Control is een soort van conceptalbum over de invloed van technologie op ons leven. Het draait in de lyrics vooral rond het cultuur- of vooruitgangspessimisme dat we in de popcultuur al kennen sinds Video Killed The Radio Star van The Buggles en dat daarvoor al sluimerend aanwezig was bij Kraftwerk. Technologie beïnvloedt de mens in een meestal negatieve manier en we kunnen ons maar beetje verzetten. Het is een beetje jammer dat Enzo Kreft in de lyrics niet net iets dieper graaft, want nu blijft het wat bij slogans. Het is natuurlijk moeilijk een evenwicht te vinden tussen diepgang in de teksten en dansbare muziek, maar geregeld lukt het Enzo Kreft om ons even op sleeptouw te nemen.
Ook muzikaal lijkt Kraftwerk een belangrijke inspiratiebron geweest te zijn voor dit album. Niet enkel vanwege de gebruikte synths, vocoders en elektronische manipulaties, ook de klankkleur doet vaak aan de Duitsers denken. Maar er zijn natuurlijk veel meer invloeden verwerkt. Vaak hoor je echo’s van de synthpop uit begin jaren ’80 en als Belg in dit genre ontkom je meestal ook niet aan een vleugje new beat en Praga Khan.
Scanned, Cyborg Platoon en Biometrics zijn een sterk openingstrio op dit album. Het klinkt zoals het moet klinken: als de jaren ’80 die een update gekregen hebben. Dansbaar en tegelijk intrigerend. In de intro van Cyborg Platoon lijkt een sample te zitten van Fade To Grey van Visage, maar dat zal mijn muzikale geheugen zijn dat die gelijkenis blijft oproepen. Connected heeft in het begin een flow die doet denken aan Anne Clark, maar eens die gitaar en die computerachtige stem erbij komen, is dat gevoel meteen weg. Het begin van het instrumentale Mindshift iets van New Gold Dream van de Simple Minds. Die vergelijkingen tonen vooral hoe Enzo Kreft erin slaagt om de juiste prikkels in het oor van de luisteraar te planten. Het klinkt allemaal heel herkenbaar zonder dat je het echt al ergens eerder gehoord hebt. Fantastisch hoe hij dat doet.
Nog meer sterke tracks vind je bij Disobedient, In My Head en I’m Not A Robot. Dat laatste numemr heeft een heerlijk postpunkgitaartje dat jammerlijk maar heel even op de voorgrond mag treden. Het blijft lang zitten onder een dikke laag synths. Als Enzo Kreft het tempo laat zakken, zoals op Virtual Happiness, The Milgram Experiment en Imagine A Boot, ben ik minder fan. Maar die rustpunten heb je wel nodig als evenwicht voor de andere tracks.
Op Control haalt Enzo Kreft het maximale uit wat je kan bereiken als eenmansproject in synthwave. Een prachtig album, en dan niet alleen voor wie de jaren ’80 nog zelf heeft meegemaakt.