Lange rijen voor het wederom uitverkochte concert vanavond in de Melkweg zorgen ervoor dat het binnen gelukkig snel een stukje warmer wordt. Het is winters weer maar dat weerhoudt de fans er niet van om een avond los te gaan op de bijzondere mix van punk, metal en dubstep. Maar eerst is de beurt aan de Cancer Bats om de zaal nog sneller op te warmen. Ze spelen het eerste nummer in het donker omdat het podiumlicht op het publiek staat gericht. Het geeft een indruk van een slapende podiumtechnicus maar na het eerste nummer wordt alles rechtgezet. Het merendeel van het publiek komt voor Enter Shikari en de meesten hebben dan ook geen idee wie die Cancer Bats nou zijn. Zanger Liam Cormier snapt het en stelt de band voor waarna hij een grote circlepit commandeert. Het publiek doet steeds enthousiaster mee naarmate de band hun aanstekelijke mix van hardcore punk en rock’n’roll door hun oren laat knallen. De circlepits worden groter en op een gegeven moment springt de hele zaal mee met nieuwe knallers als RATS en Bricks And Mortar en gouwe ouwe Hail Destroyer.
Maar na een goede drie kwartier speeltijd is het toch eindelijk tijd voor dat stelletje gekken uit St. Albans, Engeland. De meeste fans hier zijn nog niet oud genoeg om een biertje te mogen halen, maar dat weerhoudt ze er niet van om de pilaren van de Melkweg te beklimmen in afwachting van Enter Shikari. Er wordt een bandje afgespeeld over de stereo, wat aankondigt dat de show over tien minuten begint en dat de fans maar beter kunnen gaan rekken en strekken, waarna het bandje elke minuut aftelt. Op een onverwacht moment beginnen de klanken van System de Melkweg te vullen waarna de hele zaal nog dichter op elkaar drukt zodat je je armen nergens meer kwijt kunt. De band komt op en System gaat al snel over in Meltdown, waarmee het feestje helemaal begint. Stagedivers gaan de hele zaal door terwijl het publiek als een golf heen en weer beweegt op de muziek. Er staan drie lichtpilaren op het podium achter de band en deze zorgen voor een futuristische sfeer door middel van allerlei lichtshows en knipperende lampjes. Zelfs in de koppen van de gitaren zitten zaklampen. Na een tijdje wordt het een beetje vervelend, maar het geeft nog een extra tintje chaos aan de muziek. Na een paar nummers vraagt de band om al het licht uit te doen, wat een minuutlang duurt. Als het licht weer aangaat en het volgende nummer begint, duurt het een paar seconden voordat iedereen doorheeft dat de zanger en gitarist de balkons hebben beklommen en daar als een bezetene tussen de fans staan te spelen. Na een tijdje keren ze weer veilig terug op het podium en gaan gewoon verder met de chaos. Af en toe melken ze de elektronische elementen iets teveel uit en klinkt het alsof je ergens in een buitenlandse speelhal een flipperkast staat te bespelen. Dit ergert de fans uiteraard niet en het publiek gaat helemaal uit zijn/haar dak. De band keert terug voor nog drie nummers, waaronder Constellations, een langzaam, zacht nummer wat de vaart er aanzienlijk uit haalt. Maar Enter Shikari maakt het uiteindelijk helemaal goed met Mothership, misschien toch wel hun bekendste nummer. Na afloop wordt er nog Smack My Bitch Up gedraaid en het publiek blijft nog een kwartiertje nafeesten met klassieke 80s disco nummers op de achtergrond. Volgende keer in de Heineken Music Hall, jongens?