnaast zullen Chris (die bovendien in Breda studeert) en Boris binnenkort met stages moeten beginnen. En ook Maarten en José krijgen langzamerhand te maken met arbeidsverplichtingen. Ten slotte zitten vier van de vijf bandleden ook nog eens in een serieuze relatie, waar uiteraard ook de nodige tijd en energie in gestoken moet worden. De hindernissen zullen de komende tijd dus nog wel wat groter worden. Toch denk ik niet dat de toekomst van Endless Cycle hierdoor op de tocht komt te staan. De motivatie en ambitie voor de band is bij iedereen voor de volle 100% aanwezig en zoals ik al zei: we zijn dit soort omstandigheden wel gewend.
Kun je tot slot nog reageren op de volgende termen:
Slayer
Chris: Dan moet ik eigenlijk meteen denken aan een optreden van Endless Cylce begin vorig jaar. Onze stamkroeg De Black Lotus werd dat weekend gesloten en als ik het mij goed kan herinneren was Endless Cycle toen headliner. Ik speelde destijds nog niet in de band maar het was zo druk dat ik half tussen Boris en Maarten in stond, dus voor mij was dat in feite de eerste keer dat ik met Endless Cycle het ‘podium’ mocht delen, wat in dit geval dus eigenlijk bestond uit een paar vierkante meter vloer, afgebakend met monitors, kabels en effectpedalen.
De vraag om een toegift bestond die avond uit één woord en werd als een demonische strijdkreet onmiskenbaar door het café gebruld: ‘SLAYERR!!’. Na vluchtig overleg volgde het besluit om het amper ingestudeerde Raining Blood te spelen en de karakteristieke intro werd ingezet. De feedbackende gitaar sneed begeleid door de drie klassieke tom slagen door de trommelvliezen, opbouwend naar het moment suprême, wanneer de gitaar voor het eerst invalt. Net op dat moment miste Maarten een aantal noten waardoor het op de een of andere manier allemaal een beetje een grappig tintje kreeg. De uitdrukking op de gezichten van de overige bandleden spraken boekdelen, maar de beschonken horde scheen er niet al te veel van te merken, want die gingen vrolijk verder met het afbreken van de tent, onder begeleiding van de cafébaas.

Zeeland
José:  Zeeland is de provincie waar Endless Cycle vorm heeft gekregen, in Terneuzen om precies te zijn. Daar liggen de roots van de band! Daar zijn we ook allemaal echte vrienden van elkaar geworden. Mijn opvolgende reactie zou zijn “Polluted Inheritance” een van de beste death-metal bands aller tijden en voor ons een van de grootste  muzikale voorbeelden.
Graspop
Boris: Zuipen, blowen, eten, zwaar naar de klote, warmte en stank. Dat is zo’n beetje hoe ik Graspop ervaar, haha. Nee het is echt een geweldig festival en ondanks dat de sfeer op de camping steeds minder wordt, gaan wij met een hele grote groep al jaren daar naartoe en als je dan bands zoals Opeth, Slipknot, Mastodon, Kreator, Slayer, Amon Amarth, Dimmu Borgir en ga zo maar door live kan zien, dan is dat geweldig natuurlijk. Wat ook wel grappig is om te vertellen is dat wij op Graspop een hele groep mensen hebben leren kennen, die toevallig in de buurt van Terneuzen woonden en nu onze grootste fans zijn. We deden een keer in Hulst aan een battle mee en die groep ging gelijk uit zijn dak, vanaf dat moment zijn zij bij bijna al onze optredens geweest, wat supervet is! En als laatste denken we als band bij de naam “Graspop” maar aan één ding: daar ooit zelf staan op de mainstage en duizenden mensen horen roepen WE WANT MORE, WE WANT MORE!
Zonder droom geen doel. Endless Cycle is er klaar voor om Nederland en (ver) daarbuiten te veroveren met hun mix van metal. Hun debuutcd laat al horen wat deze heren in hun mars hebben en waartoe ze in de toekomst in staat zijn. Zeeland is ondertussen te klein.