De stem van vocalist Alex Schenkels valt meteen op, die heeft een zalvende, warme klank die doet denken Alice In Chains’ Layne Staley. Sowieso valt er wel wat te herkennen van deze band in de muziek. Daarnaast hoor ik iets terug van Alter Bridge en een snufje Tool, vooral in de fijne groovende bas. De term “progressive grunge” komt wat dat betreft in me op.
Het gitaargeluid klinkt lekker vol en de balans tussen instrumenten en zang is prima. Dat heeft als mooie gevolg dat alles in het teken van het liedje staat in plaats van een krampachtige poging heavy te klinken.
Tekstueel gezien stelt de band ook niet teleur. Nergens is amateuristisch gebruik gemaakt van een rijmwoordenboek, weinig clichés maar wel mooie metaforen die de persoonlijk klinkende, melancholische teksten ondersteunen. Het knappe aan dit album is dat het de meer casual liefhebber van rock en metal zal kunnen bekoren maar er genoeg diepgang en kracht in zit dat het ook de doorgewinterde fan niet teleur zal stellen.