Het heeft ook absoluut niets te maken met de kwaliteiten van zanger Chris Pugsley en zeker niet van gitaristen Toby Stewart of Marc Matthews. Vanaf het intro Wether Away bouwt het quintet de spanning op om over te gaan in As Life Fades. Een zenuwtergned gitaarriffje (in dit geval door Toby Stewart) door het nummer geeft, naast de ‘growls’ van Chris Pugsley, iets lichtvoetigs. Een soort zoet/zout combinatie. Het nummer krijgt echter wel de neiging om wat eentonig te worden op deze manier. Richting het einde krijgt het nummer echter een fraaie wending waarbij de ritmesectie en gitaar, met ondersteuning van het stemgeluid van Chris, in een rustige, doch granieten groove als een heimachine het nummer beëindigt. Ook in Under Blood Red Skies komt deze pompende riff duidelijk naar voren. Het nummer is tevens een goede combinatie van death metal, doorspekt met zinderende hardrockgitaarsolo’s. The Forgotten en titelnummer Embers Of Existence zijn wat sneller van aard, komen energiek over en zijn dynamisch. Het gitaarwerk krijgt extra aandacht in Fragments Of A Memory. In de sfeer van het nummer is de gitaarsolo van Toby Stewart goed om naar te luisteren. Het nummer is qua opbouw niet heel spannend, maar nog wel gevarieerd en vooral naar het einde is het heel melodieus. Het instrumentale Epitaph is de vreemde koekoek in het nest. Het is een ultiem uitstapje naar de progrock. Een contrast met Disengage dat daarna rap van start gaat.
Ik moet echter toch concluderen dat ik geniet van het geluid op de cd, maar er hoegenaamd geen oordeel over weet te vellen. Het enige dat je als lezer (cq luisteraar) kunt doen is de moeite nemen om de cd zelf te beluisteren. Zeker wanneer death metal je voorkeur geniet.