Enemy Of The Enemy – Hellequin

Voor me ligt het album Hellequin van het Franse Enemy Of The Enemy. Naar mijn mening is het album al uit 2013, maar begint de promotie nu (pas) op gang te komen. De band omschrijft hun muziek als groove-metal en daar hebben ze helemaal gelijk in. Het grooved, stampt en beukt. Zelf zou ik ook de omschrijvingen nu-metal alswel cross-over als etiket kunnen plakken. Het veelzijdige geluid van de band is namelijk niet helemaal onder één noemer weg te schrijven.
Bij het horen van de composities moet ik denken aan bands als Trepalium, een beetje Dog Eat Dog of de Freaky Funkin’ Weirdoz. Tekstueel is het niet heel ingewikkeld. In het heerlijke groovende Lost Generation ageren ze ernstig tegen het systeem waarin we ons bevinden en ook in This Is A Gift is het ernstig schoppen tegen alles en iedereen, terwijl de lusthormonen de vrije loop krijgen in Smooth Pussy. Alles wel onder het genot van een flinke portie metal in de basis. Metal die doorspekt is met van alles en nog wat. Zanger Adrian “Kal” Cavalier rapt er lustig op los in Farmboy. Een nummer dat ergens wat weg heeft van Skindred en KoRn en waar een onderliggend spanningsveld sterk aanwezig is en punkinvloeden  voor snelheid zorgen.
Adrian grunt net zo makkelijk als dat hij rapt in bijvoorbeeld ook Dangerous Species. De zware groove kleurt in eerste instantie het nummer, dat naar het einde toe verandert in een onregelmatig ritme. Een element dat Nowhere eveneens kenmerkt, maar waar een uiterst strakke riff de fundering legt waarop het stevige stemgeluid gebouwd is.
Op het album drukt gitarist Nicolas “BnV” Benedetti niet alleen zijn stempel door de stevige riffs. Regelmatig zorgt hij met zijn spel voor speelse en frivole accenten waardoor het allemaal weer wat luchtiger en spannender wordt.
In afsluiter Vendetta word ik ineens verrast door een zwoele reggaesound halverwege het nummer. Daar bovenop zet de band dan ook nog eens een saxofoon in om het helemaal af te maken en beweegt het nummer zich naar het ska-geluid van lang geleden om weer terug te keren naar de metalbasis.
Je zou bijna denken dat het album een allegaar is geworden van stijlen, maar dat is zeker niet het geval. Over de hele linie grooved het album uit al zijn voegen en is het gebruik van de verschillende stijlen erg goed in de nummers verwerkt. Voor mij is Enemy Of The Enemy een band die op een goed festival zeker niet zou misstaan en voor de nodige circle-pits en headbangende headbangers zorgen.